Hallo, lezers, en welkom terug bij 31 Scary Story Nights! Ik heb vanavond iets speciaals voor je dat misschien wat meer toewijding van je vraagt! Het heet De hand van glorie: het verhaal van de verpleegster, en zoals je kunt zien, draait het om de vorming en het gebruik van een van de meest gemene relikwieën ooit gemaakt: de Hand of Glory.

Gevormd uit een hand gesneden uit een man die aan de galg hangt, zou de Hand of Glory dan worden ondergedompeld in het vet van dieren of, als het zou kunnen worden verkregen, het vet van wrede criminelen. Aan elke vinger zouden lonten worden vastgemaakt, gemaakt van het haar van diezelfde gemene mannen. Er werd gezegd dat de Hand of Glory, wanneer goed gevormd, alleen licht gaf aan de dief die hem aanstak. Het kan ook geluiden dempen en de bewoners van een huis in een diepe, verlamde slaap dwingen om te helpen bij diefstal.

Er zijn tal van verhalen en gedichten geschreven over dit vervloekte object, maar dit is een van mijn favorieten.

Ga zitten, steek je kaarsen aan en laten we samen lezen De hand van glorie: het verhaal van de verpleegster!

*** Opmerking van de schrijver: wij hier bij iHorror zijn grote voorstanders van verantwoord ouderschap. Sommige verhalen in deze serie zijn misschien te veel voor uw kleintjes. Lees alstublieft verder en beslis of uw kinderen dit verhaal aankunnen! Zo niet, zoek dan een ander verhaal voor vanavond of kom morgen gewoon terug om ons te zien. Met andere woorden, geef mij niet de schuld van de nachtmerries van je kinderen!

***Tweede opmerking van de schrijver: in het onderstaande gedicht zie je tegen het einde van het gedicht het woord 'flikker'. Dit is het oorspronkelijk bedoelde gebruik van het woord dat een stok/tak zou zijn die wordt gebruikt om een ​​vuur aan te steken, en geen denigrerende smet tegen de LGBTQ-gemeenschap.***

De hand van glorie: het verhaal van de verpleegster door Richard Harris Barham

Op de eenzame, sombere heide,
Om middernacht,
Onder de galgboom,
Hand in hand
De moordenaars staan
Door één, door twee, door drie!
En de maan die nacht
Met grijs, koud licht
Elk onheilspellend object kantelt;
De ene helft van haar vorm
Wordt gezien door de storm,
De andere helft is verstopt in Eclipse!
En de koude wind huilt,
En de donder gromt,
En de Bliksem is breed en helder;
En helemaal
Het is heel slecht weer,
En een onaangenaam soort nacht!
'Beklim nu wie lijst,
En dichtbij de pols
Snijd me snel de vuist van de dode man! -
Klim nu wie durft
Waar hij in de lucht zwaait,
En pluk me vijf lokken van het haar van de dode man!'

Er woont een oude vrouw op Tappington Moor,
Ze heeft jaren op haar rug op zijn minst tachtig,
En sommige mensen hebben zin in nog veel meer;
Haar neus is verslaafd,
Haar rug is krom,
Haar ogen worden bleek en rood:
Boven op haar hoofd
Is een veel, en daarover
Een schokkende slechte hoed,
Brandblusservormig, de rand smal en plat!
Dan, - Mijn Genadige! - haar baard! - zou het droevig verbijsteren
Eerst een toeschouwer om haar geslacht te onderscheiden;
Evenmin, durf ik te zeggen, zonder nauwkeurig onderzoek
Spreek haar uit, onhandig, een Punch of een Judy.
Heb je haar gezien, kortom, dat modderpoel van binnen,
Met haar knieën tot haar neus en haar neus tot haar kin,
Leer omhoog met die vreemde, onbeschrijfelijke grijns,
Je zou je handen in verbazing opheffen en huilen,
'— Nou! — ik heb nog nooit zo'n gewone Kerel gezien!'

En nu ervoor
De deur van die oude vrouw,
Waar niets dat goed is kan zijn,
Hand in hand
De moordenaars staan
Door één, door twee, door drie!

