Het kan waarschijnlijk worden gezegd dat 2016 niet het beste jaar was voor horrortitels aan de kassa, die eer kan gaan naar netwerk- en kabeltelevisieshows zoals Ash Vs. Evil Dead, The Exorcist en ja zelfs het ingewikkelde American Horror Story: My Roanoke Experience.

Onder de aanbiedingen die de industrie in het theater naar voren bracht, waren er veel waardevolle reguliere offergaven voor de horrorgoden, die zowel vermakelijk als de moeite van het bekijken waard waren voor hun drie maanden durende zwangerschapsreis om te huren op streamboxes.

Aan de andere kant, begraven in de scrollende hel die een streamingdienst is, waren er veel films die hun glanzende bioscoop-tegenhangers niet wisten te overtreffen, maar met minimale kosten wat originaliteit in het medium brachten.

Dus de vraag is: stream of mainstream?

Ik ga hier en daar een beetje vals spelen De heks uit in een eigen zijbalk. Hoewel griezelig en goed geacteerd, was deze film net genoeg genuanceerd om de harten van cerebrale hipsters te veroveren, maar had hij het tempo van een schildpaddenrace. Net als bij de presidentsverkiezingen leek The Witch gelijkmatig verdeeld over de fans: degenen die de aandacht voor detail op prijs stelden en degenen wier aandacht na de eerste 30 minuten afnam.

Dat brengt me bij mijn best-of-lijst voor 2016. Deze titels waren mijn persoonlijke favorieten van 2016. Ze ontroerden me, brachten me in vervoering en kregen weer wat hoop dat schrijvers en regisseurs in staat zijn om met originele concepten te komen, of om bestaande te verbeteren. degenen, in tegenstelling tot de re-maakt en re-hashes die 2015 teisterde.

Als u sommige van deze titels niet hebt gezien, neem dan even de tijd en rond ze af om ze te bekijken, want het kan ook wat vertrouwen in u teruggeven.

# 7 "The Conjuring 2":

Ja, dit is een voortzetting van een reeds gevestigde franchise in de dop, maar James Wan deed iets met deze film dat we anderen al heel lang niet meer hebben zien doen; hij slaagde erin het origineel te overtreffen. Karakterontwikkeling was de sleutel in The Conjuring 2, Lorraine en Ed Warren twijfelen soms aan de geldigheid van hun eigen vaardigheden, zelfs als er veel meer op het spel staat dan inmenging van een geaarde poltergeist.

Elke stap in deze titel brengt een waarheid dichterbij de beesten van de onderwereld en degenen die een huwelijk verwoesten, en soms kruisen ze elkaar.

# 6 "Don't Breathe":

Home invasion-titels zijn sinds The Strangers een populair subgenre van horror. In Don't Breathe werd dat concept binnenstebuiten gekeerd met nog griezeliger resultaten.

Je zou denken dat opgesloten zitten in een huis met een blinde man een fluitje van een cent zou zijn om te ontsnappen, maar in deze scenerio is niets wat het lijkt.

Misschien wel een van de meest gemene, maar gedenkwaardige scènes in de moderne horrorgeschiedenis betreft een schijnbaar niet-bedreigende keukengadget. De vakantie-eindkappen in het keukengerei gangpad bij Bed, bad en verder kan je nu een pauze geven.

# 5 "Lights Out":

Een spannende lange film maken van een YouTube-filmpje lijkt onmogelijk. Een ding over korte films is dat ze beknopt genoeg zijn om in 10 tot 15 minuten een volledige verhaallijn over te brengen. Maar de uitgebreide gimmick in Lights Out werkte voor mij.

Het moet een recordbreker zijn voor meer jump scares dan ooit tevoren, maar dat is allemaal een deel van het plezier. Voor regisseur David F.Sandberg is het een formidabele en spannende prestatie om zijn mini-opus met 90 minuten te verlengen.

# 4 "Groene kamer":

Het genie van Green Room is dat het niets weggaf in de trailer. Je had geen idee van het complot, en had het geweld en bloedvergieten zeker niet verwacht toen het eenmaal begonnen was. Ik geef niets uit de weg, maar deze overlevingsfilm is zowel verontrustend, verlossend als volledig verrassend.

# 3 "Huisdier":

Als je nog een andere seriemoordenaarfilm naar een Hollywood-productiebedrijf pitchen, word je misschien het kantoor uit gezet en door de poorten met specificaties in de hand. Maar het script van Jeremy Slater moet op zijn minst indruk hebben gemaakt op een paar mensen in het bedrijf. Paramount en Orion Pictures kwamen zelfs op een distributeur.

"Pet" is een zeldzame traktatie, omdat het de banden met genre-favorieten die eerder verschenen, verbreekt. In eerste instantie lijkt het op een stalking-foto, dan op een seriemoordenaarstrope en dan op martelporno. Maar wat uiteindelijk gebeurt - de wending wordt halverwege de film onthuld in plaats van aan het einde - is een origineel werk waarvan de nasmaak moeilijk is uit te spoelen.

# 2 "Incarnate":

Opnieuw zetten filmmakers een versleten concept op zijn kop, dit keer bezitsfilms. "Incarnate" slaagt erin om de ene trope te omarmen, een andere op te nemen, alles te combineren om een ​​energieke franchise te creëren.

Het beste deel van “Incarnate” is het begrijpen van de hele dichotomie tussen wetenschap en religie. Het geeft een frisse stem aan wat ons beangstigt en betaalt de heffing van de scepticus met sciencefiction. De werkelijkheid vervaagt in "Incarnate", maar de originaliteit is glashelder.

https://www.youtube.com/watch?v=SF8WPk6_CbQ

# 1 "The Monster":

"The Monster" is de beste horrorfilm van de periode van 2016. De angstaanjagende situatie waarin de hoofdpersonages zich bevinden, heeft samengestelde breuken die naar binnen lopen; het is even emotioneel als beangstigend. Hoewel het wezen in de titel slechts een ondersteunende rol is met minimale, maar effectieve schermtijd, zijn de echte sterren van deze foto Ella Ballentine en Zoe Kazan, die respectievelijk moeder en dochter spelen.

Moeder Kathy is een drugsverslaafde, die haar eigen persoonlijke monsters omarmt, terwijl haar 13-jarige dochter Lizzy een machteloze adolescent is die geen andere keus heeft dan haar moeders mede-afhankelijke te spelen. Dat is totdat ze besluit bij haar vader te gaan wonen, die op enige afstand woont.

Kathy drijft ze allebei om hem te zien, maar krijgt een onverwacht ongeval op een verlaten stuk bosweg die hen in de weg drijft onder toezicht van een groot monster met een hang naar vlees.

In realtime en flashbacks verteld, bevat The Monster twee eersteklas uitvoeringen van zijn sterren. De cinematografie en het algehele gevoel van aanstaande ondergang dienen als achtergrond voor dit hartverscheurende drama met een laatste daad van verlossing en persoonlijke vrijheid.

Het monster mag het hart opeten, maar de toeschouwer krijgt de touwtjes in handen.

Ben het eens of oneens met mijn titels en hun volgorde zoals hierboven vermeld, één ding is zeker: of het nu VOD is of in het comfort van de bioscoop, het genre kende dit jaar een kleine bloei, wat zich hopelijk vertaalt in een nog beter 2017.