Je hebt gezien The Texas Chain Saw Massacre en Dageraad der doden zo vaak dat je waarschijnlijk beide hele films zou kunnen citeren. En ik kan me alleen maar voorstellen hoe vaak jullie hebben gekeken The Exorcist or Halloween - omdat ik voor mij weet dat die cijfers lang geleden veel te hoog zijn geworden om te tellen. De jaren zeventig waren een geweldige tijd voor horror. Maar er is zoveel meer in het decennium dan alleen de bovengenoemde films! Hier zijn nog zes films uit de jaren zeventig die volgens mij veel meer eer verdienen. Bekijken.

Ik drink je bloed (1970)

Een sekte van hondsdolle pseudo-hippies veroorzaakt terreur in een kleine Amerikaanse stad. Bloederig, walgelijk, gewelddadig. Het is een rauw stuk grindhouse uit de jaren 1970 dat tegenwoordig voor veel kijkers misschien te veel is. Er zijn hier geen verlossende waarden in deze film. Het is door en door uitbuiting. Iedereen met een ziek gevoel voor humor en een voorliefde voor korrelig geweld en krankzinnige verhaallijnen zal zeker een kick krijgen van deze film. Ik drink je bloed is een van die zeldzame films die verschrikkelijk had moeten zijn, maar in plaats daarvan is het een surrealistische joyride voor degenen die ziek genoeg zijn om van dat soort dingen te genieten.

De legende van Hell House (1973)

https://www.youtube.com/watch?v=1sJhdMwOtRU

The Legend of Hell House is een film gebaseerd op de roman van Richard Matheson uit 1971, Hel huis. De roman van Matheson is geïnspireerd op de onsterfelijke roman van Shirley Jackson uit 1959, Het achtervolgen van Hill House, en het laat alleen maar zien dat een goed verhaal gewoon niet zal sterven. Hoewel er bepalende kenmerken zijn die beide verhalen onderscheiden, is de belangrijkste correlatie de verkenning van een zogenaamd spookhuis door een groep verschillende mensen die deelnemen aan een experiment om de beweringen dat het huis spookt te bewijzen of te weerleggen.

Matheson hielp ook bij het schrijven van het scenario, waardoor het argument voor welke versie superieur was een beetje ingewikkelder werd. The Legend of Hell House is alleen al om die reden een interessant werk van horrorcinema - maar dat is niet de enige. Het is een klassieke spookhuisfilm die meer legitieme angsten kan oproepen dan de veel bekendere De Amityville-horror, later dit decennium uitgebracht. Oh, en het wordt momenteel ook gestreamd op Netflix!

Graven van de blinde doden (1972)

Een Spaanse film, Tombes van de Blinde Doden bevat enkele van de engst uitziende zombies tot nu toe. Ze zijn veel meer ontbonden dan die van Romero, en het bovennatuurlijke element ervan voegt nog meer aantrekkingskracht toe aan diegenen die op zoek zijn naar iets anders dan je typische zombiefilm. Er is een Engels nagesynchroniseerde versie die vrij gemakkelijk te bereiken is, dus als je geen fan bent van ondertitels, wanhoop dan niet.

Hoewel ik op geen enkele manier zal zeggen dat dit de beste zombiefilm is die uit de jaren zeventig is gekomen, zal ik wel zeggen dat het een horloge verdient om de eentonigheid te doorbreken van wat zombiefilms de afgelopen tijd zijn geworden. Het is niet de beste; Zo ver zou ik niet gaan. Het is echter solide als de hel. Geef het een horloge. Het is je tijd waard.

Gestoorde (1974)

Veel trouwer aan het verhaal van Ed Gein dan De Texas Chain Saw Massacre, gestoord is een zeer verontrustende, hoogst vreemde film met in de hoofdrol Roberts Blossom. De film was ook bekend als Gestoorde: de bekentenissen van een necrofiel, wat misschien een beetje misleidend was. Er zijn geen aanwijzingen dat Gein ooit een necrofiel was, en er is geen echt aspect van necrofilie zoals het traditioneel in de film wordt genoemd. "Necrofilie" kan echter ook worden gedefinieerd zonder het seksuele aspect - volgens Dictionary.com., wordt het ook gedefinieerd als „een abnormale voorliefde om in de aanwezigheid van dode lichamen te zijn”. Ander nieuws, als mijn moeder wist dat ik de tijd nam om de definitie van 'necrofilie' te googelen, zou ze waarschijnlijk ongelooflijk teleurgesteld in me zijn. Het spijt me mam. Je hebt je best gedaan.

Hoe dan ook, het is een prima film. Er is een eenzaam kerkorgel dat zorgt voor de angstaanjagende soundtrack, en het zorgt voor een zeer spookachtige sfeer. Nog vreemder zijn de voorbeelden van een nepdocumentaire die de film doordringt. Er is een verslaggever die overal aanwezig is en de gebeurtenissen vertelt terwijl ze zich ontvouwen. zinneloos is zeker een vreemde film, en hoewel hij lang niet zo bloederig is als je zou verwachten, is de esthetiek van de film verontrustend genoeg om je huid eraf te laten kruipen.

Kinderen mogen niet met dode dingen spelen (1972)

Dode dingen werd geregisseerd door niemand minder dan Bob Clark – dezelfde Bob Clark die ons gaf A Christmas Story in 1983. De allure van horror, zo lijkt het, is sterk genoeg om zowat iedereen erbij te betrekken. Bob Clark had zelfs een niet-genoemde rol in de film hierboven, gestoord. Dat is dus niet één, maar twee treft opnieuw je gezonde imago, Clark! Maar maak je geen zorgen; Ik oordeel niet. Sterker nog, ik vind het heel bewonderenswaardig.

Deze zombiefilm uit de jaren 1970 gaat over zes theateracteurs die een lijk opgraven in een poging het lichaam te reanimeren. Het heeft een sterk element van zwarte komedie en wordt uiteindelijk behoorlijk spannend ondanks het lage budget en, wederom, gebrek aan bloed. Het laat alleen maar zien dat je niet per se veel bloed en lef nodig hebt voor een effectieve film. Er is een zekere charme aan deze film die sindsdien zelden is vastgelegd: zoiets als The Evil Dead bijna tien jaar later voel je echt een indie-sfeer. Er is een gevoel van een filmmaker die probeert iets engs te maken terwijl hij de tijd van zijn leven heeft en beperkte middelen gebruikt. Alleen al daarom is het een geweldige film.

Nog een keer over Bob Clark: hij regisseerde ook Zwarte Kerstmis twee jaar later. Die film lijkt echter iets te bekend om op de lijst te zetten. Het krijgt een eervolle vermelding en een schreeuw omdat het een van mijn favoriete horrorfilms is, maar het is niet bepaald een verborgen juweeltje.

Toeristenval (1979)

Dit is niet alleen een van de beste van het decennium, maar ook een van de vreemdste. Ik heb al veel over de film gezien en ik zou zeker nog meer kunnen schrijven, maar ik denk dat het het beste is als je erop ingaat zonder veel te weten. Te veel onderzoek of kennis over de film vooraf zou de vreemdere scènes kunnen bederven – vertrouw me maar op deze. Het is geweldig.