Shreco Bakari is een van die filmmakers die overal naartoe gaat, niet omdat hij met privileges is geboren of omdat hem veel is overhandigd. Nee, het is omdat hij, zoals zovelen in de onafhankelijke filmwereld, een drive heeft om te creëren en dat doet op een manier die grenzen verlegt.

Ik sprak met de homoseksuele filmmaker die ook een leraar van de vierde klas is als onderdeel van onze Horror Pride Month-serie, en zoals zovelen was het belangrijk om bij het begin te beginnen.

"Ik werd een horrorfan toen ik ongeveer vijf jaar oud was", vertelde hij me. “Mijn grootouders hebben me er min of meer indirect bij betrokken. Mijn eerste horrorfilm die ik ooit heb gezien, was Pet Sematary en ik was er doodsbang voor. Vanaf daar was ik bang, maar ik was geïntrigeerd. Zoals, hoe maken ze dit eng? Ik wil iets anders enger zien.

Uiteindelijk deed hij dat, en hij heeft, net als vele anderen, de schuld gekregen van de miniserie gebaseerd op die van Stephen King IT voor zijn coulrofobie. Hij beschrijft het zien van de film als traumatisch, maar geeft ook toe dat het trauma hem er niet van weerhield om meer te zoeken.

Op een gegeven moment herinnert hij zich dat hij over de film had gehoord Ouders, en toen zijn moeder hem verbood ernaar te kijken, besloot hij rond te sluipen en het toch te zien.

"Toen ik het zag, schrok ik ervan en keek ik niet eens naar mijn ouders", herinnert Bakari zich lachend. "Dus mijn moeder komt eindelijk mijn kamer binnen en vraagt ​​me wat er aan de hand is en ik vertelde haar dat ik ernaar keek en ze schreeuwde 'Ik zei toch dat je niet naar die verdomde film moest kijken!'"

De 27-jarige groeide op in de jaren 90, maar het waren de slashers uit de jaren 80 die hem uiteindelijk riepen en hij verwijst naar het werk van Wes Craven en Tobe Hooper en zegt dat hij niet zo geïnteresseerd was in wat nieuw was toen hij opgroeide. Hij was meer geïnteresseerd in hoe we kwamen waar we waren.

"De slasher bezorgt me meer angst", gaf hij toe. “Iemand achter een masker kan iedereen zijn. Je moeder, je vader, je broer of zus. Het kan iedereen zijn die je kent! Leatherface maakte me bang omdat delen ervan zogenaamd gebaseerd waren op ware gebeurtenissen. Ik kan een kettingzaag horen draaien in een spookhuis en ik zal flippen!

Velen van ons houden van horrorfilms, maar er is iets meer voor nodig om te besluiten ze te maken, en Bakari herinnert zich dat de inspiratie kwam na een reeks afgewezen audities na zijn stint op MTV in 2014. Maze Runner van een miljoen dollar.

De banen gingen niet door en hij kon niet achterhalen waarom. Er was eigenlijk geen feedback en zijn frustratie groeide tot het breekpunt toen de gedachte eindelijk bij hem opkwam dat hij zijn eigen films moest maken.

'Houd er rekening mee dat ik helemaal niets wist van het maken van films', zei hij. “Camera's, schrijven, produceren, dat was allemaal een nieuw idee voor mij, maar het was alsof er iets in me knapte. Ik herinner me wat een theaterleraar ons op school vertelde. Als je niet de kansen krijgt die je denkt te verdienen, dan moet je misschien je eigen kansen creëren.”

En dat is precies wat hij deed. In de loop van drie jaar richtte hij Foreman Empire Productions op en begon hij zijn eigen werk te schrijven en te produceren. In 2018 had hij zijn eerste speelfilm voltooid, Het onheilspellende project en had het ingediend bij het Sunshine City Film Festival in St. Petersburg, Florida.

"Ik zal nooit vergeten dat ik die e-mail op eerste kerstdag kreeg", zei Bakari. “Er stond in dat we een van de drie Amerikaanse speelfilms waren die waren geselecteerd en de enige horrorfilm die voor het festival was geselecteerd. We gingen naar het festival en ontvingen hun Audience Choice Award en ze vertelden ons dat we de eerste horrorfilm waren die dat deed. Het was gek!"

Het onheilspellende project zet zijn festivalrun voort en is momenteel toegelaten tot zeven festivals en er komen er nog meer aan, maar Bakari is niet iemand die bij wijze van spreken op zijn lauweren gaat zitten. Hij plant al nieuwe projecten en voor hem is diversiteit en inclusie geen optie, het is een noodzaak.

Hij is zelfs zo toegewijd om nieuwe stemmen en nieuwe ervaringen in de films die hij maakt in te brengen dat hij eigenlijk de enige man in het personeel van zijn productiebedrijf is, een beslissing waarvoor hij eindeloze kritiek en verdriet van buitenstaanders heeft gekregen.

“Veel mensen denken dat het een domme beslissing was, maar dat is aan hen. Diversiteit is op dit moment zo belangrijk in de entertainmentindustrie omdat veel queer mensen, vrouwen en mensen van kleur niet de representatie krijgen die ze verdienen,” legde hij uit. “Totdat diversiteit op de voorgrond staat, verdienen ze alle kansen. Veel mensen zijn het er niet mee eens, maar je bent gek als je denkt dat mensen blijven zitten en applaudisseren voor elke beslissing die je neemt, vooral als je iets anders probeert te doen.”

Van sommige mannen klinkt dit misschien als lippendienst, maar je hoeft alleen maar een half uur met Shreco Bakari te praten om te weten dat hij gelooft in wat hij zegt en doet.

Het is precies dit soort passie dat hem vooruit zal helpen, want behalve het kijken naar de films die hij als kind zag en waar hij van hield, gelooft Bakari gewoon niet in terugkijken.