van Ivan Kavanagh Het kanaal was een van de beste horrorfilms van 2014. Als je het mij vraagt, was dit de engste. Je kunt mijn korte recensie lezen hier, maar vertrouw me hier maar op. Het is niet iets dat je aan je voorbij wilt laten gaan.

Het vertelt het verhaal van een filmarchivaris wiens vrouw wordt vermoord, waardoor hij de hoofdverdachte blijft van de moord, terwijl hij ook voor hun zoontje zorgt. Ondertussen heeft hij via oude beelden van de plaats delict ontdekt dat er in 1902 opnieuw een moord in zijn eigen huis plaatsvond. Het is een nieuw spookverhaal dat zowel brutaal als ronduit griezelig is.

Ik had de gelegenheid om Kavanagh te leren nadenken over de film en wat hij nog meer van plan is, dus zonder verder oponthoud...

iHorror: Ik heb gelezen dat je de beelden uit 1902 wilde hebben Het kanaal om op die van Louis Lumière te lijken Het voeden van de baby. Wat is de betekenis van die specifieke film? 

Ivan Kavanagh: Deze film heeft daar geen betekenis voor Het kanaal, maar het is er voor mij slechts één die perfect de zeer bijzondere uitstraling weergeeft die de films uit die periode hadden, en dat is wat we in mijn film probeerden na te bootsen. De achtergronddetails (in dit geval de bomen die in de wind waaien) zorgen ervoor dat ze er uniek uitzien. Ik denk dat het de kwaliteit van de beweging en de nerfstructuur is, en ik wist dat we erin geslaagd waren toen we deze look perfect nabootsten.

iH: Is de handbediende camera in de film dezelfde als waarmee je de beelden filmde?

IK: Ja, dezelfde. Het is een geweldige camera uit 1915 die nog steeds perfect werkt en uiteraard een van de redenen was dat we het uiterlijk van de films uit de vroege cinema konden nabootsen.

iH: Hoe gemakkelijk of moeilijk was het om een ​​jong kind zonder acteerervaring te regisseren?

IK: Nou, als je de film eenmaal correct hebt gecast, is het niet zo moeilijk. Het auditieproces was behoorlijk intensief en omvatte behoorlijk wat call-backs en acteeroefeningen, zoals complexe improvisaties en regellezingen. Calum, die de kleine jongen speelde, is uniek getalenteerd en ver boven zijn leeftijd wat betreft intelligentie en acteerintuïtie.

iH: Heb je zelf kinderen? Zo ja, vond u dat aspect van het onderwerp van de film moeilijk om aan te werken? 

IK: Nee, nog niet. Maar ik begrijp dat de film gedeeltelijk te maken heeft met een angst die alle ouders, denk ik, moeten hebben, en ik denk niet dat ik een uitzondering zal zijn.

iH: Dat heb je in het verleden ook gezegd met Het kanaal, je wilde de film vullen met je eigen angsten. Kun je deze angsten nader toelichten in de manier waarop ze verband houden met de context van de film?

IK: De beste horrorfilms gaan allemaal over algemene, soms primaire angsten, zoals angst in het donker, voor geweld, voor schade die een geliefde overkomt, voor het besef dat je de persoon met wie je het dichtst in de buurt bent niet echt kent. van het weten dat we allemaal in staat zijn tot zowel groot goed als groot kwaad. De manier waarop ik er altijd over nadacht was: als ik de film vul met een aantal van mijn eigen angsten, zoals sommige van de angsten die ik noemde, zal dit op zijn minst ook andere mensen bang maken.

iH: Je noemt het horrorgenre “ten onrechte afgewezen en verwaarloosd”. Waarom denk je dat dat nog steeds zo is, na alle geweldige horrorfilms die door de jaren heen zijn uitgebracht? 

IK: Ik ben een fan van cinema in het algemeen en ik hou van alle soorten films. Voor Het kanaal Ik heb twee arthouse-films achter elkaar gemaakt, en dus maak ik geen onderscheid tussen soorten films. Er zijn alleen films die ik leuk vind en niet, of waarvan ik vind dat ik ze moet maken. Ik denk dat veel grote filmmakers ten onrechte werden verwaarloosd (wat de prijzen betreft) omdat ze voornamelijk films binnen het genre maakten. Hitchcock en Kubrick zijn hiervan het belangrijkste voorbeeld. Ik denk dat dit komt omdat mensen genrefilms als minder waardevol beschouwen, omdat ze (althans aan de oppervlakte) over minder 'serieuze' onderwerpen gaan dan arthousefilms of drama's, en over het algemeen ook commerciëler zijn. Het filmische kunstenaarschap binnen de beste genrefilms is echter een constante inspiratie voor mij en wekt altijd mijn liefde voor cinema opnieuw op. Ingmar Bergman doet dat ook voor mij, maar hoe ouder ik word, hoe meer mijn liefde voor Hitchcock, Kubrick, DePalma, Polanski en andere grote genrefilmers groeit.

iH: Ik weet dat je een fan bent van het genre en films als De Stralende, Rozemarijnbaby, en Texas Chainsaw Massacre alsof het een impact op je heeft. Kun je specifieke horrorfilms van de afgelopen jaren bedenken die veel indruk hebben gemaakt?

IK: Er is een film genaamd Zacht voor graven, geregisseerd door JT Petty, die ik een paar jaar geleden op de late avond-tv betrapte en me echt van streek maakte. Ik heb ook erg genoten van Sam Raimi's Sleep me naar de hel, waarvan ik dacht dat het erg leuk was en een geweldig einde had.

iH: Je bent begonnen met het schrijven van weer een psychologische horrorfilm. Kun je ons daar iets over vertellen? 

IK: Ik wil het voorlopig geheim houden. Het enige wat ik wil zeggen is dat het heel anders is dan Het kanaal en gaat over een ander soort horror. Ik denk ook dat het absoluut angstaanjagend zal zijn en ik ben er erg enthousiast over.

iH: Je werkt ook aan een horrorthriller met een andere schrijver? Zijn er details die u daar kunt delen? 

IK: Nee, sorry! Het zal voorlopig geheim moeten blijven omdat het zich nog in een zeer vroeg stadium bevindt.

...

Kavanagh zou ook betrokken zijn bij een onbekende televisieserie en een western, maar kon daar ook niet over praten. Het enige wat ik weet is dat daarna Het kanaal, Ik kijk er naar uit om meer van hem te zien.