Er was eens een sombere middernacht, terwijl ik nadacht, zwak en vermoeid
Over menige vreemde en merkwaardige hoeveelheid vergeten kennis -
Terwijl ik knikte, bijna een dutje deed, kwam er plotseling een tik,
Zoals iemand zachtjes tikt, tikt op mijn kamerdeur.
'Het is een bezoeker,' mompelde ik, 'die op mijn kamerdeur tikt...
Alleen dit en niets meer. "

Ah, ik herinner me duidelijk dat het in het sombere december was;
En elke afzonderlijke stervende sintel bracht zijn geest op de vloer.
Ik wenste gretig de volgende dag, - tevergeefs had ik getracht te lenen
Uit mijn boeken komt het verdriet - verdriet om de verloren Lenore -
Voor het zeldzame en stralende meisje dat de engelen Lenore noemen -
Hier voor altijd naamloos.

En het zijden, droevige, onzekere geritsel van elk paars gordijn
Ik werd opgewonden - vervulde me met fantastische verschrikkingen die nog nooit eerder waren gevoeld;
Zodat ik nu, om het kloppen van mijn hart tot bedaren te brengen, stond te herhalen
'Het is een bezoeker die smeekt om toegang te krijgen tot mijn kamerdeur...
Een late bezoeker die smeekte om bij mijn kamerdeur binnen te komen; -
Dit is het en niets meer.

”Weldra werd mijn ziel sterker; aarzel dan niet langer,
'Meneer,' zei ik, 'of mevrouw, echt uw vergeving smeek ik;
Maar het feit is dat ik aan het dutten was, en zo zachtjes kwam je aan het kloppen,
En zo vaag kwam je tikken, tikken op mijn kamerdeur,
Dat ik er bijna niet zeker van was dat ik je hoorde '- daar deed ik de deur wijd open; -
Duisternis daar en niets meer.

Diep in die duisternis tuurend, lang stond ik me af te vragen, te vrezen,
Twijfelachtig, droomend dromen dat geen sterveling ooit eerder durfde te dromen;
Maar de stilte was ononderbroken, en de stilte gaf geen teken,
En het enige woord dat daar werd gesproken, was het gefluisterde woord: "Lenore?"
Dit fluisterde ik, en een echo mompelde het woord "Lenore!" -
Alleen dit en niets meer.

Terug in de kamer draaiend, heel mijn ziel in mij brandend,
Al snel hoorde ik een tikje harder dan daarvoor.
"Zeker," zei ik, "dat is zeker iets bij mijn raamrooster;
Laat me dan zien wat er is, en dit mysterie onderzoeken -
Laat mijn hart een moment stil zijn en dit mysterie onderzoeken; -
Het is de wind en niets meer!”

Open hier ik gooide de sluiter, toen, met veel geflirt en gefladder,
Daar stapte een statige Raaf uit de heilige dagen van weleer;
Niet de minste eerbetoon bracht hij; geen minuut stopte of bleef hij;
Maar, met een gezicht van heer of dame, hoog boven mijn kamerdeur-
Neergestreken op een buste van Pallas net boven mijn kamerdeur-
Neergestreken, en zat, en niets meer.

Toen verleidde deze ebbenhouten vogel mijn droevige fantasie tot glimlachen,
Door het ernstige en strenge decorum van het gelaat dat het droeg,
"Ook al is je kam geschoren en geschoren, jij," zei ik, "bent zeker geen craven,
Vreselijk grimmige en oude Raaf die van de Nachtelijke kust afdwaalt -
Vertel me wat uw vorstelijke naam is aan de Plutonische kust van de Nacht! "
Quoth de Raven "Nevermore."

Ik verwonderde me heel erg over dit lompe gevogelte om zo duidelijk te luisteren,
Hoewel het antwoord weinig betekenis had - weinig relevantie verveelde;
Want we kunnen niet anders dan het erover eens zijn dat er geen levend mens is
Ooit was hij gezegend met het zien van een vogel boven zijn kamerdeur -
Vogel of beest op de gebeeldhouwde buste boven zijn kamerdeur,
Met zo'n naam als "Nevermore."

