Allemaal opgekrikt en vol wormen — screening als onderdeel van Fantasiefeest 2022 — is ongetwijfeld een van de meer bizarre films die ik heb mogen zien. Vreemd op alle juiste manieren, het neemt zijn publiek mee op een wilde reis, gevoed door de psychedelische kracht van wormen.

“Na het ontdekken van een verborgen voorraad krachtige hallucinogene wormen, volgt Roscoe, een onderhoudsman voor een louche motel, een pad van zelfvernietiging door de steegjes van Chicago. Geleid door visioenen van een gigantische drijvende Worm, ontmoet hij Benny, een bromfietsliefhebber die probeert een baby te manifesteren uit een levenloze sekspop. Samen worden ze verliefd op het doen van wormen voordat ze beginnen aan een euforische, hallucinante odyssee van seks en geweld."

Ik had de kans om met de schrijver/regisseur van de film, Alex Phillips, te praten over het maken van de film, de brandende wormvraag en waar deze film in godsnaam vandaan kwam.

---

Kelly McNeely: Mijn eerste vraag is een tweeledige vraag. Dus, wat verdomme? En waar de fuck kwam dat vandaan? [lacht]

Alex Philips: [lacht] Eh, wat verdomme? Die is moeilijker te beantwoorden. Maar waar het vandaan kwam, nou ja, dus ik ervoer een aantal intense mentale instortingen. Ik heb een echte, echte psychose doorgemaakt. En het was echt intens en eng, en verwoestte mijn leven totaal. En ik zeg het niet uit medeleven. Maar dat is waar de fuck, en waarom de fuck [lacht].

Als dat gebeurt, heb je heel veel - ik bedoel, ik ben nu in orde, ik heb veel medicijnen en al die leuke dingen genomen - maar als dat gebeurt, zijn er veel gekke opdringerige gedachten, zoals paranoia, waanideeën, hallucinaties, al die goede dingen. En ik ben gewend om veel afbeeldingen van psychische aandoeningen op een psychologisch realistische manier te zien, waarbij iemand denkt, dit is wat er met mij is gebeurd. En ze praten over hoe ze er doorheen zijn gekomen. En dat lijkt me niet eerlijk, over mijn ervaring, want het was totaal knoestig en verschrikkelijk. 

En dus is dit gewoon wat ik zeg, zoals, ja, fuck you, geestesziekte. Ik wilde er niet moralistisch over zijn. Omdat het ook in veel opzichten traumatisch was, dat maakte mijn leven er niet beter op. Ik wil bijvoorbeeld geen verhaal vertellen over het overwinnen van tegenspoed, want het was, weet je, daar een tijdje heel knoestig. 

Dus ik denk dat dit eigenlijk zo is - met deze gecompliceerde personages die niet per se aardig zijn, het zijn geen goede mensen - maar ik heb het gevoel dat wanneer je in de greep bent van slechte dingen die gebeuren, en ook rotzooien met drugs en zo dit andere spul, mensen zijn niet per se goed. Dus ik dacht dat dat een eerlijke weergave zou zijn.

En dan – om eerlijk te zijn – ook het genre gebruiken om er iets van te maken waar het publiek mee bezig kan zijn en ook wil leren over de reis, en misschien ook een leuke tijd heeft om dat te doen. Want dat is het andere, dat spul is gek en grappig, en raar en eng tegelijk. 

Kelly McNeely: Nu we het toch een beetje over de personages en de cast hebben, ik wilde je iets vragen over het castingproces, want de cast is allemaal fantastisch. Kun je iets vertellen over het castingproces? Omdat ik me kan voorstellen dat er een heel bijzondere manier was om deze karakters en rollen te pitchen. 

Alex Philips: Ja. Nou, veel van de mensen die we vonden zijn eigenlijk gewoon vrienden van mij, ze zijn in de gemeenschap in Chicago. En ze hebben veel experimentele dingen gedaan, en ik heb eerder met ze gewerkt en sommigen in mijn korte broek, of gewoon in het algemeen, zoals in de performancekunst, of gewoon in Chicago. 

