De in Atlanta gevestigde filmmaker ND Johnson is zo veel dingen. De zwarte transfem-schrijver en -regisseur verraste me eerlijk gezegd toen ze gingen zitten om met me te kletsen op de plaat voor Horror Pride Month 2021.

In de meeste interviews, vooral als het iemand is wiens carrière je niet helemaal kent, is er een soort kennismakingsfase waarin je elkaar gewoon een beetje voelt. Niet bij ND.

"Ik dacht na over het idee om queer te zijn als een keuze," zei Johnson. “Mensen zeggen: 'Oh, je hebt ervoor gekozen om vreemd te zijn. Je koos ervoor om homo te zijn; je koos ervoor om dit of dat te zijn.' Ik denk dat er een keuze is gemaakt. Ik denk niet dat ik ervoor heb gekozen om te zijn wat of wie ik ben, maar ik heb wel voor mijn geluk gekozen. Ik koos ervoor om 's ochtends wakker te worden en te kijken hoe ik eruit wilde zien en te voelen hoe ik me wilde voelen en te zijn wie ik wilde zijn en ik was niet van plan om de meningen of oordelen van andere mensen of sociale status-quo's te laten beslissen wat ik ga zijn voor mezelf.

Je hebt mijn aandacht.

"De Amerikaanse droom is daarop gebouwd", vervolgden ze. “Conform of sterf, en ik kies de dood. Dood de conformiteit in mij. Het helpt niemand. Ik denk echter ook niet dat het hetero's helpt. Ik heb het gevoel dat rechtlijnigheid, of de noodzaak om vast te houden aan dit concept van rechtlijnigheid, gemeenschappen heeft gedood. Het heeft hele generaties mensen afgeslacht. Ik heb er geen zin in."

Op dat moment wist ik dat we op het punt stonden een van de eerlijkste gesprekken van het jaar te voeren, en ik was er helemaal voor.

Nu heeft elke horrorfan een moment, meestal in een film, waardoor ze een horrorfan zijn geworden. Het is die eerste schrik; de eerste keer loopt de rilling over je rug en voel je iets dat lijkt op gevaar.

Hierin is Johnson net als wij allemaal, en de filmmaker herinnerde zich een paar momenten in haar vroege jeugd toen ze die eerste griezel voelde. Ze wijst er echter snel op dat ze er nooit aan heeft getwijfeld dat ze veilig was, vooral dankzij mama.

“Ik herinner me kijken De Ring toen ik een jaar of zeven was,' vertelde Johnson me. "Ik was zo nerveus dat het meisje uit de tv zou komen en mij zou pakken en mijn moeder keek me aan en zei: 'Als ze dit huis binnenkomt, heeft ze de verkeerde klootzak.' En toen wist ik dat mijn moeder me koste wat het kost zou beschermen. Ik wist toen dat het goed met me ging. Als ze bijvoorbeeld naar mijn huis kwam, heeft ze een fout gemaakt.

Even later zag Johnson het origineel Halloween voor het eerst, en tja... ze hadden misschien wat meer zekerheid nodig.

Voor de toekomstige filmmaker was het niet alleen het waargenomen onvermogen van Michael Myers om te sterven, noch de vrijmoedigheid waarmee hij zijn moorden uitvoerde. In tegenstelling tot zijn tijdgenoten zoals Freddy Krueger, was Myers een stille moordenaar die zijn prooi achtervolgde en dat leidde tot de nachtmerries die zouden komen na Johnson's eerste bezichtiging.

"Dit is waarom ik van horror hou", zei ze. “Ik denk dat horror gewoon een geweldige manier is om angsten en tekortkomingen te analyseren, maar we zijn ook... egoïstisch is misschien niet het juiste woord, maar we zijn te veel met onszelf bezig. Horror creëert een omgeving waarin je die dingen kunt verplaatsen. Je kunt ze bekijken en analyseren. De mensheid is duister. De mensheid doet bijvoorbeeld niet alleen duistere dingen, maar mensen doen echt duistere dingen. Dat is in de gewone realiteit moeilijk te begrijpen. Dus het genre laat ons die dingen ontdekken.”

Toen Johnson opgroeide, werd het tijd om beslissingen te nemen over de toekomst. Ze was een zelfverklaard theaterkind en had haar zinnen gezet op het schrijven van toneel en het schrijven van musicals, maar ze had één probleem. Veel van haar ideeën leken gewoon te groot voor een podium. Hoewel ze nog steeds musicals wilde schrijven en in het theater wilde werken, was er een onmiskenbare flexibiliteit in film die haar aansprak en ze was al snel op weg naar de Universiteit van Noord-Texas in Denton om te studeren.

