Het ambacht: erfenis is vandaag uit, en ik kan zonder twijfel, zonder twijfel verklaren dat het een vervolg is ... een soort van. De waarheid is dat dit een klein twistpunt voor mij is, maar daar zal ik later meer op ingaan.

Voordat we op de kern van deze recensie ingaan, wil ik erop wijzen dat ik zo enthousiast was over deze film. In tegenstelling tot zoveel nee-zeggers, was ik klaar om het een kans te geven om te zien waar de kaarten op dit ding terechtkwamen. Herstarten, remake, vervolg, hoe we het ook wilden noemen, ik was er klaar voor. Ik gaf mezelf zelfs een paar uur nadat ik klaar was met het bekijken van de film voordat ik dit begon te schrijven, want ik wilde zeker weten dat ik er echt goed over had nagedacht.

Dus waar te beginnen?

Het ambacht: erfenis begint met Lily (Cailee Spaeny) die met haar moeder (Michelle Monaghan) aankomt in hun nieuwe huis met Adam (David Duchovny), Lily's nieuwe stiefvader en zijn drie zonen. Vanaf het eerste moment dat we moeder en dochter ontmoeten, lijken ze zoveel plezier te hebben samen, te genieten van het samenzijn en te genieten van de band die ze hebben. Dat valt allemaal snel weg als de nieuwe mannen in hun leven in het spel komen.

Al snel wordt Lily ingeschreven op haar nieuwe school, net als in 1996 The Craft, loopt ze snel in botsing met de jocks en dudebros en vindt ze haar plek bij drie meisjes van haar leeftijd genaamd Frankie (Gideon Adlon), Lourdes (Zoë Luna) en Tabby (Lovie Simone). Deze drie zijn natuurlijk heksen en ze zoeken een vierde om hun coven te voltooien.

Dit is het eerste teleurstellende onderdeel van de film. Schrijver / regisseur Zoe Lister-Jones gaf hen de ruimte van één muziekmontage om het allemaal uit te zoeken en een krachtige coven te zijn die de tijd kan stoppen, kan zweven in een klassieke "Light as a Feather" -reeks, aura's kan zien en een betovering kan uitspreken een pestende jongen op school om hem wakker te maken en hem de dwaling van zijn wegen te laten inzien.

Nu hou ik net zoveel van een goede montage als ieder ander - ik ben opgegroeid in de jaren 80 en 90, waar je op een gegeven moment gewoon geen goede film had zonder montage - maar het plezier van dit specifieke soort film is het kijken naar de geleidelijke ontdekking van macht en de vooruitgang van die capaciteiten. Het maakte onmiskenbaar deel uit van de charme en de terreur van de eerste film, en het ontbrak ernstig in deze.

Bovendien werd ons gewoon niet veel verteld over hen en hun eigen worstelingen, hoe ze tot het ambacht kwamen, enz. Ik haat het om deze film te blijven vergelijken met de eerste, maar toen wisten we op zijn minst dat Bonnie te maken had met lichaamsbeeldproblemen als gevolg van haar littekens, Rochelle had problemen met racisten, Nancy was aan het navigeren door zielsvernietigende armoede en misbruik, en Sarah had depressies en zelfmoordpogingen doorgemaakt.

In deze film weten we heel weinig over hen voordat ze elkaar allemaal ontmoetten en zonder een startpunt is er echt geen boog om te volgen.

In plaats daarvan haasten we ons er doorheen zodat we het grote kwaad kunnen ontmoeten: mannen.

Dit is mijn tweede twistpunt met de film. Nu ben ik een man die toevallig weet dat cis-het-mannen problematisch kunnen zijn en dat is vaak het geval omdat ze in een heteronormatieve wereld opereren in een bevoorrechte ruimte. Maar zelfs ik merkte dat ik stopte en dacht: "Er moet één goede man in deze film zijn."