Dus, ik bedoel, het was niet hetzelfde als een Hollywood-casting-agent leuk vinden en iemand proberen te vinden om dit soort dingen te doen. Het was meer zoals, je weet wel, deze man Mike Lopez, dat is Biff, de man met clownsmake-up en hij bestuurt het busje. Hij is net een coole, rare kerel die ik ken, weet je? En hij is echt grappig en verrassend en de manier waarop hij lijnen levert, dus ik had zoiets van, hey, wil je jezelf zijn met clownmake-up op? En we werkten door hoe we het eng konden maken.

En dat was een beetje hoe veel van de casting werkte. Eva, die Henrietta was, ze heeft niet eens acteerervaring, ze was gewoon geweldig. Ik heb haar lang geleden in een van mijn korte broeken gevraagd. En toen dacht ik, oké, je bent vanaf nu bij mij, je bent geweldig. 

Dus dat was veel. En dan Betsey Brown, die misschien een van onze meer bekende acteurs is, ze was gewoon een connectie via onze effectenpersoon, Ben, hij werkte met haar aan de film klootzakken. Dus we dachten dat ze perfect zou zijn voor dit project, omdat het zo gek is en ze van gekke dingen houdt. 

Kelly McNeely: En de geluidsmixing en het geluidsontwerp in Allemaal opgekrikt en vol wormen is ook uitstekend. Ik hou van het gebruik van die abstracte jazz, ik vind dat fantastisch, het creëert een soort van langzaam gek worden, wat volgens mij perfect werkt voor deze film. Ik begrijp dat je ervaring hebt met het mixen van geluid, alsof dat deel uitmaakt van je filmachtergrond. Kun je iets vertellen over hoe dat onderdeel van je repertoire is geworden? Je vaardigheden op het gebied van filmmaken, denk ik? 

Alex Philips: Ja. Dus toen ik een kind was, wilde ik schrijver worden. En ik realiseerde me heel snel, ik studeer af, maar niemand zou me betalen om dat te doen. Althans niet meteen. Dus ik wilde op de set werken, dus ik moest een vaardigheid leren die mensen moesten gebruiken [lacht].

Dus leerde ik mezelf geluid mixen. En dat is dus wat ik doe als mijn dagelijkse baan, ik neem geluid op voor allerlei dingen zoals commercials, videografie, documentaires, dat soort dingen. En dan alleen in termen van geluidsontwerp en muziek en dat soort dingen, dat is altijd iets geweest - ik zat in bands op de universiteit en op de middelbare school - en het was gewoon een onderdeel van dingen die ik graag doe. 

En Sam Clapp van Cue-winkel, hij en ik hebben rond de universiteitsleeftijd in St. Louis rondgehangen, en dus zijn we een beetje bij elkaar gebleven en hebben we lange tijd veel ideeën gedeeld. Dus hij deed de muziek voor een aantal van mijn korte broeken en zo, en hetzelfde met Alex Inglizian van Experimentele geluidsstudio. Hij en ik hebben al veel samengewerkt. We hebben dus veel gemeenschappelijke tools en kennis, en we weten ook gewoon hoe we met elkaar moeten werken op een manier om alle gekte eruit te halen en de Foley te vinden en het geluid te vinden. 

Ik kan tegen Sam zeggen, oké, dit zou als Goblin moeten zijn, maar voeg een saxofoon toe en houd hem vast. Je weet wel? En dan kunnen we ermee experimenteren en het verplaatsen, en dingen vinden die werken. 

Kelly McNeely: Ja, dat is een geweldige manier om het te beschrijven. Het is als Goblin met een saxofoon. Het is erg, zoals, Suspiria soms. Gooi gewoon wat saxofoon en gooi er dan wat hoorns op. 

Alex Philips: Ja, ja, we zijn met Goblin begonnen. En dan gaan we altijd naar vermogenselektronica. En daar zit het ergens tussenin. En dan ontdekken we dat er een is die we radiatorritmes noemden. Dat was gewoon omdat het in Chicago erg koud is, en iedereen heeft van die grote oude metalen radiatoren, en het rinkelt altijd omdat het daar droog is. En dat was wat we wilden doen voor Benny's appartement toen je hem voor het eerst ontmoette. 

Kelly McNeely: Dus hoe kwam deze film tot stand? Ik weet dat je met vrienden en zo werkte, want nogmaals, het is zo'n wild idee om te pitchen. Hoe is dit zo gekomen, denk ik? 

