Je kent de naam Marcus Dunstan misschien niet, maar als je een horrorfan bent, ken je zijn werk zeker. Dunstan is – samen met zijn schrijfpartner, Patrick Melton – verantwoordelijk voor Feest, Zag IV door VI, The Collector, De Collectie, Enge verhalen om in het donker te vertellen, en Piranha 3DD. De nieuwste feature van Dunstan – een samenwerking met Blumhouse Television en EPIX – is onmenselijke, een tiener scream afterschool special met veel hart en veel lef. 

Ik heb onlangs de gelegenheid gehad om met Dunstan te spreken over: onmenselijke en moest hem gewoon vragen naar zijn mening over zombies, pestkoppen, naschoolse specials en de (hopelijk) aanstaande threequel, de verzamelde. 

Voor meer informatie over onmenselijk, je kunt mijn lezen volledige beoordeling hier en bekijk de trailer hieronder.

---

Kelly McNeely: Je hebt veel samengewerkt met je schrijfpartner, Patrick Melton, terug naar Project Greenlight. Kun je iets vertellen over het ontstaan ​​van dit project en de samenwerking met Patrick? 

Marcus Dunstan: Absoluut. Dit voelde alsof we op een bepaalde manier de cirkel rond waren, omdat de toon van de film Feest – dat was een beetje ons Willy Wonka-moment om een ​​film te maken – de schok en het ontzagwekkende van horror wilden omarmen die niet traumatiserend was in de manier waarop het iets onschuldigs vasthield en het pijn deed, het ging niet om het publiek te verwonden. Maar het wilde zeggen als, nou ja, wat als er een klein beetje - geen wensvervulling - maar nachtmerrievervulling was en personages nemen die typisch voer zijn - eerste slachtoffervoer - maar ze een beetje inspraak hebben in hun lot. Zoals, nee, man, ik geef me niet op alleen omdat de wereld dat deed. En dat enthousiasme voor bumperstickers was iets dat we altijd in ons hart hebben gehouden.

Weet je, we kwamen uit het middenwesten - ik uit een klein stadje in Macomb, Illinois - en toen kwam Patrick uit Evanston, wat ons naar de toekomst brengt. We dachten, we kunnen niet buiten de oostkust/westkust van deze stad komen, maar misschien kunnen we het een beetje buiten het middenwesten en kijken wat we kunnen brengen. Dus flits vooruit naar deze kans, waar Evanston een grote rol speelt, want Evanston als decor voor de baanbrekende John Hughes-verhalen, wilden we hiermee echt bedanken. Omdat ze ons prachtige menselijke momenten gaven, ook al was de suiker zo van, "hey, je gaat een tienerkomedie zien", en dan is er dit oprechte moment. 

Het is Ferris Bueller wanneer Cameron in het museum is, en dat is een moment dat hier direct als referentiepunt in is meegenomen, om de cast op een bepaald moment, midden in het centrum, te galvaniseren. En het is een scène met paspoppen die gekleed zijn in – nou ja, ik wil het niet weggeven – maar het was onze Ode aan Cameron.

Zodra ik die scène noem, begreep iedereen, van jong tot... niet zo jong [lacht] het meteen, en begreep de bedoeling van dat moment. Zo van, ja, we gaan hier mensen verrassen met een hart onder de riem. En als we de overloop vasthouden, kunnen we niet worden ingedeeld in iets dat je ooit eerder hebt gezien. We gaan je iets anders laten voelen. 

Om terug te gaan naar de Evanston van dit alles, daarom was onze middelbare school Evanston Hill, het is een verwijzing naar Evanston waar Patrick naartoe ging en deze films zich afspeelden, en Hill, de plaats waar John Hughes daadwerkelijk naar toe ging. Dus alles wat we nodig hadden was de alchemie van het nemen van wat we ons herinnerden, niet alleen van onze middelbare schoolervaring - en dit is iedereen, de cast, de crew, enige stimulans daarvan - en we dachten: laten we hier een kleine tijdmachine maken. We gaan hiermee allemaal terug naar de middelbare school, laten iets achter dat ons pijn heeft gedaan, en brengen iets terug dat ons hoop gaf, en voegen het dan toe aan dit verhaal. Ik denk niet dat dat ooit de tank droog laat gaan. Ik bedoel, het maakt niet uit hoe heet, hoe moe, het maakt niet uit hoeveel bliksem ons van de aarde probeerde te blazen, we konden niet stoppen met proberen te bereiken voor deze personages, zo mooi geleid door Brianne Tju. Wat een galvaniserende kracht.

