Het verdriet — die speelde als onderdeel van Fantasiefeest 2021 - misschien wel mijn favoriete film van het jaar (tot nu toe). Terwijl ik ernaar keek, wist ik dat ik met schrijver/regisseur/redacteur/collega-Canadees Rob Jabbaz moest gaan praten over de absolute waanzin van Het verdriet.

Rob - die de New Flesh Award bij Fantasia mee naar huis nam (voor beste eerste speelfilm) - nam vriendelijk de tijd om met me te praten over zombies, extreme horror en hoe de film tot stand kwam.

---

Kelly McNeely: Dus toen ik de beschrijving las van Het verdriet, het deed me denken aan Garth Ennis' Gekruist… Was dat een inspiratiebron voor u? Kun je iets vertellen over waar deze film vandaan komt en waar dit idee vandaan komt?

Rob Jabbaz: Ja tuurlijk. Ik bedoel, Gekruist was een grote inspiratiebron. Maar daar begon het niet. Het was meer alsof de pandemie plaatsvond, en toen vertelde mijn baas me dat ik een film moest schrijven, zoals: "Ik zal een film financieren als je het nu doet en we kunnen het binnen zes maanden uitbrengen ”. En ik dacht: oké, wat wil je doen? 

Hij had zoiets van, het moet over een pandemie gaan, of wat dan ook. Een soort zombie-ding is wat hij wilde. Daar was hij echt doodsbang voor. Weet je, er zijn al deze shows op Netflix, zoals Black Summer en dingen. En het is net als, waarom heb ik een alternatief nodig voor? The Walking Dead? wwaarom zijn daar vier alternatieven voor? het heeft geen zin voor mij.

Ik denk, weet je, zoals, "oh, wauw, ik vraag me af wat er gebeurt, ik vraag me af of precies hetzelfde gebeurt in een ander deel van de wereld". Misschien is het wel heel interessant. Ik weet het niet, misschien is het heel goed, meerlagig en zo. Maar ik wilde iets dat het naar een hoger niveau zou tillen. En ik begon gewoon naar dingen te kijken, en ik las Gekruist terug toen het voor het eerst uitkwam. En ik had zoiets van, oh, misschien zal ik kijken naar Gekruist opnieuw. Dus ik deed. En ik vond het cool. Omdat het dat soort extra niveau van een bedreiging toevoegde. 

En echt, als je erover nadenkt, wat het eigenlijk is, is boosaardigheid of opzettelijke wreedheid, en genieten van het kwetsen van mensen. Omdat de analogie die ik blijf gebruiken als ik interviews geef, is dat als je wordt aangevallen door een dier en je een oog verliest, je daar een beetje overheen kunt komen. Maar als je in een steegje wordt gesprongen, en een of andere kerel lacht terwijl hij je gezicht omhoog snijdt met een stanleymes, weet je, als je in de spiegel kijkt, weet je, over vijf jaar, zal het veel zijn moeilijker om mee om te gaan, weet je, en dat is het verschil dat kwaadaardigheid maakt, toch? Dus ik had zoiets van, dat is best wel interessant. 

Maar het probleem met Gekruist is dat ze eigenlijk gewoon zombies zijn, behalve dat ze mensen neuken. En het is alsof, weet je, dat is een soort van, bijna daar. En nog iets, is dat Gekruist is echt een soort van The Walking Dead waar het om de overlevenden gaat. En wat het uiteindelijk is, gaat over hoe je een shitty persoon moet worden om in deze shitty wereld om te gaan. Ik heb ze allemaal gelezen, en daar komt het eigenlijk allemaal op neer. Is dat zo, hoe shitter je bent, hoe beter je bent uitgerust om met deze wereld om te gaan, deze onuitsprekelijke gruwelijke wereld die de wereld van Gekruist. En daar gaat het om. 

