De Furies is het zonovergoten speelfilmdebuut van de Australische schrijver/regisseur Tony D'Aquino. Het is een verdomd kleine liefdesbrief aan klassieke slasher-films die briljante praktische effecten gebruikt en tegelijkertijd enkele van de meer problematische stijlfiguren van het subgenre achterwege laat.

Ik had de kans om met D'Aquino te gaan zitten Toronto in het donker voor een praatje over moordenaars, praktische effecten, klassieke horror en De Furiën.

Je kunt mijn volledige recensie lezen voor De Furies Op deze link.

---

Kelly McNeely: Wat was het ontstaan ​​van de film, waar kwam dit vandaan?

Tony D'Aquino: Dus ik heb altijd van horrorfilms uit de jaren 70 en 80 gehouden, wat nogal duidelijk was in de film, en van slasher- en exploitatiefilms uit die periode. Ik hou echt van hoe anarchistisch en een beetje gek die films zijn, omdat ze grotendeels onafhankelijk waren en niet veel inmenging hadden. Dus ik had altijd het enigszins gekke idee gehad om die laatste meisjestrope te gebruiken en wat als een hele groep laatste meisjes en hun moordenaars gedwongen zouden worden om met elkaar te vechten? Maar het was een van die ideeën, ik dacht dat niemand deze film ooit zou financieren. Het klinkt gewoon een beetje gek. 

Dus ging ik naar de camera in Australië. We hebben staatsfinancieringsinstanties in Australië: filmfinancieringsinstanties. Ze runden een kleine workshop, die leek op een pitchingwedstrijd. Dus je pitcht voor een panel – Odin's Eye Entertainment, onze verkoopagent – ​​een scriptconsulent en een marketingconsulent. En er waren daar, denk ik, 42 ​​mensen die gedurende een aantal weekenden hun ideeën pitchten, en zij zullen degene uitkiezen waarvan zij dachten dat die goed zouden zijn voor wat internationaal zou kunnen verkopen. Het draait allemaal om kopen voor een laag budget. 

Dus kozen ze er tien uit die reeks weekenden om door te gaan naar de eerste versie, en uit die eerste versies kozen ze er vier om naar de productie te gaan. Dus de mijne is de eerste film die daaruit voortkomt. Mijn pitch was eigenlijk, weet je, Halloween voldoet aan Battle Royale, dat was het. En ik ging ervoor.

Kelly McNeely: Dat is een hele treffende omschrijving ervan. Er zitten dus heel wat werkelijk fenomenale praktische effecten in de film, wat altijd erg gewaardeerd wordt. Wat waren de uitdagingen bij het werken met deze praktische effecten, en is dit iets wat je echt leuk vond? Is het iets wat je opnieuw zou doen?

Tony D'Aquino: Ik bedoel, ik geef de voorkeur aan praktische effecten. En ik denk gewoon, ik bedoel, tenzij je veel geld hebt om CGI te maken en veel tijd aan CGI besteedt, wat we niet hadden. En ik hou van de imperfectie en praktische effecten. Ik denk dat het er op de een of andere manier realistischer uitziet, er zit een fysiek gewicht in dat je met CGI nooit lijkt te kunnen krijgen. Dus je kunt het gewoon zien, en een klein beetje fouten in de praktische effecten dragen, denk ik, sowieso bij aan de opschorting van ongeloof, omdat CGI zo perfect kan zijn dat je naar de fouten zoekt, maar met praktische effecten ben je bereid om vergeef de fouten. Maar het is moeilijk bij low-budgetfilms, je hebt zoveel praktische effecten en zoveel stunts, en de maskers en zo. Het kost veel tijd, en bij de meeste van die effecten hebben we eigenlijk maar één poging nodig om het te doen. Het moest dus kloppen. Dat is dus een hoop extra druk.

Alleen de tijd en het budget waren onze uitdagingen. Maar ik had Larry Van Duynhoven die de effecten voor ons deed, we zijn echt goede vrienden. En we hebben dezelfde liefde voor horrorfilms en dezelfde referentiepunten, veel daarvan uit de jaren '70 en '80, zoals The Burning en Halloween en Vrijdag 13th en The Texas Chain Saw Massacre. En hij had al een paar films gemaakt waarin hij veel werk had verricht voor praktische effecten die niet op het scherm waren verschenen, dus hij was behoorlijk teleurgesteld. Maar ik heb hem voor deze film beloofd dat ze er onmogelijk allemaal zullen zijn. We gaan niets verbergen. Hij deed dus veel. Hij ging veel verder dan waarvoor wij hem betaalden. Dus dat is waarschijnlijk de reden waarom ze er zo goed uitzien, want hij was behoorlijk perfectionistisch en er heel gepassioneerd over.

