Erique Claudin drijft op drift in de donkere zeeën van een eenzaam leven, wordt ouder en zwakker. Zijn enige lichtbakens zijn zijn passie voor muziek en de zorg die hij schenkt aan een jonge rijzende ster van de Parijse Opera, Christine DuBois. Maar door de ene persoonlijke ramp na de andere valt Eriques leven uiteen en wordt hij tot waanzin en moord gedreven. Dat is de tragedie die centraal staat in de versie van Gaston Leroux uit 1943 het spook van de opera.

Normaal gesproken gaat elk stukje media over het klassieke verhaal van het spook onder de Parijse Opera over de legendarische stomme film van Lon Chaney of de moderne klassieke musical Andrew Lloyd Webber. Tussen de twee staat deze onderschatte kijk op het verhaal, die de Phantom in een veel sympathieker licht laat zien. Als Erique weet Claude Rains de juiste tonen van melancholie en dreiging te raken. Erique is violist voor de Opera van Parijs, maar hij heeft een artritische aandoening aan zijn linkerhand ontwikkeld die zijn spel heeft beïnvloed. De dirigent heeft het gemerkt en Erique wordt na twintig jaar bij de Opera zonder pardon ontslagen. Tot overmaat van ramp heeft hij zijn loon gebruikt om anoniem de zanglessen van Christine te betalen, en nu kan Christine deze lessen niet voortzetten zonder een vast salaris. Maar Erique heeft een reserveplan: het concert dat hij heeft geschreven, waarvan hij zeker weet dat het gepubliceerd zal worden en hem een ​​aanzienlijke betaaldag zal opleveren. Erique brengt zijn muziek naar de plaatselijke uitgever, Playel & Desjardin, en overhandigt deze. De blik op zijn gezicht terwijl hij angstig op een reactie wacht, is ontroerend. Als hij genoeg heeft gewacht, waagt hij zich naar beneden om Playel zelf te zien. Playel mag Erique niet, en het kan hem niet schelen wat er met zijn concert is gebeurd, omdat hij speculeert dat het in de prullenbak is gegooid. Neerslachtig bereidt Erique zich voor om te vertrekken als hij ergens in het gebouw een bekende melodie hoort. Het is niemand minder dan Franz Liszt die zijn muziek speelt in een andere kamer. Liszt en de man die bij hem staat, geven commentaar op de hoge kwaliteit van dit stuk en zeggen dat het zeker zal worden gepubliceerd. Helaas is Erique niet in hun aanwezigheid, en vanwege zijn zure relatie met Playel denkt hij dat de uitgever zijn muziek steelt. Hij snauwt, waardoor Playel wordt gewurgd, en door Playels assistent wordt hij met graverend zuur in zijn gezicht gespat. Erique vlucht in doodsangst het gebouw uit en vindt, terwijl de politie de achtervolging inschakelt, een toevluchtsoord in de stadsriolen. Nadat Erique een mantel en een propmasker heeft gestolen om zijn zuurverbrande uiterlijk te verbergen, begint Erique zijn verblijf in de Opera van Parijs als de Phantom. Hij doet er alles aan om zijn dochter te laten slagen, ook al betekent dit nog meer dood en verderf voor degenen die hen in de weg staan.

Ja, dat klopt: Christine is deze keer de dochter van Erique. Hij heeft een gevestigd belang in haar carrière, en dat is niet omdat hij een midlifecrisis doormaakt door een mooie jonge vrouw te besluipen. Het is omdat hij haar lang verloren gewaande vader is, en hij voelt zich schuldig omdat hij haar vele jaren geleden in de steek heeft gelaten. Christine's zanglessen betalen en haar vanuit de orkestbak in de gaten houden, is Erique's manier om het goed te maken. Het is de liefde van een vader, ook al is ze zich er niet van bewust. Hoewel dit niet expliciet in de film wordt vermeld, wordt het op de dvd-extra's bevestigd als de oorsprong van hun relatie, en een scène waarin dit wordt uitgelegd, werd uiteindelijk verwijderd. Maar de aanwijzingen blijven gedurende de hele film. Het concert van Erique is bijvoorbeeld gebaseerd op de melodie van een van zijn favoriete slaapliedjes, en Christine herkent het later uit haar kindertijd wanneer het concert wordt gespeeld tijdens de climax van de film. Deze vader-dochterdynamiek versterkt de tragedie van Erique's ondergang, en maakt het verdriet dieper. Hoe diepgang de relatie tussen Erique en Christine ook geeft, de film hapert wanneer een bariton genaamd Anatole en een saaie inspecteur genaamd Raoul op komische verlichting mikken met hun onhandige pogingen om Christine's hart te winnen. De scènes doen afbreuk aan de serieuze toon van het verhaal en voelen onwelkom aan. Bovendien vergen ze tijd die gebruikt had kunnen worden om Erique's sombere leven in de catacomben verder uit te werken.

In veel opzichten is deze film, ondanks Universal Studios, geen conventionele horrorfilm de verkoop van het als onderdeel van hun Classic Monster Collection. Hoewel er sprake is van moord en chaos, komt de echte gruwel voort uit het zien van een goedbedoelende man die volledig gebroken is door de omstandigheden om hem heen, waardoor hij zowel lichamelijk als geestelijk in de put terechtkomt. We zijn bang voor het Spook, maar we hebben medelijden met de man. Sympathieke schurken werken niet altijd in horrorfilms, maar Erique Claudin is een hartverscheurende uitzondering.