Maar met de mijne had ik zoiets van, oké, nou, waar gaat de mijne over met een hoofdletter A, en ik had zoiets van, nou, het gaat over mensen die geen leven hebben waar ze zich gelukkig mee voelen. En ze voelen zich een beetje niet verbonden en ze hebben geen betekenisvolle relaties, en ze zijn niet gelukkig met hun baan en hun leven en hun beslissingen. En ze weten niet hoe ze daar bevrijding uit kunnen halen of eraan kunnen ontsnappen, en elke dag is net zoiets als een leven van angst en woede leiden. En deze ketel van kolkende woede in je geest, en dan op een dag, is er een virus dat ervoor zorgt dat alles goed komt en ineens heb je een doel in je leven. En het doel is volledig verbonden met die opgekropte frustratie en woede en, weet je, seksuele ontoereikendheid en al dit soort dingen. Dus ik had zoiets van, oké, dat is cool. Laten we zo'n film maken. Maar het zal een soort virus zijn dat dat doet, of zoiets. 

Het virusgedoe was ver op de achtergrond, ik dacht niet eens dat dat niet echt een probleem was. Weet je, het is gewoon een soort van, oké, het middel om een ​​doel te bereiken is dat het een virus is, weet je, misschien kunnen het buitenaardse wezens zijn, of het kan een bovennatuurlijke reden zijn, wat maakt het uit. Maar het punt is, we komen gewoon op een plek waar we mensen deze dingen bij andere mensen kunnen laten doen. en in tegenstelling tot Gekruist, in staat zijn, zoals - ik bedoel, ze praten in Gekruist, ze zeggen af ​​en toe een beetje vies ding hier en daar, en het is cool - maar ik wilde dat ze zich veel meer uitten en echt personages werden. En ik denk dat dat zeker gebeurt, weet je, af en toe in die strip, maar ik deed het gewoon op mijn manier. En voor mij ging het eigenlijk meer om de Revenge of the Nerds aspect. Dat maakte het voor mij interessant om te schrijven. 

En ik moet er ook aan toevoegen dat er - ik weet niet zeker hoe goed je thuis bent in sciencefictionliteratuur - maar er is een kort verhaal van een vrouw genaamd Raccoona Sheldon - ik denk dat haar echte naam Alice Sheldon is, maar Raccoona is gewoon de manier koelere naam. We noemen haar gewoon bij de naam waaronder ze dat verhaal schreef - maar het verhaal heet The Screwfly Solution. En - heb je dat ooit gezien? 

Kelly McNeely: Ik weet dat ze dat deden Masters of Horror aflevering erover, dat heb ik gezien. 

Rob Jabbaz: Oke. Nou, weet je, ik zal je dit vertellen, die aanpassing is heel, heel dichtbij. Het vangt de ... hoe zeg ik dit. Zoals, in termen van precies vastleggen waar het ding over gaat, het is perfect, maar in termen van zoals de toon - dat voelde heel, weet je, erg gemaakt voor tv. Elliott Gould zit erin, maar hij speelt de tweede snaar van Jason Priestley. En je denkt, wat is hier in godsnaam aan de hand? En die actrice die ze de dochter mochten spelen is verschrikkelijk. En ik bedoel, het is gewoon zo jammer, want dat is zo'n geweldig verhaal. Het is een beetje zoals Dracula geschreven, waar het allemaal een verzameling brieven is. En het is echt goed - ik raad het aan, het staat eigenlijk op YouTube als een audioboek, je kunt daar gewoon liggen en ernaar luisteren in ongeveer drie uur of wat dan ook. 

Maar hoe dan ook, het punt dat ik probeer te maken is dat ze het idee naar voren brachten dat mannelijke geslachtsdrift en agressie bijna precies hetzelfde zijn. Net als een schakelaar. En dus begon ik me in mijn hersenen voor te stellen, dat er twee kleine neuronen zijn die zo dicht bij elkaar staan, en het enige dat nodig is, is dat er een klein virus op groeit en een kleine verbinding tussen de twee creëert en dan is dat alles. neemt. En toen dacht ik, wauw, dat is geweldig. Laten we het zo uitleggen. En laten we aan het eind een grote, lange verklarende toespraak houden die daar alles over gaat. 

Kelly McNeely: dus jaje komt uit Canada, hoe ben je op het idee gekomen om een ​​extreme horrorfilm te maken in Taiwan?