Ik hield van deze ervaring. Ik wil niet dat het eindigt. Ja, het komt uit, yahoo, maar het is ook bitterzoet omdat ik afscheid ga nemen van een van de beste vrienden die ik ooit heb gemaakt; de ervaring van het maken van deze film. 

John Hughes was hier duidelijk een inspiratiebron. onmenselijk is een beetje als een tienerhorrorfilm uit de jaren 80, maar voor het moderne tijdperk voelt het heel modern aan, hoewel - ik geef het toe - toen ik het voor het eerst zag, omdat het een tijdje duurt voordat je een mobiele telefoon ziet en mode zo cyclisch is, Ik had zoiets van, oh, is dit in de jaren 90? 

We hadden veel geluk en gebruikten elk molecuul dat we tot onze beschikking hadden om een ​​verhaal te vertellen. Eulrn Colette Hufkie, de kostuumontwerper, omarmde het vinden van iconen in de kleding, dus ze vertelden je wie het personage was met het varsity-jack, ze vertelden je met alle details. Alle kleur en vertrouwen van ieders karakteruniform laat dan volledig de centrale kracht van Ever toe - het personage van Ever, gespeeld door Brianne - die gedempt is. Als er een varsityjas is, zit ze in de Members Only die beige en vormloos is en zo. Haar karakter is op zoek naar enige invloed, zoals, welke kant moet ik op? En er is deze katalysator nodig die bekend staat als de horrorfilm om iedereen een beetje menselijker te maken in het licht van de gebeurtenis, dat is onmenselijke.

Wat is het geheim van een goede reeks zombie-aanvallen?

Mijn hemel, het mooie is dat je geen biljoen dollar nodig hebt om dat te laten werken. Wat je nodig hebt, is de passie en drive om het fris te laten voelen, ook al is het iets dat aan het rotten is. Dus hoe doe je dat? En ik denk dat ik gewoon leunde op de allerbeste die er waren om te zien wat ze deden. En er was een gemeenschappelijk thema. George Romero is hier natuurlijk de peetvader van, want de levende doden van zijn universum waren representaties van een thema, of het nu consumentisme was, of het nu raciale verdeeldheid was, ze waren weerspiegelingen van wat er mis was met leven. 

Dus in dit geval, ik en deze cast en dit scenario, wilden we iets zeggen over pesten, en we wilden in het gezicht komen en erkennen dat het een boosaardige corruptie van de ziel is. Het is gemeen, het is snijdend. Hoe kent het idee van pesten onze zachte doelwitten zo goed? Hoe weet het dat, zonder soms een klap uit te delen? Dat de verbale grap ons kan vernietigen, weet je, we zullen imploderen. 

En toen dacht ik, oké, raad eens, hier is de richting meneer Zombie [trekt een zombie-hoofdprothese tevoorschijn]: je bent een gemene sluwe pestkop, je gaat daar naar binnen om hun zelfvertrouwen en hun vermogen om te overleven te vernietigen , slaan hun hersens in van angst, zodat ze niet denken dat ze jou te slim af kunnen zijn en op de een of andere manier hun leven een stap voor zijn, ook al probeer je een manier te bedenken om hun leven te beëindigen. Ik snap het? Gaan!

Weet je, en dat was het zo'n beetje! Daardoor kon het helemaal op zichzelf staan. Als het snel was, was het niet snel vanwege een afgeleide interpretatie van zoals, World War Z of zoiets. Nee, het was snel omdat het gemeen was. Het was sluw omdat het in dienst stond van het ritueel dat pesten is, van constant veranderen als een hond op een virus van vertrouwen. En dat maakte de stereotypen mogelijk die we in het eerste bedrijf wilden binnen marcheren.

Je weet wie deze mensen zijn, en ze komen uit de tienerkomedie. Maar Raad eens? De meeste tienerkomedies van weleer worden nu opnieuw onderzocht op enkele van hun meer afschuwelijke instincten. En raad eens wat er altijd was om te onderwijzen? De horrorfilm. Waar ze buiten de poort als verschrikkelijk werden beschouwd, maar hun instincten waren: wees geen eikel of je gaat dood. Heb niet te vroeg seks, anders ga je dood. Gebruik geen drugs, of je gaat dood. Je gaat toch dood, maar sterf niet als een klootzak!