Kelly McNeely: Het pakte echt heel goed uit. Er is die ene scène met het gezicht en de bijl. Ik vind dat gewoon helemaal geweldig. Ik vond het briljant.

Tony D'Aquino: En dat was dag twee van de shoot, we hebben die scène opgenomen. Dat was het eerste effect dat ik daadwerkelijk had gezien, het eerste praktische effect dat we hadden. En toen ik die scène schreef, wist ik niet hoe we het gingen doen en of Larry het kon. Maar hij beloofde me dat hij het kon, en toen we aan het fotograferen waren, keek ik naar de monitor en het was angstaanjagend voor mij om te kijken en ik dacht zelfs: "Oh mijn god, ben ik te ver gegaan?" [lacht]

Kelly McNeely: Nu noemde je de maskers voor de beesten. Waar kwamen die beestontwerpen vandaan, wie heeft ze ontworpen? 

Tony D'Aquino: Dat waren ik en Larry, en we werkten samen met een andere ontwerper, Seth Justice, die aanvullende tekeningen voor ons maakte. We hebben dus een aantal weken lang gesproken over wat we wilden doen. En ik wilde heel graag een eerbetoon brengen aan veel andere films, dus er is een soort, je weet wel, vlezig Jason-masker en Leatherface en Tourist Trap en Motelhel, en dus zijn ze een soort eerbetoon aan die films, maar ze zorgen er ook voor dat het er zo origineel mogelijk uitziet, wat nogal moeilijk is met acht nieuwe maskers, maar ik heb ze gewoon ontwikkeld door te praten en door verschillende ontwerpen te werken.

Kelly McNeely: Ze zijn briljant geworden. Ik vind het heel leuk wat je zei over hoe ze verschillende hommages hadden aan verschillende personages, omdat je dat wel kunt zien. Had je een favoriet beestontwerp?

Tony D'Aquino: Ik bedoel, waarschijnlijk Skin Crow, de man die het hele menselijke pak draagt, want aanvankelijk was dat alleen maar een gezicht. En dat was Larry's idee. Hij zei: in plaats van dat te doen, laten we gewoon een heel lichaam doen, hij draagt ​​gewoon een hele huid. Ik zei alleen maar: als je dat kunt, Larry, is dat prima, ga ervoor! 

Kelly McNeely: Het bleek geweldig. Het ziet er echt heel goed uit. 

Tony D'Aquino: En in het echte leven is het krankzinnig. Het is zelfs nog griezeliger omdat het vervaagde tatoeages op de rug heeft, overal haar zit, het is zelfs nog realistischer in het echte leven. Het is volkomen angstaanjagend.

Kelly McNeely: Dat is zo ontzettend gaaf! Je hebt dus een heel sterke vrouwelijke focus bij de personages, wat fantastisch is. Ik vond het erg leuk dat de vrouwelijke personages helemaal niet overdreven geseksualiseerd waren, wat als vrouwelijke horrorfan altijd heel verfrissend is om te zien. Kun je iets vertellen over het proces toen je de personages creëerde en toen je het script schreef, en wat je ongeveer met die personages wilde doen?

Tony D'Aquino: Ik ben dol op slasherfilms uit de jaren zeventig en tachtig, maar veel ervan werden behoorlijk problematisch en werden een beetje vrouwonvriendelijk en seksistisch, en er was echt onnodige naaktheid en vrouwen die zich idioot gedroegen en er eigenlijk gewoon waren om vermoord te worden – net als slachtoffers. Dus ik wilde een slasher-film maken, maar al die dingen achterwege laten, zodat vrouwen dingen doen die intelligent zijn, zonder enige naaktheid en zoals je zei, ze zijn helemaal niet geseksualiseerd. Ik wil ervoor zorgen dat elke vrouw een emotionele klap krijgt. En ze hebben allemaal een naam, dus het zijn niet zomaar naamloze slachtoffers die rondrennen, omvallen en in stukken worden gehakt - behalve de eerste denk ik.

De eerste was er en zou een verrassing zijn voor het publiek; Dus dit is wat er meestal gebeurt, en dan komt de tweede moordenaar, en dan, oké, je weet dat het geen typische slasher-film gaat worden. Maar ik was me er zeer van bewust dat ik erg op vrouwen gericht was, en dat ik van de vrouwen hele karakters wilde maken die allemaal een gevoel van keuzevrijheid hebben. Dus bedankt dat je dit hebt opgepikt.