Rob Jabbaz: Ik was hier toevallig op dat moment. Ik kwam eigenlijk net naar Taiwan, omdat ik denk dat ik jong was, ik was net 25. En ik dacht gewoon, oh, het is Taiwan, ik heb een paar vrienden die daarheen gingen, en ze deden graffiti en zo, en ik had daar zin in. Dat was een beetje wat ik deed toen ik jonger was, zelfs tot op mijn 25e, ik was echt dol op graffiti. En toen kwam ik naar Taiwan omdat ik dacht dat het gewoon cool zou zijn om gewoon naar een andere stad te gaan en misschien een camera te kopen en wat van de dingen te filmen. Je maakt hele vage plannen als je jong bent. En toen en toen ging ik en ik deed het, en toen realiseerde ik me dat ik in Taiwan veel minder uren kon werken dan nodig was om te leven. Ik zou 18 uur per week kunnen werken of zoiets. Dus ik dacht, cool, wat ga ik doen met al deze vrije tijd? Ik probeerde proactief te zijn over mijn toekomst. Ik had al eerder interesse in animatie en zo, maar ik begon er echt een beetje obsessief over te worden en begon mezelf gewoon te leren - zoals met YouTube en zo - hoe ik After Effects en Cinema 4D en zo moest gebruiken. En toen begon ik werk te krijgen om dat te doen, ik kon overstappen op het doen van commercials. 

In zekere zin was ik een soort grote vis in een kleine vijver, omdat de vaardigheden die ik ontwikkelde veel beter waren dan die van veel andere mensen, maar binnen een bepaald soort prijsklasse. En dan weet je, de tijd verstrijkt, en toen nodigde een van de jongens voor wie ik een reclamespotje deed me uit voor een etentje of lunch of zoiets. En voor je het weet, praat ik met de man die uiteindelijk mijn financier en mijn baas werd, Jeff Huang. 

En dan terugspoelen naar het begin hiervan, zegt de man, kijk, het Coronavirus is hier, laten we een film gaan maken. Hollywood is gesloten, we hebben helemaal geen concurrentie in de winter. Dus laten we gewoon proberen een film te maken en die uit te brengen en kijken hoe het werkt. Ik denk dat hij meer geïnteresseerd was in het maken van een coole film. De motivatie om te profiteren van een film was niet echt een onderdeel van de beslissing. Ik denk dat hij ongeveer zoiets was van, nou, weet je, we zullen een muntje opgooien en misschien kunnen we hier wat geld mee verdienen. Maar het belangrijkste is om het een beetje leuk te vinden, een film te maken en die uit te brengen. 

Ik bedoel, deze mannen die rijk zijn, zoals, God zegene hem, weet je, ze willen de ruimte in, of ze willen een film maken of, weet je wat ik bedoel? Misschien als ze ouder worden, gaan ze nadenken over hun nalatenschap, of gaan ze meer nadenken over hun hobby's of hun dromen. Dus wat het ook was, weet je, God zegene Jeff omdat hij me gewoon de tijd van de dag gaf en me daarna liet maken... Het verdriet, wat tegenwoordig bij veel mensen lijkt te resoneren. Ik krijg veel mensen zoals jij die naar me schreeuwen om interviews te doen, en me vertellen dat ze het erg leuk vonden en zo. Dus het is leuk. Het is vooral een opluchting om eerlijk te zijn. Gewoon echt als een bevestiging van mijn waargenomen vermogen, weet je, net als, oh, ik wel doe het, weet je? 

Kelly McNeely: Het zombiegenre - zoals je eerder al zei - het kan erg moe en overdreven zijn. Ik denk dat het soms ook te gemakkelijk kan worden, wat een van de dingen is waar ik echt van hield Het verdriet is, het een zombiefilm te noemen - wat ik een paar plaatsen heb zien doen - lijkt er bijna een slechte dienst aan te zijn, omdat het geen zombiefilm is. Het is iets totaal anders dan dat. 

Rob Jabbaz: Ik ga daar gewoon mee akkoord in termen van marketing, in termen van, zoals, gemakkelijke classificatie. Zoals, Rue Morgue, schreven ze dat het "de meest gewelddadige en verdorven zombiefilm ooit gemaakt" is. Het marketingaspect ervan, het gewoon een zombiefilm noemen, ik denk dat het mensen helpt om een ​​beetje te weten waar ze aan beginnen. En het is ook nog eens leuk om, weet je, achteraf, in de recensies, eigenlijk de kans te hebben om te zeggen: dit is geen zombiefilm. En om precies te zeggen wat je zei. Maar ik heb je eigenlijk afgesneden, dus ga alsjeblieft verder met wat je zei.

