Opnieuw maken. biopic. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Met Bruce Willis. Dit zijn allemaal rode vlaggen als het om films gaat, maar er is misschien geen grotere rode vlag dan het woord 'vervolg'. Iedereen kent het; zelfs filmproducenten en leidinggevenden, maar dat heeft hen er nooit van weerhouden om iconische monsters, buitenaardse wezens, moordenaars, geesten en lijken weer tot leven te brengen.

Af en toe kan een horrorserie echter een vervolg produceren dat nieuw terrein ontgint, de mythologie naar nieuwe plaatsen duwt en iets nieuws vindt om te zeggen. Ze zijn misschien zeldzaam, maar ze zijn er wel. Je moet alleen weten waar je moet zoeken...

Dageraad van de Doden:

Hoe volg je een van de krachtigste, meest invloedrijke en maatschappelijk relevante horrorfilms aller tijden op? Je voegt meer toe: meer schaal, meer gore, meer karakter, meer commentaar, meer humor en zeker meer zombies. Hoewel het met een klein budget werd gemaakt, slaagde Romero erin om de lat hoger te leggen in dit enorme, ultra-gewelddadige bloedbad.

Tegen de achtergrond van lege cafetaria's en kledingwinkels doen vier mensen hun beste Rambo-impressies terwijl ze honderden zombies neermaaien. Misschien is de tweede aflevering niet zo realistisch als de eerste, maar Dawn gaat niet over realisme. Het gaat erom het volume op 11 te zetten en het te laten scheuren.

Bruid van Frankenstein:

Sommige van de Universal-klassiekers lijken tegenwoordig een beetje teleurstellend (sorry, Dracula), maar dat is niet het geval met James Whale's vervolg uit 1935, dat net zo angstaanjagend, mooi en hilarisch is als een blind date. Zoals het lot zou willen, is Frankenstein opgezet met een ander monster. Jammer dat ze hem neerschiet, een koude schouder die niet veel goeds voorspelt voor alle betrokkenen.

Iedereen die is afgewezen, kan zich inleven in de reactie van Frankenstein, en Whale geeft Karloff al het materiaal dat hij nodig heeft om een ​​herkenbaar monster samen te stellen. Vriendschap? Rekening. Eenzaamheid? Rekening. Liefde interesse? Rekening. Alle elementen zijn aanwezig om van The Bride of Frankenstein een humanistisch meesterwerk te maken. Het enige dat ontbreekt, zijn een paar goede schrikmomenten.

Kwaad Dode 2:

Minder is meer? Pssst. Vertel dat aan Sam Raimi. De koning van het bloedbad, Raimi vond het pervers genoegen om meer monsters naar het scherm te gooien dan er hipsters zijn in Brooklyn.

Geloof me niet? Uitchecken Evil Dead 2. De film is zichzelf constant aan het verbeteren, te beginnen met Ash die het hoofd van zijn bezeten vriendin afhakt en eindigend met Ash die een kettingzaag in zijn arm klemt. Het is zintuiglijke overbelasting, op een goede manier.

De stilte van de lammeren:

Sommigen zullen beweren dat het geen vervolg is. Ik zou zeggen dat het dat zeker is, althans gedeeltelijk, en dat deel dateert uit... Manhunter. Hannibal Lecter verscheen voor het eerst in Manns regiedebuut, maar hij had gewoon niet dezelfde aantrekkingskracht als in het vervolg. En hoe kon hij?

Anthony Hopkins gaf ons de beste seriemoordenaar aller tijden. Punt uit. Hij kauwt het scherm op in elke scène, montage en monoloog. Hij tuurt en staart en zegt dingen als: "Ik heb een oude vriend voor het avondeten." Hij is de reden dat we Silence of the Lambs kijken, en de reden dat het op onze lijst staat.

Paranormale activiteit 3:

Schop als je wilt (ik kan je niet horen), maar ik beschouw dit als een low-budget meesterwerk, een dat niet alleen een populaire franchise nieuw leven heeft ingeblazen, maar nog steeds een masterclass is over hoe je spanning uit zeer beperkte middelen kunt persen. Net als The Blair Witch Project, gooiden Henry Joost en Ariel Schulman alles wat ze hadden (financieel en anderszins) in een found footage-concept waarvan ze wisten dat het zou werken - en dat deed het.

Het filmteam voert een aantal ingenieuze grappen uit; de oscillerende ventilator houdt je elke keer op scherp en de nanny cam voelt als een geniale zet. Bovendien heeft het een van de beste eindes van 2011. Wie wist dat de dood zo koud kon zijn?

Buitenaardse wezens:

Hoewel Ridley Scott's vervolg op Alien over het algemeen wordt vermeld in de sciencefictionsectie, kwalificeert het zich gemakkelijk als een van de meest effectieve horrorfilms van de 20e eeuw. Het origineel is op zich al eng, maar deze versie propt allerlei griezelige details in elke scène, straalt bijna een gevoel van coolheid uit en heeft een heldin die je zeker kan verslaan in een gevecht. Deze factoren, naast een fantastisch ensemble, maken het een must-watch.

hel:

Je zou een heel weekend kunnen besteden aan het doorbladeren van het vroege werk van Dario Argento (Suspiria, Demons, Deep Red), maar dit stukje Giallo-verschrikking is een van de beste van de regisseur. Een vervolg op Suspiria, het is weer zo'n film die bijna niet te beschrijven is.

Dromerig, onsamenhangend, waanzinnig mooi en absurd vreemd, Inferno gaat over de Mother of Darkness, een heks die een flatgebouw in New York runt. Tientallen mensen gaan het gebouw binnen, maar weinigen gaan er ooit uit. Er zijn katten, muizen, slangen, verbrijzelde ramen, bloedrode gangen en met bloed doordrenkte kelders. Hé, het kan erger zijn... het kan in New Jersey zijn.

28 weken later:

28 Days Later explodeerde in 2002 in de horrorscene en vond meteen fans over de hele wereld - en toen kregen we een vervolg dat op de een of andere manier net zo goed was. 28 Weeks Later, dat zich afspeelt in de onmiddellijke nasleep van het origineel, begint met een poging van Groot-Brittannië om weer op de been te komen en eindigt met de wereld op de knieën. Het is het soort pandemische film die drie jaar geleden geweldig zou zijn geweest, maar nu een beetje veel voelt.