Pride Month is er weer. Dit jaar vieren we twee jaar sinds de beslissing van het Hooggerechtshof voor gelijkheid van het huwelijk. We vieren de toegenomen zichtbaarheid in zowel televisie als film voor LGBTQ-personages en -problematiek. We hebben nog een lange weg te gaan met een vice-president die in conversietherapie gelooft en een president die doet alsof we helemaal niet bestaan, tenzij hij ons op de een of andere manier kan gebruiken, maar we hebben stappen gezet.

En toch…

Als homoseksuele man die een fervent horrorfan is, kan ik niet anders dan merken dat er weer een jaar voorbij is gegaan zonder een enkel vreemd personage in een reguliere horrorfilm. Niet één, en denk erover na voordat je op mijn zaak springt. Ik heb het niet over subtekst. Ik heb het niet over momenten dat zinspelen de mogelijkheid dat een personage kan zijn in op een of andere manier waargenomen als lid van de LGBTQ-gemeenschap. Ik heb het over een LGBTQ-personage dat op die manier is geschreven en uitgevoerd.

Tot voor kort kon ik mijn vinger niet precies leggen waarom het was dat we constant werden weggelaten. We zijn zeker de hele tijd opgenomen in indiefilms. In feite zijn er een groot aantal onafhankelijke films die het afgelopen jaar niet alleen queer-personages bevatten, maar er zijn hele films omheen gebouwd, maar het probleem is dat de meeste niet de middelen hebben of een breed publiek bereiken.

Hoevelen van jullie hebben de korte film "Tonight It's You" van Dominic Haxton gezien? De korte film uit 2016 draait om CJ, die op een avond laat uitgaat voor een aansluiting en zich in het midden bevindt van een uitdrijving die vreselijk mis is gegaan. Hoevelen hebben het gezien Hooivork die draait om een ​​jonge homoseksuele man die naar huis gaat om de deal te bezegelen wanneer hij naar zijn familie komt, alleen om ze te vinden vermoord en hij en zijn vrienden worden gevolgd door een wilde moordenaar met een hooivork als hand?

Hierop zijn natuurlijk uitzonderingen. Men moet applaudisseren The Taking of Deborah Logan uit 2014 omdat ze niet alleen een lesbisch personage in hun film hebben opgenomen, maar ook omdat ze van haar de meest echte lesbienne maakte die ik ooit heb gezien in een horrorfilm. Ze was er niet om de jonge mannelijke demografie te prikkelen door halfnaakt rond te rennen en de andere vrouwelijke personages te passeren. Ze was eerder een volledig ontwikkeld vrouwelijk personage dat te maken had met gruwelijke omstandigheden en toevallig lesbisch was.  Deborah Logan explodeerde door mond-tot-mondreclame over de uitstekende film en bereikte een veel groter publiek dan de filmmakers ooit hadden verwacht.

Veel van deze filmmakers zien dit soort volgers nooit, en toch blijven ze werken, nieuwe vreemde personages creëren waar het publiek zich in kan vastbijten, en we schreeuwen om hen, zelfs als ze niet de beste films zijn, omdat we uitgehongerd zijn naar representatie. .

Maar laten we terugkomen op de kwestie. Wat houdt queer-personages uit reguliere horrorfilms? Worden we gewoon niet in de scripts geschreven of komen studiokoppen en producers tussenbeide om veranderingen aan te brengen? En waarom maakt het eigenlijk uit?

OK, laten we dit opsplitsen:

 Worden vreemde karakters niet in scripts geschreven of worden onze oriëntaties rechtgetrokken om de preutse pakken die de leiding hebben comfortabeler te maken?

Ik had het grote genoegen onlangs met een bekende Hollywood-scenarioschrijver te spreken en we kwamen terecht op dit specifieke onderwerp. Hij zei dat hij in elk van zijn scripts altijd een of twee vreemde karakters bevat. Hij betreurde dat de oriëntaties van die personages meestal waren veranderd, en wel om twee redenen.

1. De acteur die de rol speelt, voelt zich niet op zijn gemak bij het spelen van homo of zijn vertegenwoordiging wil niet dat hij vroeg in zijn carrière wordt getypeerd. Ik zeg dit onzin. Als een acteur zich niet op zijn gemak voelt om homo te spelen, had hij geen auditie moeten doen voor de rol. Er zijn zoveel queer-acteurs en ik weet dat er een van hen moet zijn die de kans zou grijpen om de rol op zich te nemen. Als je een heteroman bent die geen homo kan spelen omdat je bang bent voor wat mensen zullen zeggen of als je denkt dat je het niet aankunt, buig dan gracieus uit of, beter nog, doe geen auditie voor de rol in de eerste plaats in de hoop dat dit later zal veranderen.
2. De producenten worden preuts. De schrijver die ik sprak, zei dat hij nooit een probleem heeft gehad met een regisseur die de oriëntatie van zijn personages wilde veranderen, en het komt zeker niet van de cameramensen en verschillende andere crewleden. Nee, zijn problemen komen bijna altijd van de producenten. Producenten die "zich zorgen maken dat ze een deel van hun publiek zullen verliezen" als ze een homoseksuele hoofdpersoon hebben. Producenten die zich zorgen maken dat ze in bepaalde delen van het land / de wereld geen film kunnen verkopen omdat een personage homo is. Ik bedoel, volgens het religieuze recht zijn we verantwoordelijk voor aardbevingen, treinwrakken en diverse andere rampen, dus ik veronderstel dat het niet zo vergezocht is dat een film een ​​paar dollar zou kunnen verliezen. Mijn vraag aan hen is echter of ze de cijfers hebben gekraakt over hoeveel geld ze zouden verdienen aan de LGBTQ-gemeenschap als ze die personages zouden houden zoals ze zijn geschreven.