Kelly McNeely: Nee, je hebt het beantwoord, dat is perfect. Dat is een beetje wat ik wilde vragen, in termen van zoals, hoe vind je het om die classificatie te hebben als een zombiefilm? Maar ik denk dat dat een geweldige manier is om het uit te leggen. Het trekt mensen naar binnen, maar als ze ernaar kijken, is het van, oh, shit, dit is heel, heel anders. 

Rob Jabbaz: Deze hele ervaring is een grote leerervaring geweest. En zoals, een van de dingen die ik heb geleerd, is dat je de luiheid van media-inkopers nooit kunt onderschatten, en ook - niet beledigend - behalve de pers. De pers is ook erg lui. En ze willen de nieuwe informatie een beetje in de bestaande structuur plaatsen die er al is. Je weet wel? Haaienfilm, hier is hij dan, een nieuwe haaienfilm. En ook zoals, ik bedoel, wanneer je begint te proberen om de kern van de zaak te geven Het verdriet en als het zover is, beginnen veel mensen hun ogen te glazigen. Dus het is een stuk makkelijker om gewoon mee te gaan met het zombie-gedoe. 

Kelly McNeely: Ben je vooral aangetrokken tot extreme horror? En zo ja, wat trekt je daarin aan? Is het een genre of subgenre waarin je zou willen blijven werken?

Rob Jabbaz: Welnu, wat bedoelen we met extreme horror? Laten we dat definiëren. 

Kelly McNeely: Extreme horror, voor mij - ik bedoel, Het verdriet is een heel, heel andere film, in termen van wat het precies is - maar in termen van extreme horror, voor mij is dat alles wat echt donker is, echt visceraal, echt gewelddadig, zoals hyper, ultra-gewelddadig. Je ziet eruit als Een Servische film, Trauma, Baskin, Atroz...

Rob Jabbaz: Ah juist, ja

Kelly McNeely: Die zijn een soort van gecategoriseerd als extreme horrorfilms. En Het verdriet,,Ik heb het gevoel dat het een soort extreme horror is die grenst. Dus ik ben benieuwd, is dat een subgenre waar je toe aangetrokken bent? Was dat iets waar je rekening mee hield, zoals: ik wil dit soort films maken? Of hoe is dat allemaal voor jou op zijn plek gevallen? 

Rob Jabbaz: Ik bedoel, ik heb alle films gezien die je noemde, ik kijk gewoon alles. En ik denk dat het net zoiets is als het juiste gereedschap voor het juiste project. Zoals, ik herinner me dat ik aan de kant van de weg ruzie had met deze Duitse man over hoe ik dacht World War Z slecht, want het is niet echt een horrorfilm. Het gaat over zombies, maar het is net als de eerste zombiefilm die geen horrorfilm is. En hij vertelt me ​​dat het eigenlijk de beste zombiefilm is die hij ooit heeft gezien. En ik heb zoiets van, maar waar is het sensationele aspect van zoals, je vrienden en jouw en je buren en je landgenoten zijn dood en rottend, en ze stinken, en ze vallen uit elkaar en het is walgelijk.

Het is de meest verachtelijke, bedorven ervaring ooit. En het is absoluut huiveringwekkend. Maar meer dan afschuwelijk, het is weerzinwekkend en je wilt constant overgeven. Als we zombie worden - als echte zombies, niet als ragevirus of mutant of wat dan ook, of Het verdriet - en het is net als dode mensen die weer tot leven komen, zoals, ik denk dat door het op die manier te ontsmetten en er gewoon grote hordes mensen van te maken die op je af rennen, het niet bloederig is en het gaat niet echt over rot, en over het lichaam instorten en als het niet om die dingen gaat, dan hoeft het niet eens een zombiefilm te zijn. Zoals, waarom zou je je zelfs druk maken? Wat is het punt van dit alles? Ik snap het niet. 

