De jongen achter de deur - dat is nu op huivering - is een spannend, spannend verhaal over vriendschap en angst, dat de focus legt op twee getalenteerde kindacteurs die de hele film op hun indrukwekkend capabele schouders dragen. Mede geschreven en geregisseerd door levenslange vrienden en filmmakersduo Justin Powell en David Charbonier, had de film me op het puntje van mijn stoel, bezorgd over de twee hoofdrollen.

In de film wacht de twaalfjarige Bobby (Lonnie Chavis) en zijn beste vriend Kevin (Ezra Dewey) een nacht van onvoorstelbare terreur. deje bent ontvoerd op deop weg naar huis van school. Bobby weet zijn grenzen te ontvluchten en navigeert de donkere zalen, biddend dat zijn aanwezigheid onopgemerkt blijft terwijl hij zijn ontvoerder bij elke bocht ontwijkt. Nog erger is de komst van een andere vreemdeling, wiens mysterieuze afspraak met... de ontvoerder kan een zeker onheil betekenen voor Kevin. Zonder middelen om hulp in te roepen en kilometers donker land in alle richtingen, begint Bobby aan een reddingsmissie, vastbesloten om zichzelf en Kevin er levend uit te krijgen... of te sterven terwijl hij probeert.

Het is een indrukwekkende primeur van Powell en Charbonier, die de 2021's gingen maken De Djinn (die ook Ezra Dewey schittert). Het duo nam even de tijd om met me te praten over De jongen achter de deur, kinderen in gevaar, het belang van een goede casting director en hun liefde voor het genre.

Kelly McNeely: Jullie zijn vrienden voor het leven, wat absoluut geweldig is. Hoe begint jouw verhaal over vriendschap? En hoe ben je begonnen met filmmaken?

Justin Powel: We kennen elkaar al vanaf de kleuterschool. En we hebben altijd een band gehad over films, met name horrorfilms, thrillers, weet je, het is echt waar we mee zijn opgegroeid. En we hielden vast aan films die we niet zouden moeten hebben, en hebben gewoon veel dingen bekeken die we waarschijnlijk niet hadden moeten hebben toen we opgroeiden. David verhuisde hier eerder dan ik - naar LA. — en ik volgde voor een stage. En we wisten gewoon dat we een manier wilden bedenken om samen te blijven werken. We wisten dat we dol waren op verhalen vertellen, en dat is de wereld waarin we wilden stappen. Dus we hebben zoiets van, nou, het is gewoon logisch dat we een team vormen en de droom najagen. Dus we begonnen gewoon samen wat scripts te schrijven, en het groeide gewoon in ons, oké, laten we gewoon een volwaardig filmduo worden. En hier zijn we.

Kelly McNeely: Waar is het concept voor? De jongen achter de deur Komt van? Omdat het een fantastisch idee is met gewoon geweldige uitvoeringen overal - en daar komen we op in, maar - waar kwam het idee voor deze film vandaan?

David Charbonier: Nou, heel erg bedankt, dat betekent veel. Ik bedoel, het kwam eigenlijk gewoon voort uit, denk ik, dit soort frustratie van alle afwijzingen die we kregen op veel van onze andere scripts. Dus besloten we dat we iets wilden maken dat superklein was, super ingesloten, dat we mogelijk echt onafhankelijk konden doen. De kid-factor zorgde ervoor dat we nog een bedrijf moesten vinden dat ons kon helpen onze visie te realiseren. Maar we houden gewoon echt van - zoals Justin zei - we zijn fans van het genre, en we houden van thrillers, dus het was gewoon een soort van waar we aangetrokken werden en we wilden echt een verhaal vertellen dat geworteld was in vriendschap.

Kelly McNeely: Het heeft zulke sterke thema's van vriendschap, wat ik echt mooi vind. Dus Ezra Dewey en Lonnie Chavis, ze zijn, nogmaals, ongelooflijk. Er zit zo'n diepte en volwassenheid in hun optredens, dat is echt geweldig. Het is gedurfd om niet één maar twee films te maken die gedragen worden door kindacteurs, want je hebt De Djinn ook. En beide films hebben zo'n eerlijkheid. Kun je iets vertellen over de beslissingen die je moet nemen? De jongen achter de deur en De Djinn, en hebben ze allebei ster-kindacteurs?

