Waarom krijgen optredens in horrorfilms ten tijde van de Oscars minder erkenning dan optredens in films uit andere genres?

Is het omdat de horrorregisseur door publiek en critici vaak wordt gezien als de echte ster van deze films, terwijl de uitvoeringen van de acteurs vaak worden beschouwd als volledig irrelevant, secundair aan het succes van de film? The Blair Witch Project en de originele versie van Het bloedbad in Texas Chainsaw geef hiervan de meest ernstige voorbeelden.

Wat is de beste uitvoering in een horrorfilm van pakweg twintig jaar? Angela Bettis in Mei? Chloë Grace Moretz in Let Me In? Was er een mogelijkheid dat een van deze geweldige uitvoeringen door de Academie zou worden erkend? Nee. Ze hadden geen schijn van kans in de hel.

Er zijn natuurlijk uitzonderingen geweest. Piper Laurie en Sissy Spacek werden beide genomineerd voor hun geweldige optredens in 1976 Carrie. Kathy Bates won in de jaren 1990 de Oscar voor Beste Actrice Ellende. Antonius Hopkins en Jodie Foster beiden wonnen Oscars voor hun optredens in 1991 De stilte van de lammeren.

Hier zijn vijf geweldige horrorvoorstellingen die niet eens genomineerd waren voor Oscars en dat verdienden. Ze verdienden ook te winnen.

Jeff Goldblum

The Fly (1986)

Er was serieus sprake van een Oscar-nominatie voor Goldblum die volgde The Fly's release in 1986, en terecht. Als Seth Brundle, een wetenschapper wiens experimenten met teleportatie ertoe leidden dat hij genetisch versmolten raakte met een vlieg, bereikt Goldblum de lastige balans om ons medelijden te laten krijgen met Seth en zijn verslechterende toestand, terwijl we tegelijkertijd doodsbang voor hem zijn. Goldblums strijd om een ​​schijn van menselijkheid te behouden te midden van de geleidelijke desintegratie die zich in zijn geest ontvouwt, is eindeloos fascinerend en gruwelijk voor de kijker.

The Fly is ook een tragisch liefdesverhaal. Seth heeft een relatie met een vrouw, gespeeld door Geena Davis, en haar gedoemde zwangerschap belichaamt Seths tragedie en zijn overweldigende gevoel van verlies - het verlies van de vrouw van wie hij houdt, hun kind en zijn geest.

De dualiteit van Seths transformatie, de versmelting van mens en vlieg, wordt onthuld door Seths gedrag, dat steeds chaotischer en ongelijkmatiger wordt. Dat Goldblum, een acteur die vooral bekend staat om zijn gonzo, ongebruikelijke rollen in de jaren tachtig, zoveel sympathie voor zijn personage kan opwekken in de geest van de kijker, is een geweldige acteerprestatie.

Christopher Walken

The Dead Zone (1983)

Verlies staat ook centraal The Dead Zone, wat een van de beste - en de meest over het hoofd gezien - van de Stephen King-aanpassingen is. The Dead Zone wordt gedomineerd door de hoofdrol van Christopher Walken, die net zo goed en sterk is als zijn Oscar-winnende rol in The Deer Hunter.

Walken's personage, Johnny Smith, is een onderwijzeres uit New England die vier jaar zijn leven heeft verloren door een auto-ongeluk waarbij hij in coma is geraakt. Hij heeft meer dan tijd verloren: de vriendin met wie hij wilde trouwen, is met een andere man getrouwd en heeft een gezin gesticht. Hij is zijn carrière kwijt. Door het auto-ongeluk zijn zijn benen geruïneerd en heeft hij een wandelstok nodig. Vrienden hebben hem in de steek gelaten. Hij is ook vervloekt met het vermogen van tweede gezicht - om het lot van anderen te kunnen zien, wat mogelijk wordt gemaakt door fysiek contact.

Pas nadat we de diepte van Johnny's verlies hebben geabsorbeerd The Dead Zone verandert in een thriller. Het is een buitengewoon effectieve thriller, juist omdat het zijn bovennatuurlijke elementen plaatst in geloofwaardige situaties, die worden bevolkt door een galerij van interessante ondersteunende personages. Johnny is onze gids, en Walken's optreden hier - een van Walken's laatste rechte hoofdfilmrollen, voordat hij overstapte naar gekke karakterrollen, zoals de moorddadige vader in 1986's At Close Range- is zo hartverscheurend, en de pijn van zijn personage zo herkenbaar, dat we eraan worden herinnerd hoe weinig horrorfilms de tijd nemen om ons te laten geven om hun hoofdpersonages en de onwerkelijke situaties waarin ze vast komen te zitten, voordat ze ons vragen om op te schorten ongeloof.

Jack Nicholson

De glans (1980)

Er zijn sommige mensen, critici, die denken dat Jack Nicholsons optreden goed is De glans is overdreven, vergetend dat Nicholson waarschijnlijk zo is geboren.

De rol van Jack Torrance dient als een monument voor de vleesetende, naakte, smerige aspecten van Nicholsons filmpersonage - in de jaren 1970 en vroege jaren 1980 - die een grote bijdrage hebben geleverd aan het vestigen van Nicholsons reputatie als misschien wel de grootste nog levende Amerikaanse filmacteur van de afgelopen vijftig jaar.

