Slasher-films bepaalden mijn generatie. In de glorieuze dagen van de jaren 80 werden wee-kleine horror tikes genadig gespeend van het bloed en de chaos die (oh zo geweldig) over bioscoopschermen spetterde. Van zee tot stralende zee was er een stromende fontein van bloed die overstroomde en vlak voor onze kleine ogen stroomde. Onze zintuigen waren geboeid door de gruwelijke aanval van horror titanen zoals Freddie, Jason, en Michael Myers.

Het tijdperk van de boogymen!

We zagen hun aan de macht komen. We keken toe hoe ze hun prooi jaagden, besluipen en slachten met een nauwgezette efficiëntie. Bloedbad en chaos volgden achter hun met bloed doordrenkte voetstappen en we konden onze ogen niet wegtrekken van het druipende spektakel dat voor ons lag. We verheugden ons toen de slasher-koningen terugkwamen voor niet-aflatende wraak op degenen die hen in de weg durfden te staan. En we wisten dat ze nooit echt konden worden gedood.

Ze waren een niet te stoppen kracht om rekening mee te houden in het pantheon van verschrikking. We hadden allemaal onze persoonlijke favorieten en spendeerden de pauze allemaal aan het discussiëren over wie er zou winnen als Freddy en Jason vochten. Of dat Leatherface door Michael Myers kan worden vermoord. We speculeerden hoe het kwam dat ze altijd terug konden komen en we wachtten (on) geduldig op de aanstaande aflevering voor al hun franchises.

Bioscopen en video-verhuur waren vol met posters en standees van onze favoriete kwaadaardige iconen van dood en ontzetting. En ... hmmm. We verheugden ons misschien in de dood, en misschien zijn daarom zoveel evangelische groepen in opstand gekomen om te protesteren.

Critici leenden hun stem op televisie om te prediken tegen de duivels van deze films. Ouders werden gewaarschuwd dat zulke films werden gemaakt door gestoorde geesten om de maagdelijke zielen van hun kinderen te bederven. OooooooooOOOOOooooo

Toegegeven, het was behoorlijk ziek, maar daar hadden we geen last van. We konden niet wachten om onze ogen te uitkijken naar wat nieuwe afleveringen voor ons in petto hadden. En toen kwam er, tot ons verdriet, een einde aan. Ons hart viel toen - een voor een, van Freddy tot Jason en iedereen daartussenin - ze stierven of hun franchises dat deden.

Maar ze konden niet echt sterven, toch? Onze kleine harten bleven hoopvol.

 

De opwekking van de jaren 90

Een geweldige heropleving op het gebied van Slasher kwam bij ons met één simpel telefoontje en de fatale vraag die snel volgde: "Wat is je favoriete enge film?" Uit het niets was er een gloednieuwe gemaskerde moordenaar onder ons en één film bracht een genre nieuw leven in waarvan we allemaal vreesden dat het voorgoed verdwenen zou zijn.

Gillen haalde het slasher-genre uit de as en iedereen en hun moeder hadden het weer over enge films.

Houd ervan of haat het, dat kan niemand ontkennen Gillen herstelde horror-titels onder de aandacht van de mainstream. Mensen hadden het over The Howling en Halloween, en dan, zomaar, mensen die nog nooit één dag in hun leven naar een horrorfilm hadden gekeken, merkten dat ze plotseling opgegeten waren met de behoefte om naar hun plaatselijke verhuurders te rennen om deze titels op te halen waar zo eerbiedig over werd gesproken in Van Wes Craven nieuw horror meesterwerk.

Vele anderen moesten op de kar springen en al snel hadden we copy-cat Gillen films zoals I Know What You Did Last Summer, Valentijn en Stedelijke legendes. Allemaal goed op zich, maar de serie die mij opvalt is een zeer unieke slasher-film genaamd Final Destination, een film die bewijst dat als Death haar de hand op je heeft gelegd, er simpelweg geen ontsnapping mogelijk is.

Hoewel ik geen slasher ben, kan ik de impact niet weglaten The Blair Witch Project had ook op het publiek. Het kostte elk van deze films om horror uit de vergetelheid te halen en het te verjongen voor zowel nieuwe als oude fans. En het begon allemaal met één telefoontje. Dank je, Gillen!

 

Dat wil niet zeggen dat het zou duren. Er zouden enkele rare tijden komen met het nieuwe millennium.