Waarom maakt het eigenlijk uit?

Om helemaal eerlijk te zijn, want dat is zo. De doelgroep voor horrorfilms volgens SlideShare. com is lager tot middenklasse blanke mannen van 15-25 jaar. Het zal u misschien wel of niet verbazen dat er een aanzienlijke overlap is van de demografische gegevens met de groepen die worden vermeld door de Coalitie voor mensenrechten omdat ze het meest waarschijnlijk haatmisdrijven plegen tegen de queer-gemeenschap.

Stel je nu voor dat we vreemde karakters zouden kunnen normaliseren voor deze specifieke demografie. Stel je voor dat ze regelmatiger personages in horrorfilms zouden zien die in feite LGBTQ waren. Dat is niet het belangrijkste aan hen. Dat is niet het ding dat het meest opvalt aan hen. Ze zijn toevallig queer en hebben te maken met dezelfde slasher / dreiging als alle anderen in de film.

Ook zoeken die jonge queer-horrorfans, net als iedereen, zichzelf in film. Het zou je verbazen hoeveel het voor een jong vreemdeling betekent om iemand zoals zij op film te zien en te weten dat ze niet alleen zijn op deze wereld. Waarom denk je dat "American Horror Story" het zo goed blijft doen in de kijkcijfers van een jong queer publiek? Ryan Murphy, omdat hij zelf homo is, blijft elk seizoen vreemde karakters voor de show schrijven. Het zou je verbazen hoeveel het verschil tussen leven en dood kan betekenen als ze zichzelf op film zien.

En tot slot, wat is het antwoord?

Nou, om te beginnen is dat niet duidelijk. Ja, we willen met afgrijzen worden vertegenwoordigd, maar net als minderheidsacteurs die een Oscar winnen, willen we niet dat het voelt als een troostprijs of dat het aan ons is gegeven om ons mond te houden. Ik heb echter het gevoel dat er van beide kanten compromissen moeten worden gesloten voordat dit allemaal wordt gezegd en gedaan.

Om te beginnen moeten we bereid zijn te accepteren dat we op zijn minst tot op zekere hoogte stereotiep worden, vooral in het begin. Iedereen in een horrorfilm is een soort stereotype. Van de domme blondine tot de geile jock tot sullige nerd met een hart van goud tot het laatste meisje, het genre is gebaseerd op deze tropen. Dat is de hele reden Huisje in het bos bestaat. Het is een vernedering, maar wel een die moet worden doorstaan ​​als we voet aan de grond willen krijgen. Per slot van rekening zijn er voor elke Laurie Strode die zich omdraait en vecht, honderd Lynda's en Annies die op het hakblok worden geserveerd.

Evenzo moeten producenten, schrijvers, enz. Ons halverwege ontmoeten. We beloven dat als je ons in je films schrijft en ons door dezelfde lens laat zien als iedereen, we zullen komen opdagen. We zullen kijken en we zullen onze vrienden meenemen.

We kunnen tokenisme echter niet zonder meer accepteren. De symbolische queer zijn kan bijna net zo schadelijk zijn als helemaal niet vertegenwoordigd worden. Horrorblogger Wendy N. Wagner zegt dit over tokenisme:

"Wat het zo frustrerend maakt als er slechte dingen gebeuren met queer-personages, is dat het meestal is dat het queer-stel - of het ene queer-personage - dat is het, zij zijn de enige queers op het scherm, en ze lijken een beetje op het teken . En elke keer dat je een situatie hebt waarin iemand het teken is, zijn ze een soort vervanger voor elke vreemde persoon die naar de film kijkt. … [Maar] als je een heleboel rare karakters hebt en er gebeuren nare dingen, dan is het net als, nou ja, horror is waardeloos. ... Als je veel geweldige queer-personages in je verhaal hebt, maakt het niet echt uit of een van hen het hoofd wordt afgehakt en Cthulhu hun bloed opzuigt, want dat zal gewoon iedereen overkomen. "

Voor degenen die dit tot nu toe hebben gelezen en zich afvragen wat de oplossing is: ik ben bang dat er geen duidelijk antwoord is, behalve dat queer horrorfans overal willen en in sommige gevallen zichzelf op het scherm moeten zien.

Ik weet dit: over 20 jaar willen we niet Een nachtmerrie op Elm Street 2 en Vastbesloten om nog steeds de enige films te zijn die meteen in me opkomen als we het hebben over queer horrorfilms. We zijn meer dan deze twee films en we eisen meer van horrorfilmmakers.