Kelly McNeely: Ik vind het leuk dat ze elk hun eigen diepgang hebben en, zoals je al zei, ze hebben allemaal een karakternaam, dus het verslaat de Bechdel-test, wat geweldig is.

Tony D'Aquino: En ze praten nooit over jongens.

Kelly McNeely: Nooit! Helemaal niet! 

Tony D'Aquino: Er wordt niet gesproken over “komen mannen ons redden?” 

Kelly McNeely: Ja, dat is er allemaal niet. Het draait ook allemaal om vriendschap, en dat element vond ik erg leuk. Het ging niet om het proberen thuis te komen bij een vriend of partner, het ging alleen om het vinden van haar vriendin.

Het ziet er ook erg zonverbrand uit, maar ik weet niet of dat alleen aan de filmlocatie ligt of dat je het heel opzettelijk hebt gedaan?

Tony D'Aquino: Een beetje opzettelijk, want wederom een ​​van mijn favoriete films Texas Chainsaw Massacre, dus je voelt gewoon de hitte voor het grootste deel van die film. Dus veel van die looks, dat is het Australische leven; zo is het Australische leven. We bevinden ons dus behoorlijk hoog in de bergen – niet hoog zoals op grote hoogte, we bevinden ons op zeeniveau. Dus de lucht en het licht daar zijn behoorlijk scherp en hard. En dus hebben we daar tijdens de opnames het beste van gemaakt om het een verbrande look te geven. En waar we in de spookstad hebben gefilmd, is het gewoon droog. Het is net alsof het bijna een woestijn is, er groeit geen gras, er is een droog meer, dus dat hebben we een beetje versterkt. Maar het was zeker de bedoeling om dat te hebben, om te proberen het een nachtmerrieachtig gevoel te geven.

Kelly McNeely: Dat vind ik ook leuk, want bij zoveel horrorfilms zit de angst in de duisternis. Er gebeuren veel dingen 's nachts, dus om zo'n door de zon verschroeide, door angst aangewakkerde film te hebben, vond ik het element daarvan erg leuk.

Tony D'Aquino: Ik bedoel, het is zeker een uitdaging en legt nog meer druk op de mensen met speciale effecten, omdat er geen manier is om je te verstoppen. Ze hebben nergens schaduwen. 

Kelly McNeely:  Dus wat waren de andere uitdagingen bij het filmen in die omgeving of het filmen van dat gebied? Het ziet er erg dor uit.

Tony D'Aquino: Het was erg droog, het was een geweldige locatie. De stad in de film is dus een echt oud goudmijnstadje. Wat er gebeurde was dat er op die plek een oud goudmijnstadje stond, en in de jaren zeventig bouwden sommige mensen een recreatiecentrum van de stad als een soort toeristische attractie, maar dat ging snel failliet. En toen liepen ze weg en lieten alles daar gewoon liggen om te rotten. Dus toen ik erachter kwam, heb ik het script daadwerkelijk aangepast om het in die stad te laten plaatsvinden, omdat het omgeven is door 70 hectare spookstad, dus het is eigenlijk een achterterrein dat we voor heel weinig geld konden krijgen. En veel van die rekwisieten en zo waren er gewoon, ze lagen klaar om gebruikt te worden. Het is dus fantastisch. We zouden het in principe kunnen afsluiten als onze eigen set.

Het was dus een vrij gemakkelijke locatie om te fotograferen, waarschijnlijk op 15 minuten rijden van de belangrijkste stad, Canberra, ook al lijkt het alsof het midden in de bush ligt. En we hadden het geluk dat het niet één keer regende. Het is dus een beetje zijn eigen vreemde kleine microklimaat. Het is volkomen dor en droog en er is geen enkel wild te zien. Het enige shot van de vogels dat we kregen, waren de enige vogels die we tijdens de hele shoot zagen. Het is gewoon droog en stoffig en heet en ja, zo ziet het er in het echt uit op film.

Kelly McNeely: Dus je noemde slasherfilms uit de jaren '70 en '80 Texas Chainsaw Massacre en Motelhel, wat waren de invloeden en inspiraties waar je uit putte toen je aan het maken was De Furies?

Tony D'Aquino: Ik denk omdat ik gewoon allerlei films kijk. Dus, weet je, ik denk dat alles ergens opduikt. Ik had geen directe film die ik probeerde na te bootsen of waar ik directe inspiratie uit putte. Ik bedoel, zelfs dingen als Gladiator-films uit de jaren vijftig en zestig, daar ben ik ook dol op. Het is dus een soort gladiatorengevechtsarena. De belangrijkste waarschijnlijk directe invloed is het hebben van de retinale implantaten, die afkomstig zijn van Bertrand Tavernier's Death Watch. Heb je het gezien? Met Harvey Keitel?