En dus hebben we de Teton County-shows en dan komt hier de horrorfilm om te zeggen, bam! Wij nemen het over, wie ben jij nu? En dat vind ik geweldig, dat voelde als een goede mix voor het juiste type lont om te landen in de brandbare jaren die de adolescentie zijn. 

Ik hou van het 'naschoolse speciale' karakter van Unhuman, ik vind dat zo'n slimme manier om het te openen. Omdat het echt dat moraliteitsverhaal heeft. Zonder in spoilers te vervallen, heeft het wel die anti-pestboodschap, maar er is ook een soort van anti-gevoel van giftige rechten, waarvan ik denk dat het een aantal geweldige parallellen trekt met gebeurtenissen als Columbine en – meer recentelijk – Uvalde. Het is iets dat angstaanjagend nog steeds erg groenblijvend is. Kun je iets vertellen over het navigeren door dat thema en het combineren van dat thema?

Dit was dus het moment van de hoge draad. Laten we zeggen dat je de kans krijgt om een ​​enge film te maken, en dan moet je beslissen, wat voor enge film wordt dit? Het script kan je maar zo ver brengen, want van dag tot dag, de uitvoeringen, waar je de camera plaatst, hoe je de muziek verandert en zo, is poppenspel hoe je de kijker gaat laten voelen. En we wilden trauma vermijden. We wilden het publiek niet pesten, maar blijf bij dat onderwerp zodat het bijna volledig is geschild - zoals de ui die het is, vanwege zijn ranzige delen, vanwege zijn educatieve delen - en zonder uit te buiten waarvoor het in de films is gebruikt , wat amusementswaarde is. 

Dit zijn de meest zelfverzekerde personages die naar binnen marcheren, en ze worden meestal meteen verzonden. Al die films nemen op de een of andere manier een duik terwijl je wacht op de mensen die niet in de schaduw staan ​​met al die schade om de speling op te pakken en tegen het einde iets te worden terwijl de horrorfilm voortschrijdt. Dus hiermee zag ik een filmtrailer vlak voordat we begonnen te filmen. Weet je, we hadden een maand of zo geleden, en het zou een grote hit worden. En de trailer zelf was een non-stop slachting. En het deed het geweldig, enzovoort, en ik dacht... dat zijn we niet. 

Laten we zeggen dat je bij de tent bent, en als je naar beide schermen gaat, en één triggert die reactie, of dat is de stimulans ervan - als we zelfs maar proberen daarheen te gaan, wat zeggen we dan? Waarom gaan we anders zijn? En dat leidde tot de grote sprong die de wending in het midden hiervan verder versterkte. En vooral met de gruwelijke gebeurtenissen uit de recente geschiedenis kunnen we nog steeds – met vertrouwen, door gebruik te maken van kunst en hart – iets zeggen. Op een doordachte manier bijdragen en toch de badge verdienen. Zoals, ja, we zijn een horrorfilm, maar we gaan je verrassen met humor. We gaan je hopelijk opleiden met een thema. En als we allemaal samen aan de andere kant naar buiten gaan, voelt ons hart misschien ook wat voller en is het opgewarmd. Super goed. Dat was het doel. Dat voelde niet gehinderd door budget, tijd of wat dan ook, gewoon de bereidheid om het te proberen. 

Het is dat "naschoolse speciale" element dat het echt naar huis drijft. Zodra ik die pop-up zag, dacht ik: oké, begrepen! 

Dat is de hoffelijkheid van Blumhouse die ons vertrouwt, want ik herinner me dat ik daar aan de voorkant om vroeg. Ik wilde jaarboekfoto's maken, om er echt helemaal voor te gaan. En ze zeiden geen nee, ze zeiden, als je het verdient, als we de resultaten beginnen te zien en je die toon verdient, geweldig. Ze willen niet tekenen voor een toon die dan een beetje uit elkaar valt, je weet wel, een jalopy die onderdelen verliest tijdens de rit. En dat was dus een van de laatste dingen die eraan werden toegevoegd. En godzijdank, het was hier nooit weg [wijst naar het hoofd], en het was nooit onze bedoeling, maar het was gewoon die ster op de top van de boom om het allemaal te verlichten.

Peter Giles, ik weet dat je met hem hebt gewerkt aan Pilgrim voor Into the Dark... zijn stem is gewoon...

