Argento's origineel Suspiria is ongetwijfeld een van zijn beste en stilistisch prachtige films tot nu toe. Een remake-aankondiging deed een paar veren van fans versteld staan ​​die het origineel hoog in het vaandel hadden staan ​​van de alter of fandom. Maar wees gerust: deze remake is een meesterwerk op zijn eigen voorwaarden met zijn eigen benen.

We maken kennis met Susie Bannion (Dakota Johnson), een jonge dansstudent die aankomt bij een wereldberoemd Tanz-dansgezelschap in Duitsland. Net als Bannion van Jessica Harper arriveert ze met intacte dromen en hoop en met hongerige ogen. Deze twee versies van Bannion zijn zelden zo vergelijkbaar in andere gevallen in deze film, maar het was leuk dat het begint op bekend terrein.

Susie neemt de rol van de student op zich onder de waakzame blik van haar instructeurs, maar begint meer te ontdekken dan ze had verwacht in zowel Stanz als in haarzelf, die ons leidt over een geweldig pad vol goed gechoreografeerde dans, intense bloedingen en wendingen. onderweg.

Suspiria vindt plaats tegen het conflict en het onbehagen van het Berlijn van 1977 en het binnenkort te veranderen gezicht van Europa. Er wordt heel wat connotatie aan die tijdspanne gehecht, waaronder de Baader-Mienhof-bombardementen die in tv-chatter worden genoemd, evenals de politiek van de dansstudio en hun rangorde. Een valse democratie en machtsgreep zijn aan het werk in beide arena's en het is een heel intelligent ideaal om het verhaal in lijn te brengen.

Een ritueel waarbij een verdreven lid van de dansstudio wordt gebogen, gebroken en gewelddadig verwrongen, is een van de eerste echte onthullingen van hoeveel meer deze film voor het heksending gaat. Het is niet subtiel en deze sequentie, gemonteerd samen met een prachtige danssequentie, is intens brutaal en vormt het precedent van hoe deze film omgaat met de duistere magische aspecten, en ik zou er niet gelukkiger mee kunnen zijn.

Terwijl Argento's Suspiria plaagde het idee van wat het verhaal van de film echt was binnen het surrealistische, buiten een ineenkrimpend moment van Udo Kier over expositie, deze danst helemaal niet rond met het mysterie. U bent zich er volledig van bewust dat dit een coven is, en zelfs het idee van The Three Mothers wordt al vrij vroeg onthuld. Het maakt verkenning mogelijk naar andere interessegebieden die op sommige volumes veel interessanter zijn.

Dakota Johnson en cast zijn een geweldig ensemble en perfect om Luca's duistere magie op nieuwe en macabere manieren te brengen, met een paar wendingen in termen van vertrouwde karakterrichting. Vooral een zeer onverwachte omweg van richting duwt Mia Goth op nieuwe en interessante manieren, waardoor deze versie zich verder onderscheidt van Argento's film.

De visie van regisseur Luca Guadagnino is jaren in de maak en zingt absoluut zijn eigen prachtige lied. De film is prachtig op zijn eigen speciale manier, deze visie richt zich meer op gedempte tonen dan op grote gelverlichte decorstukken. Guadangnino is ook niet geïnteresseerd in big slasher-decorstukken, maar richt zich op emotionele resonantie en de gewelddadige elementen van het bovennatuurlijke.

De partituur van Thom Yorke werkte voor mij, met een geaard, angstaanjagend gewicht op Guadagnino's dans. Yorke voegt zelfs een paar vocale tracks toe aan de mix, waardoor er vanaf het intro een huiveringwekkende sfeer ontstaat. De geluiden combineren hints van Radiohead met tonnen gesynthetiseerde wachtrijen die zijn opgebouwd uit de bedwelmende horror uit de jaren 70.

Suspiria is sensuele, woeste tovenarij over films. Het duwt de envelop in nieuwe richtingen en bevat een finale die de liefde afrondt die ik al voelde voor deze film. Het doet precies wat een goede remake moet doen om buiten de schaduw van zijn voorganger te transcenderen, het neemt zijn eigen weg, dansend en laaiend de hele weg.