Horrorfans zaten door het tijdperk van martelporno dat werd gelanceerd door SAW en Herberg. Toen hadden we de periode waarin zowat elke horror-titel uit de jaren 70 en 80 door de remake-grinder werd gehaald. Leatherface kreeg niet één, maar twee oorsprongsverhalen die tegengesteld aan elkaar waren. En geen van beiden was echt bevredigend voor fans.

Om nog maar te zwijgen van het feit dat we vampiers zagen schitteren en PG-13-beoordeelde enge films moesten doorstaan. Dat betekende geen bloed en geen hart. Je zou kunnen zeggen dat horror misschien een beetje dood was.

Echter, met evenveel slechte vaardigheid als de monsters die ze uitbeelden, bleken slasher-films (opnieuw) vrij onmoordbaar te zijn.

 

Slasher-films zijn nieuw leven ingeblazen in 2018!

Halloween slaat de kassa kapot. The Shape werd teruggebracht naar de fundamentele fundamenten van puur kwaad en niet-aflatende terreur, de twee redenen waarom het publiek verliefd werd op Michael Myers en leerde vrezen in 1978.

Fans keren keer op keer terug naar bioscopen om te zien dat The Shape de inwoners van Haddonfield, Illinois woest maakt, wat bewijst dat we geen remake willen. We willen een voortzetting, maar dan gebouwd op de principes en het fundament van de originele concepten die ons in de eerste plaats hebben gewonnen.

De oorspronkelijke Halloween legde enkele van de cruciale fundamenten waarop een volledig subgenre zou worden gebouwd. Michael Myers was de typische Boogyman. In de eerste film had je geen doorncultus om de boel in de war te brengen, noch werd er melding gemaakt van Michael die zijn familieleden opjaagde. Nee, hij was gewoon The Shape. Hij doodde zonder reden en had geen medelijden. Hij achtervolgde zijn slachtoffers en doodde ze op zijn gemak.

Je kon zijn gezicht nooit zien of zijn emoties lezen. Hij werd niet langer als een mens beschouwd, maar als een vorm van vernietiging en puur kwaad. Zijn succes leidde tot een franchise en maakte plaats voor andere geliefde horroriconen.

Met buitengewone vreugde zagen we zijn helse terugkeer dit jaar. Hij heeft opnieuw bewezen dat de oude methoden van filmmaken gewoon werken.

Maar Halloween is dit jaar niet de enige. Er zijn een aantal geweldige inzendingen in het genre geweest, en er wordt gezegd dat dit slechts het begin is van een gloednieuw tijdperk van monsters en maniakken.

Een film die me schokte was Vreemden: prooi 's nachts. Ik haat gewoon de eerste film, dus ik had heel weinig verwachtingen van deze. Ik ging alleen naar dit vervolg kijken omdat ik Movie Pass had en het buiten regende. Ik dacht dat ik misschien een dutje zou gaan doen in het theater, en nee, ik maak geen grapje. Ik had echt verwacht dat ik me weer dood zou vervelen, maar wat was ik geweldig verrast!

S: Pan is puur en trouw aan het slasher-genre. Deze keer voelde het trio van moordenaars zich meer uitgewerkt en veel bedreigender dan de vorige keer. Ze hadden allemaal veel persoonlijkheid, zoveel als een gemaskerde moordenaar kan hebben bedoel ik. En ze hebben ons niet beknibbeld op geweld!

De moorden kwamen veel binnen en waren meedogenloos. Deze keer jaagt het psychotische trio op een gezin, en er is een onverzadigbare vreugde die elk van de drie daarbij heeft. Die scène van de vader en de autoradio werd mijn favoriet.

Ik ga deze niet voor je bederven, maar hij heeft zeker de Manisch exorcisme zegel van goedkeuring. Om nog maar te zwijgen van de uitstekende soundtrack. Ik ben zo blij dat ik moe was op die regenachtige dag, anders heb ik dit juweeltje gemist.

 

hel feest is weer een geweldige slasher-film! Mensen klaagden hierover, en ik weet dat iedereen een criticus is. Maar als je je dat realiseert hel feest is een geweldige slasher-film waar je veel meer uit zult halen. Nee, dat is niet zo Moeder or Erfelijk. Dit is een slasher-film. Het hoeft niet allemaal kunstzinnig en filosofisch te zijn. Geen van beide was Vrijdag 13th, Texas Chainsaw Massacreof Sleepaway Camp.