En zo met Het verdriet, Ik had zin om het punt over te brengen, maar het punt is wreedheid, het punt is hoe boosaardigheid het verschil maakt. Dat is wat eng is. Daarom is deze film eng en waarom - als je bang wilt zijn - dan moet je deze film gaan zien. Het moest grafisch geweld hebben, het moest extreem grafisch geweld hebben, en het moest ook op een realistische manier worden ingekaderd. Grotendeels. Er is een deel in de film waar ik een beetje opzettelijk over de top ging, omdat ik dat wilde - ik weet niet eens of het werkte - maar ik wilde gewoon een soort knipoog naar het publiek geven en kon gewoon aardig zijn van, het is oké als je dit leuk vindt. Je weet wel? Het is oké als je blij bent met wat er nu gebeurt. En ik vraag me af of je weet over welk deel ik het heb, het deel waar het een beetje over de top gaat.

Kelly McNeely: Er zijn de twee delen waar ik aan denk, er is het ene deel met de beenzaag. En het andere deel dat me echt aansprak, waren de jongens met de honkbalknuppels. 

Rob Jabbaz: Die delen zijn gaaf. Ik vind vooral het beenzaaggedeelte leuk. Dat is voor mij gewoon een grote puinhoop maken. En dat soort spreekt, denk ik, tot een bepaalde fetisj. Als je naar een pornosite gaat en er is een hele subsectie van, spaghetti en gehaktballen op de tieten van een meisje of dat soort dingen, weet je wat ik bedoel? Zo schieten dezelfde neuronen met beide dingen. 

Maar in ieder geval, het deel waar ik het eigenlijk over heb, is het deel in de metro waar de man de man in de nek stak en hij het ding eruit trekt in het bloed dat omhoog spuit. En het is gewoon veel meer bloed dan mogelijk zou moeten zijn. Rechts? En dat is voor mij het ene moment van like, hyperrealiteit. Ik nam een ​​richtsnoer van Fede Alvarez, van de Evil Dead remake uit 2013, het deel waar het meisje haar arm afsnijdt met het elektrische mes. Er is gewoon veel te veel bloed, maar het wordt als ernstig bestempeld. En ik had zoiets van, dit is geweldig, want je bent met je vierkante vrienden in het theater, en ze maken er grappen over. Maar dit is een geheime code tussen jou en de directeur, je weet dat hij dit voor de lol bedoelt. Dus dat was een beetje wat ik wilde doen. Ik hou van dat intieme wat hij daar deed. Ik geloof echt dat dat opzettelijk was. Misschien was het dat niet, ik weet het niet. Maar ik zou graag willen geloven dat het opzettelijk was om met horrorliefhebbers en horrorfans te praten, weet je?

Dus om terug te gaan naar je oorspronkelijke vraag, het ging om de juiste tool voor het juiste project. Deze film ging over wreedheid en de toon was erg belangrijk. Ik heb de toon eerder genoemd, ongeveer zoals bij de Evil Dead ding, het origineel Evil Dead heeft een soort knipoog, en wat Fede Alvarez deed, was dat hij al die komedie weghaalde, en hij probeerde het gewoon een beetje serieuzer te maken. En sommige mensen houden daar niet van, ik denk dat het een goed idee was. En dat is een beetje wat ik probeerde te doen met Het verdriet, behalve dat ik meer in de trant van Hong Kong-exploitatiecinema zat te denken. Zoals, een van mijn favorieten is Ebola syndroom. Heb je dat ooit gezien? 

Kelly McNeely: Ik heb niet, nee.

Rob Jabbaz: Zodra je van de hoorn afkomt, moet je kijken. Het staat volgens mij op YouTube. Ik denk dat je het gewoon gratis kunt bekijken. Maar je zult bij veel van de Hong Kong-films van categorie III opmerken dat er een soort van vreemde, soort van lowbrow-komedie, zoals kinderachtige komedie, overal doorheen zit, alles doordringt. En het is bijna deze rare toon rechtstreeks van de regisseur die zegt: dit is allemaal maar een grap, of zoiets, niets van dit alles hoeft serieus te worden genomen. Maar niet in de zin dat je dit niet serieus zou moeten nemen, eerder zoiets als, je zou deze dingen niet serieus moeten nemen in het leven. Zoals de verkrachting van een vrouw een grap is, is de moord op een kind een grap, zo voelt het. ik zag Ebola syndroom toen het in première ging op Fantasia Fest, toen ik een tiener was. En ik heb me nog nooit echt in gevaar gevoeld in een bioscoop, waar ik het gevoel had, ik weet niet of ik klaar ben voor wat dit me gaat laten zien. Het voelde alsof deze film uit een ander land komt, ze hebben andere normen, ze zouden me iets kunnen laten zien waar ik nog niet klaar voor ben. En dat doen ze een beetje [lacht]. 