Oh! het is een vreselijk gezicht om te zien,
In dat vreselijke krot, die vreselijke bemanning,
Door de lichtblauwe schittering van die flikkerende vlam,
De daad doen die nooit een naam heeft!
'Het is vreselijk om te horen
Die woorden van angst!
Het gebed mompelde achterstevoren en zei met een grijns!
(Matthew Hopkins zelf heeft ons verzekerd dat wanneer
Een heks zegt haar gebeden, ze begint met 'Amen.') —
—' Het is verschrikkelijk om te zien
Op de knie van die oude vrouw
De dode, verschrompelde hand, terwijl ze hem vrolijk omklemt!

En nu, met zorg,
De vijf haarlokken
Van de schedel van de heer die daar bungelt,
Met het vet en het vet
Van een zwarte kater
Ze haast zich om te mengen,
En om in lonten te draaien,
En een op de duim, en elke vinger om te repareren.–
(Voor een ander ontvangstbewijs dezelfde charme om voor te bereiden,
Raadpleeg de heer Ainsworth en Petit Albert.)

'Nu open slot
Op de klop van de dode man!
Vliegbout, en bar, en band!
- Noch bewegen, noch uitwijken
Gewricht, spier of zenuw,
In de ban van de hand van de dode man!
Slaap allen die slapen!—Word wakker allen die wakker worden!—
Maar wees als de Dode omwille van de Dode!!'

Alles is stil! alles is stil,
Red het onophoudelijke gekreun van de borrelende beek
Zoals het opwelt uit de boezem van Tappington Hill.
En in Tappington Hall
Groot en klein,
Zachtaardig en eenvoudig, schildknaap en bruidegom,
Ieder heeft zijn eigen kamer gezocht,
En slaap haar donkere mantel heeft over hen geworpen,
Want het middernachtelijk uur is allang voorbij!

Alles is donker in aarde en lucht,
Red, van ginds openslaand, smal en hoog,
Een trillende straal
Op het kleine beekje
Speelt, zoals de grillige glans van een taper
Door iemand die vermoeid toekijkt.

Binnen dat raam, smal en hoog,
In zijn geheime schuilplaats, waar niemand mag spioneren,
Zit iemand wiens voorhoofd met zorg is gerimpeld,
En de dunne grijze lokken van zijn uitvallende haar
Heb zijn kleine kale schedel helemaal bloot gelaten;
Voor zijn full-bottom'd pruik
Hangt, bossig en groot,
Op zijn ouderwetse stoel met hoge rugleuning.
Ongeschoord zijn zijn kleren,
Ungarter'd zijn slang,
Zijn japon is bezaaid met tulp en roos,
Bloemen van opmerkelijke grootte en tint,
Bloemen zoals Eden nooit heeft gekend;
— En daar, bij velen een sprankelende hoop
Van het goede rode goud,
Het verhaal wordt verteld
Welke krachtige spreuk kan worden behouden
Die door zorgen gekwelde man uit zijn broodnodige slaap!

Gelukkig meent hij dat geen oog kan zien
Terwijl hij zich gretig verheugt over zijn schat,
De blinkende winkel
Van glinsterende erts,
De schone Rose-Noble, de heldere Midore,
En de brede Double-Joe van over de zee, -
Maar er is er een die net zo goed kijkt als hij;
Want, waakzaam en sluw,
In een kast vlakbij
Op zijn laadbak ligt een kleine voetpagina,
Een jongen die ongewoon scherp is voor zijn leeftijd,
Zoals de jonge meester Horner,
Wie zit er eerst in een hoek
Zat een kersttaart te eten:
En terwijl die oude heer zijn schatten aan het tellen is,
Kleine Hugh gluurt door een spleet in de planken!

