Ik moet toegeven dat ik sceptisch was toen ik voor het eerst hoorde dat Netflix een samenwerking had Mike Flanagan om een ​​serie te maken die gebaseerd is op de wereld van Shirley Jackson's klassieke roman, Het achtervolgen van Hill House. Mijn twijfel had niets te maken met de betrokkenheid van Netflix. Hoewel ze onderweg een paar misstappen hebben gehad, waren hun originele films en series over het algemeen redelijk goed. Het had ook helemaal niets met Mike Flanagan te maken. Ik ben al een tijdje fan, en hij heeft me zelden in de steek gelaten met films als Oculus, Stilte en Gerald's Game onder zijn credits - die hij alle drie schreef, regisseerde en redigeerde, zou ik kunnen toevoegen. Nee, mijn twijfel groeide, zoals bij zovelen van ons, door het feit dat de klassieke roman van Shirley Jackson en de verfilming uit 1963 met Julie Harris in de hoofdrol al tientallen jaren mijn persoonlijke favorieten zijn. Noch de film, noch de roman hebben me elke keer dat ik me in hun wereld onderdompelde tot op het bot verlamd, dus het idee om die wereld op de een of andere manier uit te breiden of te vergroten, maakte me een beetje nerveus. Gelukkig voor mij, en talloze andere fans over de hele wereld, heeft Flanagan opnieuw bewezen dat hij precies weet wat hij doet. Springen heen en weer in de tijd, Flanagan's The Haunting of Hill House vertelt het verhaal van de Crain-familie die een uitgestrekt landhuis koopt met de bedoeling het om te draaien om eindelijk hun eigen "forever home" te kunnen bouwen. Ze weten niet dat het huis niet alleen spookt, maar dat de boosaardigheid in het huis lang nadat ze zijn ontsnapt in hun leven zal uitmonden. Die tijdsprongen hadden rampzalig kunnen zijn in minder bekwame handen, maar Flanagan zorgt er op de een of andere manier voor dat het allemaal werkt door momenten in het verhaal vanuit verschillende personagestandpunten te herhalen om hun betekenis aan te tonen en hun belang te onderstrepen. Het schrijven is strak en de lengte van tien afleveringen geeft de regisseur de tijd om de personages zo te ontwikkelen dat ze oh zo echt lijken. Flanagan wandelt in feite zelfverzekerd in de wereld die Jackson heeft gecreëerd, terwijl hij ideeën uitbreidt en tegelijkertijd de dingen weerspiegelt die het origineel tot een klassieker maakten. Vurige fans zullen dit ongetwijfeld meteen opmerken, en het had schokkend kunnen zijn als Flanagan geen parallellen had getrokken tussen die klassieke personages en de personages die hij voor zijn verhaal had bedacht. In de nieuwe versie lijdt Nell/Eleanor, prachtig gespeeld door zowel kindactrice Violet McGraw als als volwassene door Victoria Pedretti, diepe emotionele littekens en nachtmerries door de gebeurtenissen die plaatsvonden in haar ouderlijk huis op vrijwel dezelfde manier als het oorspronkelijke personage. Evenzo is Theodora / Theo, gespeeld door Mckenna Grace en Kate Siegel, zowel psychisch zeer begaafd als lesbisch, naar de laatste kon alleen worden gezinspeeld in de codering in de originele roman en verfilmingen. Ik geef toe dat het een verademing was om Theo eindelijk op die manier volledig te zien evolueren. In het hart, The Haunting of Hill House is een onverschrokken verhaal over familie, nooit proberend de valkuilen en landmijnen die die relaties met zich meebrengen te verdoezelen. Familie is rommelig en gevuld met rauwe emoties, zowel goede als slechte, en wanneer ernstig trauma aan dat mengsel wordt toegevoegd, kunnen en zullen de resultaten vluchtig worden. Gelukkig hebben de regisseur en zijn begaafde castingafdeling een ensemble van acteurs en actrices bij elkaar gebracht, van wie velen eerder met Flanagan hebben gewerkt, die in staat en bereid waren om die rollen voor al die intense emotie te ontginnen zonder daarbij karikaturen te worden. Hendrik Thomas (Gerald's Spel) en Timothy Hutton (The Dark Half) speel de patriarch van de familie, Hugh, in het verleden en het heden op zo'n manier dat je Thomas gemakkelijk Hutton zou kunnen zien worden naarmate de serie vorderde. Carla Gugino (Gerald's Game) is een openbaring als Olivia Crain een flinterdunne lijn bewandelt tussen het etherische en het echte. Ze trekt de kijker volledig naar binnen en haalt ons over om elke actie, keuze en elk woord van haar te geloven alsof ze van haarzelf zijn, zelfs wanneer haar realiteit scheef wordt door Hill House. Elizabeth Reaser (Ouija: Oorsprong van het kwaad), Michaël Huisman (Game of Thrones), en Oliver Jackson-Cohen (De Raven) vul de cast in zoals de rest van de volwassen Crain-kinderen en samen met Pedretti (Zon) en Siegel (Stilte), elk met hun eigen unieke talenten in de familiedynamiek, prachtig. En dan is er Hill House zelf.

Het is een absolute noodzaak dat het huis groot opdoemt en een geheel eigen karakter wordt. Het moet leven en ademen om zijn kracht te realiseren en het team van Flanagan stelde niet in het minst teleur, door opnieuw fijn gedetailleerde elementen te tekenen - leeuwenkop deurknoppen, glas-in-loodramen en de grote trap - van het bronmateriaal om het huis met kracht te bezielen en zijn dreigende schaduw te creëren die de familie bedekt, zelfs nadat ze het land zijn ontvlucht. Die fijne details zijn aanwezig in elk onderdeel van de productie, van de gebruikte kleurenpaletten tot het dynamische camerawerk tot de briljante cinematografie die uitstekend gebruik maakte van schaduw en licht. The Haunting of Hill House is een zorgvuldig gechoreografeerde, emotioneel gedreven en vaak angstaanjagende film van begin tot eind, en hoewel er onvolkomenheden zijn en een beetje struikelen, vooral in de laatste aflevering, is het nog steeds de dans helemaal waard. Alle tien afleveringen van The Haunting of Hill House zijn nu beschikbaar op Netflix. Pak een deken en een vriend en begin vandaag nog met je eetbui!