Nou, het is weer die tijd van het jaar. Het is tijd voor iedereen om een ​​ranglijst te maken van wat volgens hen de beste horrorfilms van 2016 zijn. Mijn ranglijst is erg los, omdat ze van dag tot dag gemakkelijk met elkaar kunnen wisselen. Er waren nog genoeg andere films die erbij hadden kunnen komen, en er zijn nog steeds enkele releases uit 2016 die ik nog niet heb kunnen zien. Hoe dan ook, dit zijn de tien waar ik voor gekozen heb, en als ik ze nu in lijstvorm doorblader, valt het me op hoezeer ze allemaal van elkaar verschillen. Dat vertelt me ​​dat er tegenwoordig veel variatie is in horror, ook al lijkt dat op het eerste gezicht niet altijd zo.

10. De bezwering 2

Ik was verrast door hoeveel ik leuk vond The Conjuring 2 toen ik het afgelopen zomer in de bioscoop zag. ik hou van De Toveren, maar was er nooit zo hoog in als de meesten leken te zijn. Ik liet mijn bezichtiging achter The Conjuring 2 je volledig tevreden en gecharmeerd voelen door hoe goed James Wan nog steeds is in het creëren van griezelige jump-scare-scènes. De film had ook wat hart, wat ook hielp. Toen ik het onlangs opnieuw in mijn woonkamer bekeek, heb ik er niet zoveel uit gehaald als bij de eerste bioscoopvertoning, maar het is nog steeds een solide inzending in een oververzadigd subgenre.

9. Adem niet

Adem niet was voor mij een van de grootste verrassingen dit jaar. Ik heb de trailer een paar keer in de bioscoop gezien en ben geen ongelooflijk grote fan van Fede Alvarez Evil Dead remake, mijn verwachtingen waren gewoon niet ongelooflijk hoog. De bovengenoemde trailer gaf me de indruk dat deze, net als vele anderen, feitelijk de hele film vertoonde, maar ik had het mis. De film ging in bepaalde richtingen waarvan ik denk dat niemand die het niet voor zich had verpest, had kunnen zien aankomen, maar dat was slechts een deel van de reden waarom hij op mijn lijst stond. Adem niet is de hele tijd spannend met solide vertolkingen, vooral van Stephen Lang als The Blind Man, die dit jaar een even iconische slechterik was als elke andere antagonist in horror. Het was ook behoorlijk goed geregisseerd en Alvarez heeft mij nu voor zich weten te winnen. Ik kijk uit naar meer van hem.

8. Clown

Jaaa Jaaa. Clowns ben daar al een hele tijd. Dat weet ik, maar het werd pas dit jaar in de VS uitgebracht, dus ik neem het mee. Zoals de meeste moordende clownfilms hebben bewezen, is het behoorlijk moeilijk om dit subgenre goed te krijgen, maar clown weet precies wat het is en omarmt de absurditeit ervan volledig, wat resulteert in een verrukkelijk leuke film die aanvoelt alsof hij thuis zou hebben gestaan ​​in de schappen van de videotheken van begin jaren 90, naast titels als De beste vriend van de man, The Dentist en De Ice Cream Man. Is het supereng? Nee, maar wat mij betreft is het puur entertainment.

7. De vettige wurger

De vette Strangler kan echt op elke plek op deze lijst verschijnen of helemaal niet, afhankelijk van de dag en de omgeving waarin ik ernaar kijk. Als je de kans hebt gehad om het zowel met een menigte als thuis te zien (alleen of met een of twee andere mensen), begrijp je het waarschijnlijk. Gelukkig zat ik de eerste keer dat ik de film zag in een drukke bioscoop, en het was non-stop hilariteit gedurende de hele duur van de film. Het was alsof het theater gevuld was met lachgas en schijnbaar had iedereen het naar zijn zin. Maar op een rustige avond thuis spelen, De vette Strangler heeft gewoon niet dezelfde impact (althans zonder medicijnen). Dat gezegd hebbende, de bioscoopvertoning was een van mijn meest memorabele filmervaringen van het jaar en een complete knaller. De soundtrack is ook waanzinnig geweldig. Ik kijk ernaar uit om deze film door de jaren heen zo nu en dan uit te brengen (helaas woon ik in een gebied waar theatervertoningen hoogst onwaarschijnlijk zijn) en al het glorieuze onzinkunsten zo goed mogelijk opnieuw te beleven.

6. De neondemon

Meteen na het kijken The Neon Demon De eerste keer in het theater wist ik niet precies wat ik ervan vond, maar ik wist wel dat ik iets goeds voelde. Terwijl ik erover nadacht tijdens de rit naar huis, besefte ik dat ik er best wel van hield. Bij een tweede bezichtiging werd dit bevestigd. Dit is er een waar de komende jaren herhaaldelijk op zal worden teruggekomen. Hierover twijfel ik niet. Het commentaar wordt alleen overschaduwd door de pure schoonheid, de partituur en de algemene gekte. Met af en toe een vleugje Argento-knikken om net wat meer smaak toe te voegen, creëerde Nicolas Winding Refn een van zijn meest memorabele films tot nu toe. Deze was precies de juiste hoeveelheid raar met nog veel meer om aan vast te houden en in evenwicht te brengen.