Justin Powel: Ja, ik bedoel, het kwam er echt op neer - zoals David zei - hoe we van horrorverhalen houden in het algemeen, waarvan ik denk dat het om kinderen gaat. Het herinnert ons aan onze kindertijd die opgroeide, weet je, in de jaren 90, zoals ik eerder zei, films kijken en dingen die we niet zouden moeten hebben. En weet je, we hadden een band over dingen als... The Goonies en Jurassic Park met Lexie en Tim, en we vonden het geweldig om deze kinderen in gevaarlijke situaties te zien, en het voelde gewoon als een spannend avontuur, zoiets als Steven Spielberg, heel Amblin-achtig. Alsof we daar altijd heel graag naar toe worden getrokken, en dat is wat ons ertoe aanzette om deze jonge hoofdrolspelers in onze beide films te willen hebben. Ik heb het gevoel dat het soort Amblin-vibe misschien wat meer naar binnen komt De Djinn, misschien omdat zoals De jongen achter de deur heeft een donkerdere onderbuik. Maar we wilden nooit dat het ooit uitbuiting zou voelen. We wilden dat er nog steeds die momenten van lichtzinnigheid en plezier zouden zijn. En ja, dus dat is een beetje waarom we aangetrokken werden tot kinderen voor deze eerste twee films die we hebben gemaakt.

Kelly McNeely: Nu zeggen ze, weet je, werk nooit met kinderen of dieren. Je hebt duidelijk bewezen dat het niet klopt. Maar welk advies zou je regisseurs geven die met jonge acteurs werken, en zou je ooit met dieren werken?

David Charbonier: Het is echt grappig dat je dat zegt. We hebben een verhaal dat we bedenken dat veel over dieren gaat. En het is alsof we van een uitdaging houden. Ik bedoel, ons advies zou gewoon zijn - ik heb ook het gevoel wie wij zijn om advies te geven, we proberen er nog steeds achter te komen - maar als we advies zouden geven, denk ik dat het zou zijn om te proberen die dingen niet te laten gebeuren beperk het soort verhalen dat je wilt vertellen. Denk echt goed na met plannen, zoals hoe je je dagen en je schema gaat plannen, en probeer zo efficiënt mogelijk te zijn. Wees echt voorbereid met je shotlijst en hoe je deze wilt aanvallen. 

En ik zou ook zeggen, weet je, wees authentiek, we hebben zeker veel gesprekken gehoord over, jullie zouden een 18-jarige kunnen aannemen die er heel jong uitziet. En ik heb gewoon het gevoel dat dat er nooit echt goed uitziet. Ik denk dat we op dit moment 35-jarigen zijn die middelbare scholieren spelen, wat altijd de bedoeling is, dus het voegt alleen maar authenticiteit toe. En weet je, Lani en Ezra gaven zojuist de beste optredens ooit. We hadden nooit iemand kunnen vinden die ouder was of zelfs maar van hun leeftijd die zo'n eerlijk optreden had kunnen geven. Dus ik denk dat het in dat opzicht echt voor ons heeft gewerkt.

Kelly McNeely: Ze zijn allebei zo ongelooflijk in de film, jullie hebben geweldig werk met ze gedaan en ze ook gevonden. Hoe heb je die twee gevonden?

Justin Powel: Om aan Davids punt toe te voegen, zoek een echt geweldige castingdirecteur. En we hebben echt geluk gehad dat we dat hebben gekregen. Amy Lippens heeft dit ding mee naar huis genomen, zij is degene die Lani en Ezra heeft gevonden, ze kwam met alle ideeën voor de rest van de cast. Beknibbel niet op een geweldige casting director, zorg ervoor dat je het allerbeste vindt dat je leuk vindt. Zoals Amy. Ik weet niet of ze beschikbaar is, misschien is ze dat wel, als ze dat is, willen we altijd met haar aan onze films werken. Dus neem haar niet van ons af! Maar ze is daarbuiten, als je op zoek bent naar een geweldige. 