Toen ze haar studie afrondde, besloot ze dat Atlanta echt de plek was waar ze wilde zijn. Haar oog was gericht op het Savannah College of Art & Design en dus verkocht ze alles wat ze kon, bundelde haar middelen en trok in bij een neef in Atlanta terwijl ze zich voorbereidde op haar afstudeerwerk.

Toen viel alles uit elkaar.

"Ik kreeg een baan bij Waffle House en werkte daar ongeveer zes maanden totdat ik het niet meer aankon", zeiden ze. “Toen kwam ik hier op de een of andere manier in aanraking met organiseren. Ik heb een reeks filmstages en fellowships gedaan, van organiseren tot digitale marketing tot PA-ing op filmsets. Dit was de beste beslissing die ik voor mezelf had kunnen nemen, en uiteindelijk wilde ik in de buurt zijn van zwarte queer mensen en Atlanta leek daar een hub voor te zijn. Dus ik ben hier nu drie jaar en ik heb films gemaakt. Ik maak ze hoe en wanneer ik ze wil maken. Alles wat ik van plan was te laten gebeuren, is gebeurd.”

Dit bracht ND Johnson naar het heden, waar ze heeft gewerkt aan het maken van een film met de titel Zoetheid die ze ontwikkelt vanuit een korte proof-of-concept film met dezelfde titel die momenteel op festivals de ronde doet.

Zoetheid vervaagt genrelijnen en confronteert de relatie tussen mannen en transfems. Het idee is er een die ze had sinds ze naar de universiteit ging, maar ze kon het niet realiseren omdat haar klasgenoten zich niet wilden committeren aan de film en de boodschap ervan.

"Dit is een project dat smeekt om verteld te worden, vooral voor iemand die in mijn persoonlijke leven zo vaak met dit onderwerp te maken heeft", legt Johnson uit. “Ik wil verhalen zien die ik normaal niet zie. Een meerderheid van de verhalen rond transfems gaat alleen over sekswerk of drugsverslaving of huiselijk geweld en geweld waarbij ze uiteindelijk dood eindigt of ze spelen lijken op Wet & gezag cis-heteromannen hebben ze verkeerd geïnterpreteerd.

Daarom, zegt Johnson, voelt ze zich op dit moment niet aangetrokken om in studio's te werken waar te veel mensen beslissingen kunnen nemen over wat een film wel en niet zou moeten zijn.

"Als ik een studio mijn spullen laat pakken, zullen ze het willen veranderen," zei ze. "Met Zoetheid, het is een heel speciaal project voor mij. Ik heb in het verleden projecten gemaakt waarvan ik tegen mezelf zei dat ik er niet gevoelig voor kon zijn. Je geeft het aan andere mensen om hun visie te creëren. Je hebt het net geschreven. Dat wil ik hier niet mee doen. Dit is van mij.

“Wat ik wil zien is dat zwarte transgenders onze eigen helden zijn in ons verhaal. Ik hou van een laatste meisje. Ik zie niet in waarom ze niet zwart en trans kan zijn. Ik wil de confrontatie aangaan met dingen waar ik al jaren mee te maken heb gehad. Er is heel veel geweld alleen al omdat je bent wie je bent als zwarte transvrouw. Ik ben naar huis gevolgd. Ik ben ondervraagd in badkamers.

“Wat ik in deze horrorfilm zou willen doen, is laten zien wat mensen doen, maar ook andere transfem-mensen aanmoedigen om verder te kijken. Om jezelf te leren verdedigen. We hebben geleerd om naar mannen te kijken voor bescherming, maar als zij degenen zijn die schade aanrichten, wat moeten we dan doen? Dat is gaslighten. Ik wil dat verder onderzoeken, maar uiteindelijk gaat het erom te leren hoe je voor jezelf kunt zorgen. Als je je angstmomenten hebt, zorg er dan voor dat je de volgende dag ziet. Zoveel meisjes niet. Dat komt deels doordat ons nooit is geleerd om onszelf te verdedigen. Verhalen zoals deze kunnen helpen de wereld opnieuw vorm te geven.”

Het grappige is dat ik denk dat ND Johnson dat al doet. Voor meer informatie over Zoetheid, de film, KLIK HIER.