Maar hoe dan ook, ik dacht dat het cool zou zijn om zo'n film te maken, behalve dan echt serieus te maken, zoals nul humor. Misschien een paar kleine dingen hier en daar, maar het zijn geen grappen, het zijn gewoon kleine dingen die ironisch zijn of wat dan ook. Maar in ieder geval, ja, kijken naar exploitatiefilms uit Hong Kong, en dan gewoon een soort van, dit is cool. Maar laten we de komedie verwijderen en kijken wat er gebeurt.

Kelly McNeely: En ik denk dat het zo goed werkt als het zich afspeelt in Taiwan, omdat ik het gevoel heb dat je er bijvoorbeeld niet mee wegkomt om dit soort dingen hier te maken. Alsof dat niet het soort Canadese horror is waar we mee komen. 

Rob Jabbaz: Nou, laat me daar even op ingaan, want in Taiwan maken ze geen films zoals deze, dit is de enige die deze leuk vindt. En ik moest heel, heel hard pushen en ik moest veel wilskracht oproepen om er doorheen te komen. Niet in termen van het door de studio of de investeerders krijgen, het was meestal net als van dag tot dag op de set. Zoals, kijk, je las het script, je keek naar de storyboards, dit is de dag dat we dit doen. Laat me niet een klootzak zijn en zeggen dat je al je kleren moet uittrekken, want dat staat in het script. 

We zouden dagen hebben waarin het als een oorlog was, het was als een gevecht, gewoon proberen om mensen te laten doen wat ze al hadden afgesproken. Ik denk dat ze dachten dat ze zich gewoon konden aanmelden en als de tijd daar was, zouden ze er gewoon uit kunnen komen of zoiets. Daarom moest ik soms een beetje een pestkop zijn. Maar ik bedoel, je moet gebruiken wat je hebt, weet je. Aan het eind van de dag staat je naam op de film. 

Laat me een snelle waarschuwing maken en zeggen dat de hele cast waar ik van hield, ze alles gaven wat ze hadden, en ik zou zo weer met een van hen werken. Een van de cast. En hetzelfde met de technische cast, zoals de elektriciens, gaffers, verlichting, cameramensen. Als ik weer een film maak, waarvan ik echt hoop dat ik het kan, denk ik niet dat ik ooit een andere cameraman wil gebruiken dan Jie-Li Bai, die mijn cameraman was. Er was daar een zeer goede communicatie.

Dus ja, ik bedoel, het waren maar een paar rotte appels. Maar de meeste mensen in het team waren fenomenaal. En ik denk dat veel van hen ook gewoon zaten te wachten om zoiets te doen, weet je. Zoals, oh, we schieten onzin, zulke onzin, zoveel stomme muziekvideo's voor ballads, dus eindelijk kunnen we iets doen dat echt, echt overdreven is en echt diep, diep, diep emoties en vurige gekke rare dingen doet . Dat is wat ik echt voelde van sommige mensen, zoals sommigen van hen, het voelde alsof ze hun hele carrière hebben gewacht om zoiets te doen. En het laat ook zien, en ik denk dat je waarschijnlijk kunt zien in welke castleden je dat kunt zien. 

Kelly McNeely: En de cinematografie is prachtig. Ik herinner me dat toen ik aan het kijken was, het was alsof dit de best uitziende extreme horror is die ik in lange tijd heb gezien. Maar ik denk dat dit soort segues in mijn volgende vraag, maar ik weet niet of je dit kunt beantwoorden. Hoeveel bloed is er gebruikt voor de film? Omdat ik het gevoel heb dat ik een of ander record heb gevestigd. 