Geweldig!! En hij is de stem van – ik weet niet of je dit weet, maar hij is de stem van Fox Sports. Dus als je hoort, [gravele stem] "Vanavond nemen de beren het op tegen de Packers" .... Hij is het! Wat zo cool was, is dat hij over de hele wereld kan reizen en mensen kan verbazen met zijn geweldige prestaties. En dan heeft hij zijn microfoonopstelling, dus van tijd tot tijd zie je hem dit geweldige ding afleveren. 

Dus ik zou ten volle profiteren van een vriendschap en van een professionele relatie door op de een of andere manier in lijnen te glippen die ik gewoon die stem wilde horen zeggen, die volkomen ongepast waren. Zoals: "Waarom zou ik dat zeggen?" Probeer maar! “Kropgezwel! Wat zit erin?” Zoals, nee, dat gaan we niet gebruiken, dat is walgelijk, Peter! [lacht]

Je hebt het goed gebruikt, hij verkocht elke regel die hij leverde. 

En wat zo geweldig was, was dat hij helemaal bovenaan het schema stond. En dit was een groot cadeau. Elke filmmaker die er is, vecht groots om de mogelijkheid te creëren om een ​​film in volgorde op te nemen, in volgorde, je kunt er echt mee evolueren. En dat was de sleutel tot het succes van veel van de karakterontwikkeling, was dat we elkaar in lockstep leerden kennen. 

Peter zat in de eerste week, omdat ik een fysieke belichaming van toon- en maatzetting wilde om de bubblegumwereld van Act One aan te kondigen. En als dan het lot in de horrorfilm binnenvalt, is dat de aankondiging van een geheel nieuwe film. En dan is er nog een film die daar begint. Het was dus essentieel om deze pijlers te hebben. En het mooie is, hij staat op en hij stond recht voor die kinderen en snauwde er meteen naar, en het was geweldig. En ik zeg kinderen, dit zijn jonge volwassenen, maar die hele cast - met hem - ze hebben gewoon gegalvaniseerd. Ik was gewoon zo, zo dankbaar en geïnspireerd. 

En daarmee blijf je gewoon creëren, blijf je pushen en verander je deze kans in een levenservaring. Het is dus nog niet voorbij als de 90+ minuten rollen. Dit is iets wat ik voor altijd in mijn hart wil bewaren. 

Nu, ik moet het vragen, ik weet niet waar je over kunt praten, maar, de verzamelde? 

O ja! Weet je, even leek het alsof er een dal van hoop was. En onlangs is die vallei gevuld met absolute hoop en zijn er professionele mensen die proberen de Gordiaanse knoop voorzichtig te ontwarren om dat nog een kans te geven. En weet je, dus we willen het allemaal doen. We moeten in dit geval gewoon de aard van het "hoe" respecteren. Dus dat is nog iets geweldigs. Het is geen nee, het is gewoon een hoe, laten we uitzoeken hoe, en ik hoop dat we dat kunnen. Ik heb hoop dat we dat kunnen en zullen doen. 

Heb je een script klaar?

Oh god ja! Absoluut. Dat is het hele ding. En dat is het leuke ervan, als je het hebt geschreven en je kunt een aantal dingen laten zien die al zijn bedacht, dan is het vrij eenvoudig om over te brengen wat we zouden willen doen en hoe we willen dat mensen zich voelen. En uiteindelijk is de mantra: als het niet de beste kan zijn, waarom zou je het dan doen?

In de jaren ertussen was het nuttig om niet te stoppen met werken aan waarom een ​​concept kon gebeuren, zodat het niet voelt alsof het stof eraf is geblazen. Het voelt alsof het op dit moment moest gebeuren, gebruikmakend van geweldige acteurs, met Josh Stewart, met Emma Fitzpatrick, die omarmen dat het leven en de tijd voorbij zijn gegaan, en wat hun leven was in de aard van die twee films.

Hun demon op het land is nog steeds daarbuiten, bereid om ze onder ogen te zien. Welke nieuwe demonen hebben ze in zichzelf om mee terug te vechten? Ik hou daarvan. En hey, we zijn een beetje volwassener, we hebben een verdraaid verhaal voor de boeg. En dat houdt opnieuw de ketel aan het fluiten, de hoop dat het gebeurt. 

 

onmenselijke zal op 3 juni digitaal beschikbaar zijn op Paramount Home Entertainment.