Alex Philips: Ja, ik bedoel, ik heb een tijdje geprobeerd om traditionele routes te volgen met pitchen, en het is gewoon moeilijk om van een korte naar een functie te gaan en te verwachten dat iemand uit het niets komt om je leuk te vinden, je daar te begeleiden ...

Kelly McNeely: Een feeënmoeder, net als, neem dit geld! 

Alex Philips: Ja, ja, precies. Zoals, oh, dit lijkt alsof het een miljoen dollar nodig heeft, hier ga je! [lacht] Het is nogal moeilijk. Dus ja, ik bedoel, wat er uiteindelijk gebeurde was, dit zijn allemaal mensen met wie ik eerder heb gewerkt, dus ze waren echt toegewijd en down voor de zaak. Dus het was alsof ze ofwel heel goedkoop waren of gratis. En alle apparatuur was gratis, en we kregen wat subsidies, en toen creditcardschuld. 

En toen deed ik ook mijn videografische dingen, omdat ik uiteindelijk - vanwege COVID - uiteindelijk drie of meer jaar nodig had om het af te maken. Op een gegeven moment stuurde ik gewoon mijn salaris naar de rekening om wat andere dingen af ​​te betalen. En dus is het gewoon alles in de loop van de tijd samenvoegen om het voor elkaar te krijgen. Omdat het een liefdeswerk was, zaten we er op een gegeven moment te diep in, we moesten het afmaken. 

Kelly McNeely: Je bent te ver gegaan, je kunt nu niet meer terug. 

Alex Philips: Ja

Kelly McNeely: Het is een beetje zoals dat idee van, als je eenmaal de drugs hebt gebruikt, ben je al aan de reis begonnen, je moet het gewoon uitzitten. Rechts? 

Alex Philips: Ja, ga in de modder. 

Kelly McNeely: Dus wat betreft het rijden op die reis, hoe ontwikkelde het concept van het doen van wormen - voor hoe die high voelt - zich? Het heeft een heel aparte energie als je kijkt, je hebt zoiets van, ik begrijp een beetje wat ze voelen terwijl ze dit doormaken. Ik voel me zelf een beetje high als ik kijk.

Alex Philips: Jaaa Jaaa. Ik bedoel, dat is eigenlijk grappig. Niemand heeft me dat echt gevraagd. Maar ik denk dat het komt van zoiets als, willen nadenken over hoe het is om iets in je lichaam te hebben, zoals, je voortstuwen en dan gewoon een zweterigheid, een angstige zweterigheid. Het is net alsof je iedereen kunt ruiken en ze bewegen rond, en ze hebben dringend meer nodig. Ja, het voelt gewoon alsof dat precies was wat ik dacht dat het zou moeten zijn, alleen deze angst.

Kelly McNeely: Het heeft een beetje het gevoel van, als je op paddo's zit en besluit DMT te doen, en het is net als, waar ga ik nu heen? Wat ben ik aan het doen? 

Alex Philips: Ja, ja, het is zoiets als snelle hallucinogenen. 

Kelly McNeely: Wat was de grootste uitdaging bij het maken? Allemaal opgekrikt en vol wormen? Financiering en dat alles terzijde, zoals eigenlijk, zoals het maken van de film?

Alex Philips: Ja. Ik bedoel, het is gewoon zo moeilijk, omdat het zo lang was. Er is zoals veel. Veel dingen waren moeilijk [lacht]. Het waren niet mijn medewerkers, dat is zeker. Iedereen was zo down. Ik bedoel, COVID was enorm. Omdat COVID ons heeft stilgelegd. We begonnen met fotograferen in maart 2020, voordat COVID bestond. En toen hadden we negen dagen in de opname, en dat was toen de wereldwijde pandemie werd aangekondigd. 

Ze trokken onze vergunningen, het tandwielhuis dat ons alle apparatuur gaf, zei om dat busje hier terug te rijden, omdat we onze camera terug nodig hebben en zo. Dus het was gedaan. Ik denk dat dat het moeilijkste was. En dan uitzoeken hoe deze film af te maken voordat er vaccins en zo waren, en hoe je COVID-compliant kunt zijn zonder budget daarvoor, en voor elkaar te zorgen en er doorheen te komen.