Er klinkt een stem in de lucht,
Er is een trede op de trap,
De oude man schrikt op in zijn rieten stoel;
Bij het eerste zwakke geluid
Hij kijkt om zich heen,
En houdt zijn dip van zestien naar het pond omhoog.
Toen stond de helft op
Van naast zijn tenen
Zijn kleine mopshond met zijn kleine mopsneus,
Maar voordat hij een nieuwsgierige snuif kan ventileren,
Die kleine mopshond staat grimmig en stijf,
Voor laag, maar duidelijk,
Val nu op het oor,
- Waar eens voor altijd uitgesproken, ze wonen, -
De onheilige woorden van de betovering van de dode man!
'Open slot
Op de klop van de dode man!
Vliegbout, en bar, en band! -
Noch bewegen, noch uitwijken,
Gewricht, spier of zenuw,
In de ban van de hand van de dode man!
Slaap allen die slapen!—Word wakker allen die wakker worden!—
Maar wees als de Dode ter wille van de Dode!
Evenmin een stevig eikenhouten paneel met dikke spijkers.
Zwaar en hard kraken de scharnieren,
Hoewel ze in de loop van de week geolied waren,
De deur gaat zo wijd mogelijk open,
En daar staan ​​ze,
Die moorddadige bende,
Verlicht door het licht van de GLORIEUZE HAND,
Met één! - met twee! - met drie!

Ze zijn door de veranda gegaan, ze zijn door de hal gegaan,
Waar de portier tegen de muur zat te snurken;
Het gesnurk verstijfde,
In zijn zeer stompe neus,
Je zou zeker denken dat hij zijn laatste snurk had gehad
Toen de Glorieuze HAND aan zijn zijde voorbijging!
E'en de kleine kleine muis, terwijl hij over de mat rende
Op de top van zijn snelheid om aan de kat te ontsnappen,
Hoewel half dood van angst,
Gepauzeerd in zijn vlucht;
En de kat die achter dat kleine ding aan zat
Lig gehurkt als een standbeeld in actie om te springen!
En nu zijn ze er,
Op de kop van de trap,
En het lange, kromme houtje is glanzend en kaal,
— Ik denk echt niet dat geld zou omkopen
Me de vreselijke scène die volgde om te beschrijven,
Of de wilde, wilde schittering
Van het oog van die oude man,
Zijn stomme wanhoop,
En diepe pijn.
Het kind uit de pen, en het lam uit de kudde,
Onbewogen kan het mes van de slager aanschouwen;
Ze dromen niet - ah, gelukkiger zij! - dat het mes,
Hoewel ze verheven zijn, kunnen ze hun onschuldige leven bedreigen;
Het valt; - de broze draad van hun wezen is gespleten,
Ze vrezen niet, vermoeden niet, de klap totdat ze wordt gegeven.
Maar o! wat een ding is het om te zien en te weten
Dat het blote mes wordt opgeheven in de hand van de vijand,
Zonder hoop om de klap af te weren of af te weren!
— Genoeg! — laten we er zo snel mogelijk overheen gaan
Het lot van die grijze, die ongelukkige oude man!

Maar verbeeld arme Hugh,
Ontzet door het uitzicht,
Zowel machteloos om te spreken als om te doen!
Tevergeefs is het proberen
Om het oog te openen
Dat is gesloten, of sluit dat wat tegen de kier wordt geklapt,
Hoewel hij de hele wereld zou geven om te kunnen knipogen!—
Nee! - ondanks alles wat deze wereld kan geven of weigeren,
Ik zou nu niet in de schoenen van die kleine jongen staan,
Of eigenlijk welk kledingstuk dan ook dat van Hugh is!
-' Het is een geluk voor hem dat de kier in de muur
Hij heeft er zo lang doorheen gegluurd, hij is zo smal en klein.

Klagende stemmen, geluiden van wee
Zoals het volgen van vertrekkende vrienden,
Die fatale nacht rond Tappington gaan,
De langgerekte daken en de puntgevels:
Etherische geesten, zachtaardig en goed,
Aye huil en klaag over een bloedige daad.