Er is de kenmerkende glimlach van Nicholson, die nog nooit zo geruststellend is geweest. Dit is voor het eerst zichtbaar in de openingsscène van de film, waar Jack - denken we aan Nicholson, het ultieme wilde genie van Hollywood, en Torrance als een en dezelfde? - met zijn vrouw en zoon door de Rockies rijdt in de richting van het Overlook Hotel.

Tijdens de rit trakteerde Torrance zijn zoon Danny op het verhaal van hoe vroege pioniers hun toevlucht namen tot kannibalisme om hun barre omstandigheden te overleven. Het is een verhaal waar Jack te lang bij blijft hangen, wat ons - vooral na meerdere bezichtigingen - waarschuwt voor de mogelijkheid dat zijn transformatie al is begonnen, als die ooit is geëindigd.

Nicholsons optreden en de set-pieces van de film zijn natuurlijk in de filmfolklore terechtgekomen ("Wendy, schat, ik denk dat je mijn hoofd bezeert", "Ik ga je gewoon de hersens inslaan!" "Hier is Johnny!"). Het is echter de alledaagsheid van Jack Torrance die ons beangstigt - de alledaagse aspecten van Jack Torrance die contrasteren met de voelbare combinatie van lust en waanzin die later in de film over zijn gezicht spoelt.

De ontwikkeling van de nachtmerrie van Torrance dwingt ons om in onze geest te handelen, om na te denken over alle onuitsprekelijke dingen waartoe we bang zijn.

Nastassja Kinski

De kattenmensen (1982)

Eeuwen geleden, toen de wereld een woestenij van oranje zand was en het menselijk ras nog in de kinderschoenen stond, regeerden luipaarden over de zielige groep mensen, die gedwongen werden een werkelijk verwrongen overeenkomst aan te gaan met de machtige beesten: de mensen gingen akkoord met offeren hun vrouwen aan de luipaarden in ruil voor met rust gelaten te worden.

In plaats van de vrouwen te doden, vermengden de luipaarden zich echter met hen, waardoor een nieuw ras ontstond: The Cat People.

Paul Schraders crimineel onderschatte, wonderlijk gewaagde film, een hypergestileerde remake van de klassieker uit 1942, vertelt zijn verhaal door de katachtige ogen van Nastassja Kinski, die Irena speelt, een van de twee overgebleven kattenmensen in het heden.

Hoewel ze het uiterlijk heeft van een mooie vrouw, maakt Irena's afkomst haar tot een gevaarlijke seksuele partner: wanneer de kattenmensen een orgasme bereiken, veranderen ze in zwarte luipaarden en doden ze hun menselijke minnaars.

Kinski, die begin jaren tachtig voorbestemd leek om superster te worden, is eindeloos inventief en suggestief in haar benadering van het personage van Irena, die verschijnt als een normale, verlegen vrouw - met verhoogde elasticiteit in haar ledematen - wiens lichaam en geest altijd lijken te zijn op verschillende plaatsen.

In de film reist ze naar New Orleans om haar broer te zien, gespeeld door Malcolm McDowell, die haar hun gedeelde vloek uitlegt en suggereert dat ze incest bedrijven - de enige uitweg voor beiden. Ze wordt verliefd op een dierenverzorger, gespeeld door John Heard, die al haar geheimen kent en aan het einde van de film nog steeds bereid is om met haar naar bed te gaan, net als wij.

Jamie Lee Curtis

Halloween (1978)

 

Jamie Lee Curtis raakte zo geïdentificeerd met de bijnaam "scream queen" in de periode die volgde op de release van Halloween dat je gemakkelijk vergeet hoe cruciaal haar optreden is voor het succes van de film.

Met uitzondering van Laurie Strode van Curtis en Sam Loomis, de obsessieve psychiater van Donald Pleasence, waren de rest van de personages in de film - met name de rollen van Annie en Lynda, de twee beste vrienden van Laurie - bedoeld als gewone types, wat volkomen passend was om het materiaal. Laurie zelf lijkt aan deze beschrijving te voldoen: een verlegen, maagdelijke tiener die nog nooit op een date is geweest.

Maar het is door Laurie dat de angst zich ontvouwt, juist omdat ze maagd is. Haar seksuele onderdrukking maakt haar hyperbewust van de aanwezigheid van Michael Myers, die vijftien jaar in een psychiatrische inrichting heeft doorgebracht en, naar men aanneemt, ook maagd is. Curtis, die zelf geen maagd was tegen de tijd dat ze zeventien was, zag eruit als een doorsnee meisje, wat haar toegankelijk maakte voor het publiek, dat allemaal met haar kon omgaan.

Curtis vond haar, net als Laurie, helemaal niet mooi tijdens haar scream queen-carrière. In de rol van Laurie Strode demonstreerde Curtis de kwaliteiten die haar scream queen-personage definieerden: bekwaamheid, eerlijkheid en kwetsbaarheid.

Ze was aantrekkelijk zonder onwerkelijk over te komen, of intimiderend te zijn in haar fysieke verschijning, en ze was volkomen geloofwaardig als dit normale mens. Ze komt nooit over als het product van Hollywood-glamour dat Curtis in het echte leven was.

Like Halloween, Curtis en Laurie Strode zijn het rijk van onsterfelijkheid binnengegaan. Terwijl Curtis de ultieme schreeuwkoningin van de bioscoop is, is Laurie Strode de prototypische heldin van het horrorgenre.