Het bleek dat het er misschien twee waren en dat ze weinig te doen kregen. Abe (Julian Gray), de jongste van Lily's nieuwe stiefbroers die nog steeds veel tijd besteedt aan het verzinnen van excuses voor hen allemaal, en Timmy (Nicholas Galitzine), de jock die een goede kerel werd nadat de coven hem had betoverd, maar zelfs zijn verhaallijn lijdt eronder door de zware handen van Lister-Jones 'schrijven. We weten nooit zeker of zijn ‘wakker zijn’ eigenlijk zijn betere zelf is dat erdoorheen schijnt of zo alles hij zegt dat het deel uitmaakt van de betovering.

Eerlijk gezegd lijdt de film aan hetzelfde probleem Zwarte Kerstmis 2019 werd geconfronteerd met het feit dat het mannen schurk maakt tot het punt dat ze cartoonachtig zijn, zodat ze geen echte motivaties hebben en uiteindelijk op zijn best zwakke slechteriken zijn.

Een voorbeeld hiervan is dat Lily's stiefvader een steungroep voor mannen leidt die helemaal draait om het omarmen van mannelijkheid, waar hij gemeenplaatsen omarmt, zoals: de enige reden waarom iemand zwakheid zou moeten voelen, is dat men zich daarna krachtig kan voelen. Mannen zouden de rentmeesters van de macht moeten zijn, omdat zij de enigen zijn die weten hoe ze die moeten uitoefenen. Enz., Enz., Enz.

Nu weten we dat groepen als deze helaas bestaan, maar er lijkt geen motivatie te zijn voor zijn ideeën, geen onderliggende reden. Hij is een man, daarom is hij in deze tweedimensionale wereld slecht. Als er meer tijd aan de ontwikkeling van personages wordt besteed, voelt hij zich over het algemeen meer een bedreiging, net als de rest van de mannelijke personages in de film.

Ondanks deze kritiek wil ik niet dat je denkt dat ik deze film haatte. Ik genoot er echt heel erg van en er waren momenten dat ik hardop lachte met een slechte vreugde om de capriolen van onze centrale coven. De mooiste momenten in de film vinden plaats wanneer de regisseur hen tieners laat zijn en zich vermaakt.

Bovendien slaagde Lister-Jones erin om vier getalenteerde actrices voor haar hoofdrollen te verzamelen. Ze zijn aardig en echt geweldig in hun rollen. Ik was vooral onder de indruk van Cailee Spaeny en Zoey Luna.

Vooral Luna leek volkomen natuurlijk als Lourdes, en ik moet de schrijver / regisseur prijzen voor haar opname van een transrol en het inhuren van een transactrice om die rol te spelen. Ik hoop ook dat we op een dag gewoon over deze rollen en acteurs en actrices kunnen praten zonder te zeggen dat ze trans zijn. Inclusie en vertegenwoordiging is belangrijk en ze pakt dit redelijk goed aan met Lourdes.

Helaas, in een film die verder LGBTQ + vooruit is, slaagde Lister-Jones er nog steeds in een biseksueel personage te introduceren en ze vervolgens te vermoorden - bijna onmiddellijk en buiten het scherm, niet minder - in misschien wel de meest on-the-nose realisatie van bi-erasure die we hebben lang in een film gezien.

Wat ik me uiteindelijk realiseerde toen de aftiteling rolde - na een schijnbaar aangehangen einde dat deze film aan de eerste verbond - is dat ik ben niet de doelgroep van deze film, en dat is prima in orde. Het gaat anders toeslaan voor een jongere generatie beginnende horrorfans en jonge vrouwen. Wat mij hardhandig lijkt, is misschien precies wat ze nodig hebben.

Ik denk dat ze bij het benoemen van de film zoals ze deden, ze iets meer hadden kunnen toevoegen aan fans van het origineel, maar misschien dachten ze van wel.

U kunt zien Het ambacht: erfenis vandaag op PVOD. Als je de trailer nog niet hebt gezien, bekijk hem dan hieronder!