Geschreven door Patti Pauley

Moeilijk te doorgronden dat het twee jaar geleden is dat het nieuws dat Wes Craven was overleden, ons tot op het bot heeft geschokt. De vader van Freddy en zijn voortdurende heruitvinding van het genre om het fris en spannend te houden, was een enorm verlies voor de fans en mensen van de horrorindustrie. Zelfs nu ik dit hier zit te schrijven, kan ik nog steeds niet verwerken dat de man die me aan een van mijn favoriete slashers heeft voorgesteld, echt van deze aarde is verdwenen en dat we nooit meer een film zullen zien van de briljante geest van een echte visionair in het genre.

 

Laukku200-Afwijkende kunst

 

Vandaag zou de 78e verjaardag van Wes Craven zijn geweest en op deze dag zou die verdomde bron tot nationale feestdag moeten worden uitgeroepen, het is eigenlijk al onofficieel voor ons horrorfans, aangezien de meesten van ons die het voorrecht hebben vandaag een vrije dag te hebben, de komende 24 uur zullen besteden aan het opnieuw bekijken van enkele van Wes' beste films. En oh man, dat is echt een hele dag beproeving; verdorie, je zou een paar dagen vrij moeten hebben om enkele van Craven's beste opnieuw te bezoeken. Als je echter op zoek bent naar het neusje van de zalm, zijn deze vijf Wes Craven-films degene die je vandaag uit je enorme horrorcollectie kunt halen ter ere van de man die het horrorspel keer op keer opnieuw uitvond.

 

5. De mensen onder de trap

 

Wes' 1991 De mensen onder de trap is het best te omschrijven als de perfecte Amerikaan als appeltaartnachtmerrie met een kant van Twin Peaks. Dat laatste is vooral te danken aan het gestoorde mama en papa-paar (Wendy Robie, Everett McGill) in Mensen speelde ook als man en vrouw in de donkere dramaserie Lynch Primetime. De chemie van het duo is onheilspellend briljant en Craven maakte de perfecte keuze om dit stel op het scherm opnieuw samen te brengen als een gekke broer-en-zus-act met een leger verminkte en mishandelde kinderen in de kelder.

Schrijver en regisseur Craven kwam op het idee van De mensen onder de trap zowel uit een droom die de icoon had als uit een nieuwsartikel dat hij las over een ogenschijnlijk respectabele familie die hun kinderen hun hele leven opgesloten had gehouden. Het verhaal op zich is zowel gruwelijk als dramatisch met een echt verhaal over terreur binnen de chaotische paradox van nepglimlachen van de Robesons. Een buitengewone vertelling van het echte probleem van kindermisbruik in Amerika, met een niet zo verborgen moraal van het klassieke gezegde: "Dingen zijn niet altijd wat ze lijken.”

Geloof het of niet, ik ken nogal wat mensen, en jij maar beter, die dit pareltje niet gezien hebben en dat moet meteen verholpen worden. Geen betere tijd dan vandaag mensen!

 

4. De slang en de regenboog

Van alle prachtige filmindexen van Wes Craven lijkt het me vreemd dat De slang en de regenboog krijgt vaak de schacht. Niet vandaag vrienden, niet vandaag. De zwarte voodoo-magie-film, uitgebracht in 1988, met in de hoofdrol president Alien ass-kicker Bill Pullman, werd geïnspireerd door de roman van Harvard-wetenschapper Wade Davis die diep in de cultuur van Haïti's rijke geschiedenis van voodoo groef. De film brandt langzaam met prachtige details over de voodoo-cultuur, zozeer zelfs dat er sindsdien niets meer is geweest dat, naar mijn bescheiden mening, deze psychologische thriller overtreft wat voodoo-films betreft.

De beelden zijn vermakelijk gruwelijk en mijn huid kruipt elke keer als ik dit Craven-beest opnieuw bezoek. Als je dit juweeltje nog niet hebt gezien, wees dan gewaarschuwd voor claustrofoben. Er is een doodskistscène die je de komende jaren niet snel zult vergeten.

 

 

3. De heuvels hebben ogen (1977)

 

De oorspronkelijke Heuvels hebben ogen film uit '77 is het perfecte voorbeeld van een hicksploitation-horrorfilm goed; excuseer me, PERFECT. Een gezin op weg naar Californië is de ergste nachtmerrie van elke roadtripper en tot op de dag van vandaag kan ik geen roadtrip door de woestijn van Nevada maken zonder te denken dat kannibalen gewoon wachten op het geschikte moment om mij en mijn hele familie te vermoorden. Serieus, het doet wonderen voor mijn angst. En voor de goede orde, ik woon in Satans oksel (Nevada). Bedankt Craven voor de nachtmerries…

The Hills Have Eyes is meedogenloos, meedogenloos en is niet bang om personages te vermoorden waarvan je zou verwachten dat ze het echt tot het einde zouden overleven. Dergelijke gewelddadige brutaliteit in een film kan door sommigen worden afgezworen als "martelporno", maar Hills is allesbehalve en voert op slimme wijze de angst bij kijkers uit terwijl het vermakelijk blijft, omdat het echt voelt alsof we de nachtmerrie van een echte reiziger voor onze ogen zien ontrafelen.