Zoek een casting director die jouw visie begrijpt. Vooral als je met kinderen probeert te werken, zoek dan een castingdirector die ervaring heeft met het vinden van getalenteerde kinderen, en die echt tot het uiterste gaat voor diepgaande, uitgebreide zoekopdrachten, want daar komt het eigenlijk op neer. Je moet echt breed gaan met deze zoekopdrachten en zoveel mogelijk kinderen binnenhalen, wat moeilijk is met een dergelijk budget. Maar ja, Amy - ik weet niet hoe ze het deed - ze slaagde erin een konijn uit een hoed te trekken. En ze haalde zelfs twee konijnen uit een hoed. En het was op het punt dat, weet je, ons werk heel gemakkelijk maakte, want toen ze ze vond, hadden we zoiets van, oké, wel, dat was wat we dachten dat de grootste hindernis zou zijn, weet je, was het vinden van deze twee echt getalenteerde kinderen. Maar in plaats daarvan waren er een hele reeks andere hindernissen. Maar de kinderen waren niet een van hen, ze konden het meenemen met hun optredens. En zelfs met de beperkte uren, is dat de enige reden waarom ik denk dat we konden krijgen wat we hebben, omdat ze gewoon zulke sterke prestaties konden leveren.

Kelly McNeely: Je had het over Amblin en dat soort films. De jongen achter de deur heeft een beetje die jaren 80/90 sfeer; er zijn geen ouders, er zijn kinderen in gevaar, het is ook erg isolerend voor deze kinderen. De focus ligt er allemaal op dat ze elkaar redden, wat ik zo mooi vind. Heeft het script ooit om ouders gevraagd? Omdat ik het geweldig vind dat ze er helemaal niet zijn, ik vind het zo'n krachtig element dat ze er allemaal alleen voor staan, daar hou ik van. 

David Charbonier: Heel erg bedankt om dat te zeggen. Dat was zo belangrijk voor ons. Weet je, toen we er al vroeg mee uitgingen, was dat iets wat sommige mensen wilden zien. We kregen altijd de vraag: waar zijn de ouders? Wat doen de ouders? Waarom zoeken de ouders ze niet? En voor ons, zoals ja, natuurlijk zijn de ouders naar hen op zoek. Maar we zijn nu bij Bobby en Kevin. We zijn in hun perspectief, ze kunnen er niet op vertrouwen dat hun ouders gered worden. Ze moeten op zichzelf en hun vriendschap en hun moed vertrouwen. En weet je, zij zijn de underdogs. 

Ik denk dat dat is wat elk interessant verhaal boeiend maakt, is wanneer je personages hebt die worden onderschat en ze min of meer weggooien. En dat was echt wat we met het verhaal wilden doen, we wilden niet dat het zou gaan over, je weet wel, een plot in detectivestijl of iets dat lijkt op hun verblijfplaats opsporen en opsporen. We willen dat het vooral gaat over hen die zichzelf redden.

Kelly McNeely: Dat is ook een heel sterke keuze, want nogmaals, het legt echt alle focus op hen. Het voelt echt alsof er niemand anders is om hen te helpen. Het gaat gewoon om de twee samen en de kracht die ze hebben in hun vriendschap. Het is echt geweldig. Je noemde eerdere films die je niet had moeten zien toen je jonger was. Dus ik ben een beetje nieuwsgierig, tussen De Djinn en De jongen achter de deur en gewoon in het algemeen, wat zijn je horrorinvloeden en inspiraties?

Justin Powel: Oh mijn god, we hebben er zoveel. Ik denk dat we door de tijdperken gaan, ik denk dat we vanaf de jaren 70 invloeden hebben van, Kaken, Halloween, The Thing, The Shining - blijkbaar - A Nightmare on Elm Street… En veel mensen beschouwen deze horror niet per se, maar Jurassic Park was echt een grote invloed voor ons - we hielden zoveel van Lex en Tim, je voelt altijd echt het gevaar als je bij hen bent. The Descent uit de jaren 2000. En recenter denk ik Adem niet enige invloed op ons gehad. En dus zijn ze gewoon heel veel, er is zoveel horror waar we absoluut dol op zijn dat ik denk dat we soms een beetje overboord gingen met onze hommages. Alsof we ons niet konden inhouden, hebben we zoiets van, nou, dit is onze enige kans om een ​​film te maken, mogelijk. Dus laten we het er allemaal maar eens bij gooien. Dus er zijn veel verwijzingen die we maken, denk ik in onze beide films, die we gaan proberen om het terug te draaien op onze volgende, maar we zullen waarschijnlijk onbewust dingen erin stoppen. Het gebeurt gewoon.