Rob Jabbaz: Nee, dat doe ik niet, ik maakte er een punt van om Esther en Victor te vertellen - het stel dat IF SFX Art Maker vormt, de studio voor make-upeffecten die onze speciale effecten heeft gedaan - dat ik er gewoon een punt van maakte om gewoon te zeggen: we kunnen niet zonder bloed komen te zitten, we komen niet zonder bloed te zitten. Zoals ik dit nu tegen jullie ga zeggen, jullie moeten dit begrijpen, we moeten altijd genoeg bloed hebben, en zoals, ik zal zo boos zijn als jullie op een dag naar boven moeten komen om het me te vertellen dat we niet genoeg hebben. Dus toen dat eenmaal duidelijk was, was het er gewoon altijd. En ook de kunstafdeling maakte twee soorten bloed. We hadden heldenbloed dat een beetje realistischer reageerde, en dan hadden we gewoon een meer geënsceneerd soort bloed dat wordt geleverd door de kunstafdeling dat meer werd gebruikt voor zoals setdressing en dat soort dingen.

Idem voor lef, we lieten de kunstafdeling ingewanden en ingewanden maken van polyurethaan, en toen lieten we de make-upmensen heldendarmen maken van siliconen. Dus dat was gewoon iets dat ik nodig had om ervoor te zorgen dat we het hadden. Toen we onze bloederige dagen hadden, wilde ik niet beperkt worden. We hebben deze scènes nodig om te leveren. Omdat ik niet probeer indruk te maken op het Taiwanese publiek, probeer ik indruk te maken op het wereldwijde publiek. Ik heb deze nodig om van wereldklasse te zijn. Dus dat was een beetje waar ik vandaan kwam. 

Ik moet je zeggen dat ik heel goede vrienden ben met Victor en Esther. Het klinkt alsof ik ze pest. Maar, weet je, ze komen altijd bij mij thuis eten en zo. Ik probeer me nu een beetje voor te doen als een stoere vent. Maar om eerlijk te zijn, ze kregen de foto en ze hebben geweldig werk geleverd. En ik hou van ze allebei. 

Kelly McNeely: Ze hebben geweldig werk geleverd, het ziet er fantastisch uit. Kat als personage is het soort vrouwelijk personage dat je graag ziet, omdat ze gewoon zoiets had van, fuck beleefdheid. Ze is niet het slinkende viooltje dat de confrontatie probeert te vermijden. Ze zegt, nee, blijf verdomme bij me weg, we doen dit niet. Kun je iets vertellen over de creatie van dat personage?

Rob Jabbaz: Ik weet dat je het hebt over de metroscene. Ik denk dat ik op de een of andere manier een beetje een feministisch perspectief heb. We deden auditie zoals veel meisjes voor die rol. En ik liet ze een beetje improviseren, en iets dat ze altijd naar voren zouden brengen - of een zin waar ze altijd naar toe zouden gaan in hun improvisatie - was als, laat me met rust, ik heb een vriend. En ik had zoiets van, nee, zeg dat niet, want wat je eigenlijk zegt is dat ik het eigendom van iemand anders ben. En ze zullen ook zeggen, waarom zou ik niet gewoon opstaan ​​en weggaan? Want dat is jouw stoel, weet je, neuk deze vent. Je gaat niet verhuizen alleen omdat deze man zo'n kleine bitch is, je moet sterker zijn. Je moet door hem heen kijken en het verdriet daarbinnen zien. Je weet wel? 

Ik denk dat ik bedoel, waar komt het vandaan? Ik heb twee kleine zusjes en ik denk dat ik gewoon schrijf wat ik hoop dat ze zouden zeggen, als ze in die situatie zouden worden geconfronteerd, toch? Want dat doe ik altijd. Ik zal een video van een pick-upartiest bekijken. En ik zal zeggen, oké, dus, Kelly, als iemand dit tegen je probeert te zeggen, probeert hij dit te doen, oké? Hij denkt dat hij je daarmee krijgt. Dus je moet het op deze manier doen. Ik denk dat het is als hoes voor bros als het gaat om mijn zussen. Ik denk dat dat het zo'n beetje is. Ik denk dat ik een goede hechte band heb met mijn zussen. En om wat voor reden dan ook, ik denk dat ik gewoon als grote broer in een huis ben opgegroeid. Ik ben niet echt tegen grote problemen aangelopen of zo. Het is niet zo dat ik kerels de hele tijd in elkaar moest slaan vanwege mijn zussen. Ik heb gewoon een bepaald niveau van gevoeligheid voor dat of zoiets, toen ik die scène probeerde te schrijven.

Kelly McNeely: Hoe was de uitdaging om niet in je moedertaal te werken, voor zover je in Taiwan werkte en deze film maakte met deze cast in deze crew? 

