We hebben de neiging om met een nostalgische genegenheid aan de jaren 90 te denken - toen leek alles een beetje eenvoudiger. Het was een periode van economische groei, technologische ontwikkelingen gingen snel maar hadden nog steeds die betrouwbare analoge flair, en de popcultuur vond voet aan de grond met een betrouwbare jongere markt.

Terugkijkend zijn sommige filmaanbiedingen uit de jaren negentig een beetje een zere plek geworden onder horrorfans wanneer ze worden gestapeld tegen zware hitters zoals De stilte van de lammeren en Zeven. Maar auteur Alexandra West herinnert ons eraan hoe de tienerhorrorcyclus uit de jaren negentig een sterke en belangrijke ontwikkeling voor het genre was.

Als co-host op de briljant De Faculteit van horror podcast, schrijver voor verschillende publicaties (waaronder haar eerste boek, Films van de New French Extremity: Visceral Horror and National Identity), en docent film en theater op scholen in Ontario, Quebec en Cambridge, Massachusetts, kent Alexandra West haar shit.

Haar nieuwste boek, The 1990 Teen Horror Cycle: Final Girls and a New Hollywood Formula, duikt in een dissectie van het hoogtepunt van het aanbod van horrorgenres uit de jaren 1990 - inclusief Schreeuw, het ambacht, Buffy de vampiermoordenaar, angst, de faculteit, ik weet wat je afgelopen zomer hebt gedaan, inactieve handen, eindbestemming, En nog veel meer.

Met het oog van een academicus en het hart van een horrorliefhebber bespreekt West hoe de tienerhorrorcyclus uit de jaren negentig zowel een product van als een reactie op zijn tijd was.

In een post-Regan-tijdperk stampten jongeren in Amerika de conservatief gedreven drang naar een 'American Dream' neer die niet langer van toepassing was of hen niet aansprak. De Koude Oorlog was ten einde en kinderen in het hele land "Smelled Like Teen Spirit" terwijl de Riot Grrrl-beweging zich net zo snel verspreidde als de LA Riots. Zoals West zegt: "Amerika had niet langer een dreigende vernietigende kracht, maar alleen de Amerikanen zelf".

De formule-slashers van de jaren '70 en '80 waren aan het afsterven - gouden standaarden zoals Michael Myers en Jason Voorhees hadden gewoon niet hetzelfde gewicht. Studio's realiseerden zich dat vrouwelijke bioscoopbezoekers verantwoordelijk waren voor de helft - zo niet meer - van hun publiek. Als horror een verkoopbaar genre zou blijven, moest het zich aanpassen om de angsten, angsten en waarden van zijn publiek te verwoorden via de nieuwe Final Girl.

West legt uit: “Deze vrouwelijke personages waren niet langer alleen slim, vriendelijk, nuchter of gelukkig, zoals ze in eerdere horrorfilmincarnaties van Final Girls waren geweest; ze waren hun eigen complexe moraal aan het navigeren in een samenleving die niet langer wist wat ze zichzelf moest waarderen”.

Van Wes Craven Gillen, vond bijvoorbeeld een perfecte New Final Girl in Sidney Prescott. Terwijl de "regels" van Gillen (en dan het horrorgenre als geheel) stelt dat seks voor het huwelijk in feite een doodvonnis is, Sidney's reis is er een van vrouwelijke empowerment - het is veel progressiever en sekspositiever. Zoals West zegt: "In de jaren negentig kon een Final Girl seks hebben met wederzijds goedvinden, maar ook degenen die haar onrecht aandeden vernietigen".

De tieners van horror uit de jaren 90 werden verantwoordelijk gehouden voor de zonden van hun ouders en gemeenschappen - ze werden geconfronteerd met schurken met een zeer persoonlijke wraak. Voorbij waren de dagen van een kolossale vreemdeling; het echte gevaar was de anonieme bonafide moordenaar in hun eigen buurt.

West schetst hoe intertekstualiteit de nieuwe horrorregels heeft gevormd en hoe een groeiend publiek met een besteedbaar inkomen de manier veranderde waarop films op de markt werden gebracht.

Een film was meer dan amusement - het was een verbruiksproduct dat zijn muziek, mode en levensstijl samen met zijn homevideo-release kon verkopen.

Deze hete nieuwe trends in terreur werden toegankelijk gemaakt voor mensen buiten het genre door populaire, bekende gezichten prominent op tv te laten zien (ik bedoel, kijk maar naar de posterontwerpen).

Maar onder het reguliere, glanzende oppervlak van de tienerhorrorcyclus uit de jaren negentig, pakten de films zelf de houding ten opzichte van seksualiteit aan., populariteit, sociale acceptatie en het vaak genegeerde gewicht van overleven. Franchises onderzocht de gevolgen van geweld en de blijvende impact van die traumatische gebeurtenissen.

West werkt liefdevol door middel van thematisch verbonden films om hun blijvende waarden en eerlijke tekortkomingen eerlijk te presenteren (bijvoorbeeld raciale symboliek en hoe Scary Movie vochten tegen die stijlfiguren door intertekstualiteit als een komische parodie te beschouwen).

Ze maakt gebruik van de betrokkenheid van de studio bij elke film op een manier die helpt om uit te leggen hoe deze films tot stand zijn gekomen en tegelijkertijd enig inzicht geeft in de huidige stand van zaken in de industrie.

The 1990 Teen Horror Cycle: Final Girls and a New Hollywood Formula schudt de puzzelstukjes van op tieners gerichte horror uit de jaren 1990 en rangschikt ze op kunstzinnige wijze om een ​​samenhangend beeld te vormen - een beeld dat er dramatisch anders uitziet dan wat er zojuist op de doos staat.

Als je ooit films hebt gevierd zoals Gillen terwijl je klaagt over meedogenloze horrorfranchises, als je dat hebt gedaan elke meningen over Final Girls, of als je gewoon merkt dat je iets meer wilt van die nostalgische filmavonden uit de jaren 90, dit boek moet je lezen.