En dan verder teruggaand, Hitchcock was alles - we houden van dat soort spanning. En daar probeerden we echt in te leunen De jongen achter de deur, we waardeerden spanning echt boven, je weet wel, geweld en gore, ook al is er wat geweld, maar we wilden dat het echt zou knallen als het gebeurde. Dus ja, ik weet dat het erg langdradig is, ik heb het gevoel dat we allebei heel lang door kunnen gaan over onze invloeden en zo -

David Charbonier: Je bent twee van de grootste vergeten - Gremlins en Kinderspel. We hebben letterlijk een regel van Kinderspel in de film. 

Justin Powel: Dat is waar. Ik heb echt het gevoel dat veel van onze invloeden uit de jaren 80 komen. Er is zoveel horror uit de jaren 80 waar we absoluut dol op zijn.

Kelly McNeely:  En [80s horror] is ook zo iconisch, omdat ik denk dat toen het genre echt begon te bloeien, en echt een publiek kreeg en zoveel tractie kreeg dat er zoveel inhoud is, en het is allemaal geweldig. Nu zag ik een heel specifieke bumpersticker op de auto, en in de film met de thema's van de film lijkt dat ook behoorlijk opzettelijk. Kun je daar een beetje over praten?

Justin Powel: Ja, ik bedoel, voor ons benaderen we alles in ons verhaal heel organisch, denk ik. En hierin hebben we twee dingen, toch? Ik denk dat horror, vooral het horrorgenre, kunst het leven imiteert en de dingen die mensen of jou als filmmaker beïnvloeden, weet je, je injecteert dat in je kunst. Dus het is duidelijk dat we daar erg door werden getroffen en nog steeds worden beïnvloed door, weet je, de stand van zaken in de wereld. Maar dit is ook een film waarin je in een zeer beperkte tijd, zonder te spreken, een uiteenzetting moet overbrengen. We wilden meteen de bal aan het rollen krijgen. We houden niet echt van verhalen met zware dialogen, we hebben het gevoel, weet je, in deze situaties zitten mensen niet te praten en uiteen te zetten. Weet je, ze zijn gewoon in beweging en ze proberen te ontsnappen of wat ze ook moeten doen. En dus willen we zo trouw mogelijk blijven aan de echte motivaties en acties van de personages. 

En dus kwamen we in deze situatie terecht waar het is, oké, we weten dat we deze twee kinderen willen hebben die zijn ontvoerd. Maar een van hen moet een beetje worden achtergelaten. Maar waarom zouden ze allebei worden ontvoerd, als een van hen wordt achtergelaten? Oh, nou ja, misschien wilden ze er maar één, en brachten ze de andere uit de omstandigheden. Weet je, je kunt geen getuigen achterlaten. Wel, waarom is dat? Oh, nou, de reden is omdat ze dit kind wilden omdat hij past bij de demografie die de ontvoerders willen. En dat alles leidde er uiteindelijk toe dat je daar subtiel zaden voor moest planten, en de sticker is echt een leuke manier om dat zaad te planten. Zonder dat denk ik dat je niet begrijpt waarom Bobby in de kofferbak is achtergelaten. Je onderschat hem niet per se, of je begrijpt niet waarom de ontvoerders hem onderschatten. En dus lijkt het misschien alsof het gewoon willekeurig is, of gewoon een verklaring aflegt - wat het een verklaring aflegt - maar tegelijkertijd bevordert het echt de plot. Dus ja, we hebben twee vliegen in één klap geslagen. Dat is een vreselijk gezegde, maar ja. 

Kelly McNeely: Het is een geweldig voorbeeld van "vertel het me niet, laat het me zien" en ik denk dat dat een heel sterke keuze is. Dus wat is het volgende voor jullie? 

David Charbonier: Um, ik bedoel, hopelijk nog een film. Het is nog steeds zo'n moeilijke weg, zoals ze altijd zeggen, als je eenmaal je eerste film hebt gemaakt, is het zo gemakkelijk om je volgende van de grond te krijgen. En dat is een soort mythe geweest. Weet je, we hebben twee films gemaakt. En de derde is net zo moeilijk van de grond te krijgen als de eerste. We hopen echter dat je weet dat het goed kan komen. Hopelijk snel. We hebben veel interessante verhalen, denken we, in het genre dat we graag zouden willen vertellen. Met kinderen en dieren als volgende, hopelijk. Maar ja, we houden gewoon echt van horrorfilms, kijken ernaar en bedenken verhalen. En we zijn zo opgewonden dat deze deze week eindelijk uitkomt.