Dus we schoten vijf dagen achter elkaar en er zaten twee weken tussen elke pauze. Dus ja, dat allemaal. Er was geen productiehuis, er was geen productiekantoor, weet je, het was net als ik en Georgia (Bernstein, Producer). Geen AD. Dus het was gewoon dat allemaal, echt waar. Ja, het moeilijkste eraan, er waren geen PA's [lacht]. 

Kelly McNeely: Net als weer, kruipend door dat vuil [lacht]. Wat inspireert of beïnvloedt jou als filmmaker?

Alex Philips: Er zijn twee verschillende dingen, twee belangrijke dingen. Een daarvan is persoonlijke ervaring en eerlijk zijn tegen mezelf, of mijn stem, of gewoon mijn standpunt. En dan de andere is als, ik hou van films. Ik ben net een enorme nerd, weet je, ik kijk gewoon de hele tijd naar ze. Maar ik maak niet alleen een referentieel ding dat een samenstelling is van gewoon, zoals, getrokken uit een heleboel dingen. Ik wil al die dingen als een taal gebruiken en het gewoon spreken. Spreek mijn waarheid door die taal, als dat enige zin heeft. 

Kelly McNeely: Absoluut. En als filmnerd, en na het zien van deze film ook, weet ik dat dit een erg goedkope vraag is om te stellen, maar wat is je favoriete enge film?

Alex Philips: Ik bedoel, oké, het gemakkelijke antwoord voor mij, nou, agh! Het is niet makkelijk. Iemand vroeg me dit eerder, en ik zei: Texas Chainsaw Massacre, maar die leg ik terzijde. En deze keer zal ik zeggen Het ding. John Carpenter's Het ding. 

Kelly McNeely: Uitstekend, uitstekende keuze. En nogmaals, omdat je zelf een enorme cinefiel bent, en gewoon uit nieuwsgierigheid, wat is het raarste of het meest op... wat voor verdomde film die je hebt gezien?

Alex Philips: Ik hou echt van deze film, Fulchi's Martel een eendje niet op dit moment is die echt heel raar. Er is veel aan de hand. Ik weet niet of het de raarste is. Ik bedoel, zoals, ik zou kunnen zeggen, zoals alles van Larry Clark, of zoals... Trash humpers of zoiets is best raar. Ik weet het niet. Ze zijn allemaal raar. Maar ja, Fulchi is altijd een rare. 

Kelly McNeely: En ik moet het vragen, en deze vraag is je waarschijnlijk al eerder gesteld, maar zijn er wormen geschaad bij het maken van deze film? 

Alex Philips: We waren eigenlijk heel voorzichtig met deze kleine jongens. En ja, ik wil je niet vertellen hoe we ze niet aten, maar we aten ze niet. 

Kelly McNeely: Ik vroeg me de hele tijd af, is dit gelatine of wat is er aan de hand?

Alex Philips: Ze zijn allemaal echt. En ze zullen je allemaal heel high maken. 

Kelly McNeely: En wat volgt er voor jou? 

Alex Philips: Ik heb een erotische thriller die ik volgend jaar ga opnemen. Het heet Alles wat beweegt over deze jonge, domme hete kerel. Het is een beetje zoals Channing Tatum, maar hij is 19. En hij is een fietsbezorger, maar hij verkoopt ook zijn lichaam op een heel verzorgende manier. Terwijl hij mensen eten bezorgt. Weet je, als je UberEATS-man Timothy Chalamet was, en een gigolo. Dat is een beetje het idee. 

En dan raakt hij verstrikt in deze waanzinnige thriller, al zijn klanten worden op brute wijze vermoord. En dus is deze jongen die al tot over zijn hoofd zat, veel dieper, en hij moet uitzoeken wat er gebeurt en zijn klanten redden waar hij echt om geeft. En dan ook, weet je, hij is erbij betrokken en dat alles, hij wil uitzoeken wat er aan de hand is.

---

Voor meer informatie over Fantasia Fest 2022, klik hier om ons interview te lezen Met Donkere natuur regisseur Berkley Brady, of lees onze recensie van Rebekah McKendry's Glorieus