Maar de Raaf, die eenzaam op de kalme buste zat, sprak alleen
Dat ene woord, alsof zijn ziel in dat ene woord uitstortte.
Niets verder dan hij uitte - geen veer dan fladderde hij -
Tot ik nauwelijks meer dan mompelde: 'Andere vrienden zijn al eerder gevlogen -
Morgen zal hij me verlaten, aangezien mijn hoop eerder is vervlogen.
Toen zei de vogel "Nevermore."

Geschrokken van de stilte verbroken door zo treffend gesproken antwoord,
"Ongetwijfeld," zei ik, "wat het uitspreekt is zijn enige voorraad en winkel
Gevangen door een of andere ongelukkige meester die een ongenadige ramp is
Volgde snel en volgde sneller tot zijn liedjes een last droeg -
Tot de klaagzangen van zijn Hoop die melancholische last droeg
Van 'Nooit - nooit meer'.

Maar de raaf verleidt nog steeds al mijn fantasie om te glimlachen,
Rechtop reed ik een stoel met kussens voor de vogel, en buste en deur;
Toen het fluweel wegzonk, probeerde ik mezelf te verbinden
Zin in fantasie, denkend aan wat deze onheilspellende vogel van weleer -
Wat deze grimmige, lompe, afgrijselijke, magere en onheilspellende vogel van weleer
Bedoeld in het kwaken van "Nevermore."

Dit zat ik te raden, maar geen lettergreep uitdrukken
Aan het gevogelte wiens vurige ogen nu in mijn boezem brandden;
Dit en meer zat ik te wichelen, met mijn hoofd op mijn gemak achterover
Op de fluwelen voering van het kussen die het lamplicht beschaamde,
Maar wiens fluweel-paarse voering met het lamplicht dat er lustig op los gaat,
Ze zal druk uitoefenen, eh, nooit meer!

Toen, dacht ik, werd de lucht dichter, geparfumeerd door een onzichtbaar wierookvat
Gezwaaid door serafijnen wiens voetval op de getufte vloer rinkelde.
"Ellendige", riep ik, "uw God heeft u geleend - door deze engelen heeft Hij u gezonden
Uitstel - uitstel en nepenthe van uw herinneringen aan Lenore;
Quaff, oh drink dit soort nepenthe en vergeet deze verloren Lenore! "
Quoth de Raven "Nevermore."

"Profeet!" zei ik, "ding van het kwaad! - profeet nog steeds, of het nu vogel of duivel is! -
Of de verleider je heeft gestuurd, of dat de storm je hier aan land heeft gegooid,
Desolaat en toch allemaal onverschrokken, op dit betoverde woestijnland -
Op dit huis door Horror achtervolgd - vertel me echt, ik smeek het -
Is er - is er balsem in Gilead? - zeg het me, zeg het me, ik smeek het! "
Quoth de Raven "Nevermore."

"Profeet!" zei ik, "ding van het kwaad! - nog steeds een profeet, of het nu een vogel of een duivel is!
Door die hemel die boven ons buigt - door die God die we allebei aanbidden -
Vertel deze ziel met verdriet beladen als, in de verre Aidenn,
Het zal een heilig meisje omsluiten dat de engelen Lenore noemen -
Sluit een zeldzaam en stralend meisje dat de engelen Lenore noemen. "
Quoth de Raven "Nevermore."

"Wees dat woord ons teken van afscheid, vogel of duivel!" Ik gilde, beginnend...
'Ga terug naar de storm en de Plutonische kust van de Nacht!
Laat geen zwarte pluim achter als teken van de leugen die uw ziel heeft gesproken!
Laat mijn eenzaamheid ongebroken! - stop met de buste boven mijn deur!
Haal je bek uit mijn hart en neem je vorm van mijn deur! "
Quoth de Raven "Nevermore."

En de Raaf fladdert nooit, zit nog steeds, zit nog steeds
Op de bleke buste van Pallas net boven mijn kamerdeur;
En zijn ogen lijken allemaal op een demon die droomt,
En het lamplicht dat hem stroomt, werpt zijn schaduw op de vloer;
En mijn ziel vanuit die schaduw die op de vloer zweeft
Zal worden opgeheven - nooit meer!

Je kunt de vleugels van die raaf bijna horen klapperen, nietwaar? Dat gedicht krijgt me elke keer in de maag.

Doe morgenavond weer mee voor weer een eng verhaal!