Kelly McNeely: Nee, dat heb ik niet gedaan. Nee.

Tony D'Aquino: Het is een fantastische film. Dus in die film krijgt Harvey Keitel netvliesimplantaten en moet hij een stervende vrouw volgen als entertainment voor mensen om naar te kijken. Dus dat idee heb ik daar een beetje gestolen. Maar verder is het eigenlijk gewoon een samensmelting van alle films die ik in de loop der jaren ooit heb gezien, denk ik.

Kelly McNeely: Je hebt mijn vraag over het mijnstadje al beantwoord. Je zei dat je het zo vond, het was al gebouwd.

Tony D'Aquino: Het was er al. We hebben wat kleine wijzigingen aangebracht, weet je, gewoon dingen verplaatsen. Bij sommige schuren moesten we een paar muren bouwen. Maar alle rekwisieten die er zijn, gebruikten we eigenlijk uit de stad, we gingen gewoon rond en verzamelden spullen uit andere schuren, en gebruikten wat er was, zo ongeveer, dus het helpt om de film er – denk ik – veel beter uit te laten zien. duurder dan het in werkelijkheid is. [lacht]

Kelly McNeely: Wat vind je leuk aan het horrorgenre? Je zei dat je een grote fan bent van het genre, wat heel duidelijk blijkt uit de film. 

Tony D'Aquino: Een onderdeel daarvan zijn, denk ik, de eerste films die je als kind ziet en die je onmiddellijk raken. Dus ik ben net als veel filmmakers, voor mij is dit een van de eerste die ik me herinner king Kong, de versie uit 1933 die – als kind – behoorlijk angstaanjagend en verdrietig was. Dus je bent bang voor het monster en je houdt tegelijkertijd van het monster. Dus ik denk dat dat mij in de eerste plaats in horror bracht en dan is het gewoon het gevoel dat het bij horror in de eerste plaats gaat over het confronteren van je angst, en er is zeker een beetje vrolijk genieten van anarchie en geweld en er is dat aspect als Goed. Gewoon het gevoel dat in horrorfilms alles op elk moment kan gebeuren, ze zijn een beetje gek.

En ik begon met Hammer-horrorfilms, waar ik absoluut dol op ben, tot aan de films uit de jaren 60 en 70. Ik denk dat het zoiets is als met king Kong, waar je tegelijk van houdt en bang voor bent. Het is dat er een soort aantrekkingskracht is en je tegelijkertijd ook een beetje afgestoten bent.

Kelly McNeely: En veel van de klassieke monsters hebben dat, zoals het monster van Frankenstein dat element absoluut heeft.

Tony D'Aquino: Ook een wezen uit de Black Lagoon waar je op de een of andere manier medelijden mee hebt, maar het is nog steeds verschrikkelijk.

Kelly McNeely: Absoluut, ja. Wil je blijven werken in het horrorgenre? Wil je nog een paar andere films proberen, of blijf je erg bij horror? Omdat ik vind dat je het geweldig doet.

Tony D'Aquino: Ik hou zeker van horror. Het volgende project waar ik aan werk is een horrorfilm. Zal het net zo gewelddadig zijn als De Furies? Ik denk niet dat ik nog een film zou kunnen maken die zo gewelddadig is. Maar nee, ik hou van horror. Ik bedoel, ik hou van alle genres. Ik zou dolgraag een sciencefictionfilm willen maken. Ik zou heel graag een western willen maken, maar ik hou absoluut van horror en dat is waar ik me op zou concentreren en zou proberen te perfectioneren. Want elke keer als ik de film kijk, zie ik al deze fouten die ik heb gemaakt en wat ik graag anders zou willen doen. Dus ik denk dat het een behoorlijk moeilijk genre is om goed te krijgen.

Horror en komedie zijn allebei ongelooflijk moeilijk om goed te krijgen. Ik wil dus heel graag blijven proberen de perfecte film te maken, een film die zo goed is als The Texas Chain Saw Massacre; voor mij is dat een beetje het hoge watermerk, om op het punt te komen waarop je al die technieken die je in het genre moet gebruiken, kunt perfectioneren.

 

De Furies speelt als onderdeel van Toronto After Dark 2019 en is momenteel beschikbaar om te streamen op Shudder.