Sundance opende vanavond met een angstaanjagende knal met Master, het speelfilmdebuut van schrijfster/regisseur Mariama Diallo.

Het verhaal speelt zich af op een pittoreske universiteitscampus in New England en concentreert zich op drie vrouwen: Gail Bishop (Regina Hall) is de eerste zwarte 'House Master' van de campus. Liv Buckman (Amber Gray) is een literatuurprofessor die koste wat kost probeert een vaste aanstelling te krijgen. En dan is er Jasmine Moore (Zoe Renee), een eerstejaars meisje dat merkt dat ze in een zogenaamd vervloekte slaapzaal verblijft.

De campus heeft zijn eigen spookachtige legendes van een vrouw die voor hekserij is opgehangen, en een gesloten religieuze gemeenschap van onbepaalde overtuigingen die aan de rand van de gebeurtenissen op de campus staan.

Wanneer Bishop en Moore angstaanjagende gebeurtenissen beginnen te ervaren, botst het verleden met het heden op manieren die niemand kon voorspellen.

Diallo weeft een wonderbaarlijk ironisch en dubbelzinnig verhaal dat eerlijk gezegd adembenemend is in zijn waarheidsgetrouwheid en vasthoudendheid. Ze presenteert een reeks gebeurtenissen die bijna onvermijdelijk lijken en die haar publiek uitdaagt om terug te deinzen. Verder daagt ze ons uit om haar ongelijk te bewijzen.

Nee, ik ga je niet vertellen wat er gebeurt. Ik doe niet aan spoilers. Wat ik je zal vertellen is dat de horror in deze film grensoverschrijdend is in zijn banaliteit, en zal niet weinig kijkers achter hun oren laten krabben.

Als je bijvoorbeeld het soort kijker bent dat elke keer dat een horrorfilm over racisme gaat, 'wakker bs' roept, homofobie, identiteit of een ander aantal sociale kwesties alsof het genre daar niet voor gemaakt is, dan Master is niet voor jou. Als je het echter leuk vindt om in te graven Waarom een verhaal is eng en hoe een filmmaker angst uitdrukt in een ogenschijnlijk onschuldige situatie, dan verzoek ik je dringend om de film zo snel mogelijk te zien.

Er zijn momenten in deze film waar ik de personages wilde schudden en smeekte om aandacht te schenken aan wat er om hen heen gebeurt. Synchroniciteiten die op één lijn liggen en een bericht onthullen, zijn opzettelijk. Micro-agressies zijn agressies. Conformiteit is gelijk aan stilte is gelijk aan dood.

Als geheel was de casting hier fenomenaal. Renee en Hall lijken gemaakt voor hun rollen. Beiden brengen een bijna grote onschuld in hun uitvoeringen. De gebeurtenissen van de film gebeuren naar ze keer op keer tot je je bijna moet afvragen of ze überhaupt wel keuzevrijheid hebben. Al die tijd willen we dat ze slagen, overleven, gedijen. Naarmate de horror hen nadert, wordt het bijna te veel.

Gray levert ondertussen een optreden dat zo subtiel is dat het bijna grenst aan beledigend, en ongetwijfeld nog meer elektrisch zal worden met meerdere bezichtigingen.

Ik zou nalatig zijn als ik niet ook zou wijzen op Robert Aiki Aubrey Lowe wiens score de film prachtig verbetert, precies zoals het hoort, nooit volledig zijn hoed kantelt, maar de kijker altijd op het puntje van zijn stoel houdt.

Master is een film die gegarandeerd evenveel discussie oproept als vreest, om de simpele reden dat het allemaal zo aannemelijk lijkt. We zien de horror uit deze film zich elke dag afspelen. Het wordt vastgelegd in virale video's, geüpload voor een gapend publiek en geconsumeerd zonder ooit de gebeurtenissen te herkennen voor wat ze zijn.

En hier is de kneep, de echte truc als het ware. Diallo probeert dit niet te verbergen. Ze doet alles behalve momenten in het rood omcirkelen en zeggen: "KIJK, DIT IS WAAR IK HET OVER HEB."

Toch voorspel ik een verdeeld publiek waar Master maakt zich zorgen. Dit is hoe het zal uitpakken: 45% begrijpt het helemaal, geniet ervan voor wat het is, maar wordt boos omdat het waar is; 45% zal toekijken en boos worden over de vinger die Diallo wijst, en die laatste 10% zal zich afvragen waar de andere twee zo druk over zijn.

Bekijk hieronder wat Diallo over haar film te zeggen had!