5. Voorbij de poorten

Voorbij de poorten is een van die films die gewoon leuk is om naar te kijken, en hoewel ik hem tot nu toe slechts één keer heb gezien op het moment dat ik dit schrijf, kan ik me voorstellen dat ik hem vaker zal bekijken dan sommige andere films op deze lijst . Het gaat voor mij niet helemaal om nostalgie, omwille van de nostalgie, want hoewel mijn familie de eigenaar was Aanwijzing VCR Mystery Game, horror VHS-bordspellen maakten helaas nooit deel uit van mijn leven. Als ik dit zie, zou ik willen dat ze dat wel waren geweest. Er zijn een aantal vermakelijke gore-gags, de personages zijn tijdens de hele film prettig om mee om te gaan en Barbara Crampton is zoals altijd geweldig. Ik zie niet dat ik dit ooit zou aantrekken en geen plezier zou hebben.

4. De uitnodiging

De Uitnodiging is geniaal in het overbrengen van spanning en is meesterlijk geregisseerd. De uitvoeringen zijn fantastisch en de partituur zorgt ervoor dat de spanning niet verder afneemt. Als je bedenkt hoeveel van deze film alleen maar mensen zijn die rondhangen en praten tijdens een etentje, zegt het veel over hoeveel talent er is om de film aan beide kanten van de camera te maken. Het heeft emotie, angst en een geweldige climax en conclusie. Het is een absoluut prachtige film en bovendien origineel.

3. De heks

De heks. Mensen zijn er dol op. Mensen haten het. Persoonlijk ben ik er dol op. Ik weet niet wat ik erover kan zeggen dat nog niet is gezegd (en besproken). Ik vind het prachtig. Ik waardeer de langzame angst die het met zich meebrengt. Ik vind dat het acteerwerk op punt staat. Ik denk dat de ‘less is more’-benadering, die vaak wordt bekritiseerd, een pluspunt is. De score is verontrustend en over het algemeen voelt de film authentiek aan. De authenticiteit (zoals het taalgebruik en de weergave van de periode waarin de film zich afspeelt) is een van die “fel bediscussieerde” aspecten van De heks, maar uiteindelijk kon het me wel een fuck schelen. Het voelt voor mij authentiek genoeg. Schrijver/regisseur Robert Eggers gaf duidelijk veel om de film die hij maakte, en de passie is te zien. En ja, Black Phillip regeert. Terwijl ik niet zo ver zou gaan om dat te zeggen De heks is vergelijkbaar met De glans (mijn favoriete film aller tijden), is het duidelijk dat de Kubrick-klassieker een invloed had (iets Eggers geeft het zelf toe), en die invloed speelt hoogstwaarschijnlijk precies in mijn eigen smaak.

2. Vuilnisvuur

Ik kreeg eerst de gelegenheid om te zien Vuilnisbrand op het Knoxville Horror Film Festival in oktober. De mix van zwarte humor, drama en horror speelde erg goed bij het publiek, inclusief mijzelf. Het was de eerste speelfilm die op het festival draaide, en ondanks enkele andere mooie films werd het naar mijn mening nooit overtroffen. Bij een tweede bezichtiging thuis hield het volledig stand en bevestigde het voor mij wat ik dacht toen de credits bij mijn eerste bezichtiging binnenkwamen. Dit is zeker een van de beste van 2016. Het is een terugkeer naar vorm voor Ricky Bates, waarmee hij indruk maakte op genrefans Uitsnijding een paar jaar geleden, omdat het grotendeels van hetzelfde kaliber is, zo niet een hoger niveau.

De uitvoeringen en het schrijven zijn wat boven alles uitblinkt in deze film, en zoals de meest verfrissende films doen, gaf het me een aantal dingen die ik nog nooit eerder had gezien. Ik hou gewoon van Vuilnisbrand.

1. Groene kamer

De nummer één plek moet naar toe Green Room, wat een fantastisch vervolg was op dat van Jeremy Saulnier Blue Ruin, wat net zo geweldig is. Deze man weet hoe hij een simpel uitgangspunt moet nemen en de spanning op volle toeren moet draaien. Green Room voegt wat akelig geweld op het scherm toe, gemixt met geweldige uitvoeringen voor een film die absoluut voldoet aan de hype die aan de release voorafging. Saulnier is een van de meest opwindende filmmakers van dit moment. Het is een tragedie dat we Anton Yelchin zijn kwijtgeraakt, die een geweldige prestatie neerzette in deze film, maar velen zullen zijn werk nog jarenlang via deze film (en anderen) ervaren en eindeloos genieten van wat hij heeft bijgedragen aan de cinema. .

Omdat ik vrij vroeg in het jaar uitkwam, Green Room is voor mij maandenlang de 'te verslaan' gebleven, en ik denk gewoon niet dat iets dat ik heb gezien dit heeft overtroffen. Het is een van die films die ik meteen nog een keer wilde zien zodra de aftiteling (en dat stoere Creedence-nummer) afgelopen was.

Opmerking: hoewel ik het niet als officieel item op de lijst opneem, zou ik nalatig zijn om het niet te vermelden Kubo en de twee snaren, die volgens mij een van de griezeligste schurken van het jaar was in Kubo's twee tantes. Het is weer een geweldige release van Laika Entertainment, het stop-motionanimatiebedrijf erachter Coraline en paranormaal, en het is de moeite waard om je ogen erop te richten.