Slasher-films waren altijd bedoeld om leuk te zijn. Schrikt en lacht gelijk, maar vooral schrikt. Ze waren de rebellenkinderen van Hollywood. Er konden geen dammen worden gegeven en het waren ballen tegen de muur intens plezier. Ze schoten wortel in een tijd waarin MTV eigenlijk iets waard was en Metal en Horror gewoon samenvloeiden. Deze films zijn als geweldige rockconcerten - luid, opdringerig en te druk om stoer te zijn om gevoelig te zijn.

hel feest gaf me dezelfde vibes. Je juicht de gemaskerde moordenaar toe die onze kleine waardeloze groep slachtoffers achtervolgt terwijl ze zich een weg banen door de prachtige attractie met Halloween-thema, Hell Fest. Het is een horrorfilm waarin een gemaskerde moordenaar zijn prooi door spookhuizen achtervolgt. Ik vond het geweldig! Deze zal elke Halloween een must-watch zijn die voor mij komt. Oh, en ze beknibbelen ons ook niet in deze. We krijgen in deze film een ​​aantal leuke spettermomenten.

Over Halloween-musts gesproken, Angstaanjager is een van mijn nieuwe favoriete horrorervaringen geworden. Dit is een gruwelijke film over de sadistische heldendaden van Art, een demonische clown die enorm veel plezier beleeft aan de pijn die hij langzaam toebrengt aan degenen die ongelukkig genoeg zijn om zijn aandacht te trekken.

Kunst was voor het eerst te zien in weer een ander Halloween-spektakel, Allerheiligenavond. In die horrorbundel was Art de showstoker. Het heeft alleen maar zin om hem zijn eigen speelfilm te geven. Een van de unieke kwaliteiten die Art heeft, zijn zijn uitingen. Hij vertoont een breed scala aan emoties, van geïrriteerd tot duizelig. En hij doet het allemaal zonder een woord te zeggen. Kunst is stom en drukt zich uit in stilte. Het maakt hem veel angstaanjagender.

Ik weet het, dit is uitgebracht in 2017. Maar de meesten van ons hebben het pas dit jaar gezien toen het op Netflix was uitgebracht. Dus ook al is het een jaar ouder, Angstaanjager staat nog steeds bij de nieuwe klasse van slasher-duivels van dit jaar. En deze film morst overal bloed.

Dat is het gewoon. Elk van deze genoemde films is een echte horrorfilm. Ze zijn leuk, verzanden zich niet in te veel plot en geven ons bloed. Slasher-films zijn niet zo ingewikkeld en het is geweldig om ze terug te zien.

Dit jaar zagen we ook een ander klassiek icoon terugkeren uit de gouden eeuw van het slasher-tijdperk. Robert Englund droeg de handschoen weer en werd Freddy Krueger op de goudbergen. Hoewel het maar een kleine verschijning is in een sitcom, kregen fans nog steeds een glimlach om de Spring Wood Slasher terug te zien komen. Zelfs door dit stukje te doen, bewees Englund dat hij nog steeds de enige echte Freddy Krueger is.

Er wordt nu echter veel gepraat in de geruchtenmolen. Robert Englund zegt dat hij het gevoel heeft dat hij er nog een heeft Nightmare on Elm Street in hem.

Englund die terugkeert naar Elm Street zou een groot succes worden. Maar alleen als ze er een notitie van nemen Halloween en breng Freddy terug naar zijn slechte wortels. Voor de idioot Freddy is dood spullen. Maak Freddy weer eng.

Niet alleen dat, maar Heather Langenkamp zegt dat ze graag terug zou komen voor een ander NEE film. Dus mijn Nasties, steek je vingers over! Misschien zien we Nancy weer met Freddy vechten!

Om nog maar te zwijgen van het feit dat er ook sprake is van Jason weer op het grote scherm krijgen.

Het ziet er goed uit voor horrorfans. Onze iconen zijn meesterlijk teruggekeerd en hebben ons veel gegeven om enthousiast van te worden.

Dus mijn lieve Nasties, fijne Halloween! Vier de vakantie met vrienden en geliefden, en vergeet niet de lichten uit te doen en een aantal geweldige horrorfilms te kijken.