'Tis vroege dageraad - de morgen is grijs,
En de wolken en de storm zijn voorbijgegaan,
En alles beduidde een zeer mooie dag;

Maar terwijl de leeuwerik haar kerstlied zingt,
Schreeuwen en schreeuwen zijn door middel van Tappington rinkelen!
Beginnend allemaal,
Groot en klein
Iedereen die gevonden is in Tappington Hall,
Zachtaardig en eenvoudig, schildknaap of bruidegom,
Allen zoeken tegelijk de kamer van die oude heer;
En daar, op de vloer,
Doorweekt in zijn gore,
Een afgrijselijk lijk ligt bloot aan het uitzicht,
Halsslagader en halsslagader snijden beide door!
En daar, aan zijn zijde,
'Midden in het karmozijnrode tij,
Knielt een kleine voetpagina van de tederste jaren;
Over zijn bleke wang de snel vallende tranen
Rennen elkaar rond en groot,
En hij is het bloed aan het stelpen met een pruik tot aan de onderkant!
Helaas! en jammer voor zijn standvastigheid! - 't is duidelijk,
Zoals anatomen ons vertellen, dat nooit meer
Zal het leven de gemeen gedode opnieuw bezoeken,
Als ze eenmaal door de halsader zijn gesneden.

Er is een tint en een kreet door het graafschap Kent,
En in de achtervolging van de moordenaars wordt een agent gestuurd,
Maar niemand kan de man vertellen welke kant ze op gingen:
Er is een kleine Foot-page met die Constable gaat,
En een kleine mopshond met een kleine mopsneus.

In de stad Rochester,
Bij het teken van de Kroon,
Drie sjofel-deftige mannen zitten gewoon
Naar een vette stoppelgans, met aardappelen bruin gebakken;
Wanneer een kleine Foot-pagina
Snelt in, in een woede,
De appelmoes, uien en salie verstoren.
Die kleine Foot-page pakt de eerste bij de keel,
En een kleine mopshond pakt de volgende bij de jas,
En een agent grijpt de meer afgelegen;
En eerlijke rose-nobles en brede moidores,
De ober trekt uit hun zakken door scores,
En de Boots en de kamermeisjes rennen naar binnen en staren;
En de Constable zegt, met een waardige air,
'U wordt gezocht, heren, stuk voor stuk,
Voor die 'ere dierbare leeuwerik in Tappington Hall!'

Er is een zwarte galg fronst op Tappington Moor,
Waar een voormalige zwarte galg eerder heeft gefronst:
Het is zo zwart als zwart kan zijn,
En moordenaars daar
Bengelen in de lucht,
Met één! - met twee! - met drie!

Er is een afschuwelijke oude heks in een hoed met torenspits,
Ze hebben ze om haar nek gebonden aan een hennep halsdoek
Een dodemanshand en een dode kater!
Ze hebben haar duimen vastgebonden, ze hebben haar tenen vastgebonden,
Ze hebben haar ogen vastgebonden, ze hebben haar ledematen vastgebonden!
In Tappington Mill-dam souse gaat ze,
Met een kreet en halloo! - 'Ze zwemt! - Ze zwemt!'
Ze hebben haar naar het land gesleept,
En ieders hand
Grijpt een flikker, een knuppel of een merk vast,
Als een vreemd uitziende ruiter helemaal in het zwart gekleed is,
Grijpt die oude harridan net als een zak
Aan de crupper achter hem, geeft sporen aan zijn houweel,
Maakt een sprint door de menigte, en is weg in een spleet!
Niemand kan het zeggen,
Hoewel ze vrij goed raden,
Welke kant die grimmige ruiter en oude vrouw op gaan,
Want iedereen ziet dat hij een soort helse Ducrow is;
En ze schreeuwde zo, en huilde,
We kunnen eerlijk beslissen
Dat de oude vrouw niet veel genoot van haar rit!

Zeg wat je wilt, maar er is gewoon iets aan klassieke taal en toon dat me extra rillingen bezorgt wanneer het wordt toegepast op een eng verhaal! Ik hoop dat je genoten hebt van de inzending van vanavond in onze serie en dat je morgen weer met ons meedoet terwijl het aftellen naar Halloween doorgaat!!