Rob Jabbaz: Er is veel blindheid, omdat iemand lijnen gaat afleveren, en ik kan Chinees verstaan. Ik kan het spreken. Maar het is zeker niet iets waar ik me zo comfortabel bij voel in vergelijking met Engels. En het is heel anders. 

Dus onthoud die film Rauw? Ja. Zo leuk, ik hou van Rauw. En ik hou van die regisseur. En ik ben erg opgewonden om haar nieuwe film te zien. Toen ik voor het eerst zag Rauw, Ik had zoiets van, oh mijn god, dit is Mozart-niveau. Zoals, dat is wat ik dacht, toch? Zoals, dit is een savant, dit zit in haar in haar bloed. Zoals Lil Wayne, weet je, iemand die gewoon heel goed is in wat ze van nature doen. En veel later sprak ik met mijn vriend die uit Parijs komt, en hij zei: ik kan zien waarom je het zo leuk zou vinden, maar het is eigenlijk niet zo goed als je Frans spreekt. En ik had zoiets van, echt? O... dat is raar. Maar het hielp me om te begrijpen wat er aan de hand was toen ik aan het doen was Het verdriet. 

Alsof je een persoon voor je hebt - een paar mensen voor je hebt - en ze leveren lijnen. En ze acteren en je voelt een soort van, dit is goed, ik voel de juiste gevoelens. Ik heb dit allemaal opgeschreven en dat voelt goed. En dan, je kijkt naar iemand anders en ze zeggen, hmmm nah [schudt hoofd], en je hebt zoiets van... nou waarom eigenlijk? En ze zeggen, nou ja, omdat ze het zo zei. En jij zegt, ik snap er helemaal niets van. En ik had zoiets van, verdomme, dit is frustrerend omdat er een verbinding wordt verbroken, het is net als filters voor mijn ogen, alsof ik bepaalde dingen niet kan zien. 

Dus ik had een dialoog-editor. Ik zei gewoon: oké, ik ga hier helemaal op in, en ik ga gewoon proberen het zo goed mogelijk te regisseren. Dat ik een soort van blindelings probeer een film te regisseren voor een publiek dat ik niet eens begrijp? Weet je, voor wie maak ik dit, en ik maak dit voor mezelf, of maak ik het voor de hypothetische persoon die dit goed kan begrijpen? Ik ga het gewoon maken, zodat het goed voelt voor mezelf. Wat ik ga doen is wedden op de actie. Ik hoop alleen dat mensen die Mandarijn Chinees spreken in staat zullen zijn om dit te bekijken en het een beetje met hun hart te bekijken en gewoon proberen te krijgen wat ik hier probeer over te brengen. 

Als de taal helemaal raar is, dan is het misschien een soort Claudio Fragasso-film of zoiets. Leuk vinden Troll 2, je weet wat ik bedoel? Zoals, waar de Engelsen allemaal raar en dom zijn. Zo, maar met goede gore-effecten en goede muziek en goede cinematografie. Ik bedoel, als ik zo'n film had gezien, zoals een Claudio Fragasso-film die echt heel vakkundig is gemaakt, dan denk ik dat ik er verliefd op zou zijn. Dus ik hoop dat Taiwanezen er zo over denken. 

En aan de andere kant, het ziet er goed uit voor mij, dus ik hoop dat wanneer mensen het over de hele wereld zien die geen Mandarijn Chinees spreken, dat gewoon een ander element is. Alsof er een soort inherent exotisme in zit. En inherent van buiten naar binnen kijken. Met de ondertitels, net als, ik begrijp deze taal niet, maar ik ben het aan het lezen en dat is eigenlijk een heel andere bioscoopervaring. Dus ik dacht er gewoon helemaal over vanuit het perspectief van een buitenlander. Hoe zal iemand die geen Chinees spreekt hierop reageren, dit accepteren of dit waarnemen? En dat is echt waar ik op rekende, verwachtte ik Het verdriet om het goed te doen, buiten Taiwan, meer dan binnen Taiwan. En tot nu toe komen al deze voorspellingen volledig uit.

 

U kunt mijn lezen volledige beoordeling van Het verdriet hier, en houd het in de gaten op het festivalcircuit.