 

 

2. Schreeuw

Er is meerdere keren beweerd dat Wes het horrorspel opnieuw heeft uitgevonden met de release van Gillen in 1996, en nog nooit is er een meer waarheidsgetrouwe uitspraak gedaan. Iets meer dan twintig jaar na de eerste bioscopen van de film, kan ik me nog herinneren dat ik als tiener tussen een volle zaal van enthousiaste horrorfans zat te wachten op wat mijn jonge geest destijds bedacht, gewoon weer een leuke horrorfilm. Ik had echter geen idee wat ik op dat moment zag, de wedergeboorte van het slasher-genre op de meest innovatieve manier. Een verwrongen draai aan de klassieke 'wie heeft het gedaan'-mysteriethriller die regelrechte horror werd, was en is tot op de dag van vandaag een briljante zet van de meester van horror om horror terug te brengen naar het reguliere publiek dat onmiddellijk daarna een hele reeks horrorfilms inspireerde, zoals I Know What You Did Last Summer en Urban Legend. Gillen ook geïnspireerd om andere slasher-franchises zoals Halloween met de vrijlating van Halloween: H2O in '98. Dus of je nu een fan bent van Ghostface of niet, je moet respecteren wat het voor het genre heeft gedaan.

 

 

1. Een nachtmerrie op Elm Street

Natuurlijk kunnen we niet over Wes Craven praten zonder de film te noemen die New Line Cinema letterlijk uit de klauwen van het bankroet heeft gered en een van de grootste iconische genre-slashers van de 20e eeuw heeft voortgebracht. Een nachtmerrie op Elm Street. De erfenis van Freddy is meer dan alleen een film en een franchise. Het is een loyale sekte, en zelfs kijken naar andere franchises zoals Vrijdag 13th en Halloween, verbleken ze in vergelijking met het soort fans dat Freddy door de jaren heen heeft opgebouwd. Heather Lankenkamp zei het het beste in De nieuwe nachtmerrie van Wes Craven, nog een opmerkelijke vermelding die vandaag verdomd goed moet worden bekeken:

De Nightmare-film uit 1984 hielp ook bij het lanceren van de carrière van A-lijstacteur Johnny Depp toen hij zijn filmdebuut maakte als Nancy's (Heather Langenkamp) gevoelige jock-vriend die aan de overkant van de straat woonde; en die ons ook een van de gedenkwaardige Nightmare-scènes gaf, niet alleen in de serie, maar in vrijwel de hele horrorgeschiedenis met dat bloederige bloederige bedschot. Ook, zoals velen inmiddels weten, was het idee voor de film en Freddy geïnspireerd door ware gebeurtenissen.

Craven was, na het lezen van een artikel in de LA Times over een familie die de Killing Fields in Cambodja had overleefd, de eerste geboorte van Freddy. Het gezin bereikte de Verenigde Staten, maar de jonge jongen in het gezin werd nog steeds achtervolgd door vreselijke nachtmerries terwijl hij sliep. Craven in een ouder interview met Gier, legde in meer detail de oorsprong van Krueger uit:

“Hij vertelde zijn ouders dat hij bang was dat als hij sliep, het ding dat hem achtervolgde hem te pakken zou krijgen, dus probeerde hij dagenlang wakker te blijven. Toen hij eindelijk in slaap viel, dachten zijn ouders dat deze crisis voorbij was. Toen hoorden ze midden in de nacht geschreeuw. Tegen de tijd dat ze bij hem kwamen, was hij dood. Hij stierf midden in een nachtmerrie. Hier was een jongere die een visioen had van een gruwel die alle ouderen ontkenden. Dat werd de centrale lijn van Nightmare on Elm Street. '

 

Laten we vandaag, op wat de 78e verjaardag van Wes Craven zou zijn geweest, allemaal onze vuile gleufhoeden een fooi geven aan een man wiens nalatenschap nog eeuwenlang zal voortleven in de horrorgemeenschap dankzij zijn vele bijdragen en zijn stempel op het genre. Hoe ga je Craven's erfenis vandaag eren? Laat het ons weten in de comments!